Akercocke - Antichrist

Ένα από τα πιο ''καυτά'' ονόματα του ακραίου ήχου στα 00ς αναδείχτηκαν οι Βρετανοί Akercocke. Ένας συνδυασμός καταπληκτικής death metal η οποία εξελίχτηκε και εμπλουτίστηκε με τα χρόνια καθώς επίσης και του παρουσιαστικού τους, καθώς πρέπει κουστουμαρισμένοι κύριοι που υμνούν το Σατανά και το σέξ επιδεικτικά. Η μπάντα δεν αποτελούνταν από τίποτα απαίδευτα νεαρούδια που την '''είδαν'' κακοί αλλά έμπειροι μουσικοί και μεταλλάδες δεκαετιών. Τα ίχνη των Jason Mendonça (κιθάρες/φωνή) και David Gray (ντραμς) βρίσκονται πίσω στα 80ς και με τη θρασάτη μπάντα τους The Kindred οι οποίοι μετονομάστηκαν Salem Orchid μιας και τα πράγματα σοβάρεψαν κατά πολύ. Σατανιστικό Black/death metal των 90ς poy δυστυχώς έμεινε σε επίπεδο demos μιας και η Μεγάλη Βρετανία δεν υπήρξε και η πιο αποδεκτική χώρα για το ακραίο metal στα 90ς. Όποια δεν βγήκε σύντομα εκτός συνόρων, δεν τα κατάφερε στη συνέχεια. Στις τάξεις των Salem Orchid πέρασε και ο Peter Theobalds (μπάσο) και με την προσθήκη του Paul Scanlan (κιθάρα) γεννήθηκαν οι Akercocke to 1997. Από το  πρώτο demo θα φαινόταν η προκλητικότητα τους, σε όλα τα επίπεδα, μουσικά και καλλιτεχνικά. Σαν μέλη μιας κρυφής σέκτας, σαν πλούσιοι ευγενείς του προηγούμενα αιώνα, τα μέλη της μπάντας παρέδιδαν αυθάδες και ερεθιστικό death Metal. Τρείς μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 1999, κυκλοφορούν το ντεμπούτο με τον τίτλο'' Rape of the Bastard Nazarene'' και η αλλαγή της χιλιετίας μας σεληνιάζει με το άκουσμα του. Άλλοι τέσσερις δίσκοι θα κυκλοφορήσουν στα 00ς, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, πάντοτε λιγάκι διαφορετικός αλλά με την ουσία του πυρήνα τους να έχει την ίδια γεύση. Η μωβ αυλαία των Akercocke θα πέσει αλλά θα υπάρξουν οι The Antichrist Imperium με μέλη των Akercocke εποχής ''Antichrist'' (Gray/Wilcock). To 2016, τρία μέλη των TAI μαζί με τον Mendonça φυσικά ξαναβάζουν μπροστά αυτό το ανίερο συγκρότημα και μας προσέφεραν το ''Renaissance in Extremis'' ελπίζοντας πάντοτε να ακούσουμε κάτι καινούριο από δαύτους μιας και πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε.

Αν το δούμε εξελικτικά, το ''Antichrist'' είναι το πιο πειραματικό και ανοιχτόμυαλο άλμπουμ τους μέχρι την διάλυση. Καλλιτεχνικές ανησυχίες χωρίς να εξαλειφθεί η απαιτούμενη ακραιότητα και το ζοφερό σκοτάδι. Δεν ξεχνάμε ότι μέχρι εκείνη την εποχή (2007), ήδη είχαν γίνει αλλαγές σε μέλη ενώ και οι ίδιοι οι πυλώνες των Akercocke Gray/Mendoca) είχαν αλλάξει σαν άνθρωποι και ακροατές. Μετά από την επιτηδευμένα ενοχλητική εισαγωγή, το ''Summon the Antichrist'' ξεκινά βάναυσα να τυραννά τα αυτιά μας. Οι στίχοι παραμένουν λατρευτικοί στο όνομα του Σατανά/Αντίχριστου, ακόμα και όταν μουσικά καρπώνεται πιο μελωδικές στιγμές. Ο Gray έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο παιξίματος και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την αξία και την χρήση των κρουστών του είναι όσο λίγες περιπτώσεις άκουσα μέσα στα 00ς στον ακραίο ήχο. Δεν παίζει ενοχλητικά βάρβαρα μόνο για την ίδια τη βαρβαρότητα αλλά δίνει σημασία σε κάθε του χτύπημα, καίριο και σημαντικό.

Συνέχεια με το ''Axiom '' που έγινε και το επίσημο βίντεο κλιπ της μπάντας. Εδώ στιχουργικά κερδίζει το ερωτικό κομμάτι. Σπάνια συναντάς στίχους για πεολειχίες και αιδοιολειξίες και ας είναι πιο ''κρατημένο'' στο οπτικοακουστικό υλικό. Εδώ συναντάς καθαρά φωνητικά και αρμονικές συγχορδίες. Ακούς το κρουστικό ποδοβολητό του Gray να συνοδεύεται από βουτυρωμένα riffs που λιώνουν μέσα στα αυτιά σου. ο τρόπος που τραγουδά ο Jason είναι μεταδοτικός, ειδικά στα πιο ''γοτθικά''. "I believe that when I die I shall rot and nothing of my ego shall survive" και οι λέξεις καρφώνονται στο μυαλό σου μια προς μια. Όταν δε, αποφασίζει να δαιμονιστεί, ακούγεται αδιάπτωτος και τερατώδης. Το σόλο του Wilcock αποδεικνύει έμπρακτα για πιο λόγο επιλέxτηκε ο Αυστραλός να μπει στην ομάδα των Akercocke τα τελευταία χρόνια. Το ''The Promise'' έχει μια Ανατολίτικη εσέντσα αναμμένη στα πιο σκοτεινά λαγούμια  που μπορείς να διανοηθείς. Ναι μεν μελωδικό αλλά τόσο μα τόσο άφωτο και μιαρό.

Βεβηλωτικό το ''My Apterous Angel '' με κιθαριστικούς γάτζους να σου ξεσκίζουν το κορμί πιο γρήγορα και μεθοδικά και από τον Hellraiser. Φωνητικές απαγγελίες κοσμούν με τον τρόπο τη σύνθεση ενώ το μπάσο του Benjamin γίνεται εύοπτο όσο λίγες στιγμές. Καλλωπισμένη καφρίλα αιωρείται κομψά και επικίνδυνα, όπως οι ίδιοι οι εκτελεστές/δημιουργοί τους. Ορχηστρικό κάλεσμα του Σατανά με πιο φολκ όργανα πριν πιάσουν τα πιο επιθετικά στο ''Man Without Faith or Trust''. Χωρίς δευτερόλεπτα ολιγοδρανίας, ισοπεδωτικό death metal κονιορτοποιεί τα αυτιά μας. Δεν λείπουν τα γυρίσματα και οι αλλαγές όπως το ηλεκτρονικό μπουμπούνισμα και η γοτθική λείανση του ''The Dark Inside '' χωρίς να αποχωρίζεται στιγμή την Άβυσσο που είναι αδιάσπαστο μέρος της. Γινόμαστε μάρτυρες ενός ύπουλου ηχητικού κατασκευάσματος που περνά τα ανατρεπτικά του μηνύματα μέσω κυνικών αλλά όμορφων ηχητικών περασμάτων. Το ''Antichrist'' θα κλείσει με διανομή ηχητικού μυστικισμού από τον κ. Peter Benjamin ο οποίος εδώ αναλαμβάνει φωνητικά (καθαρά) και ακουστική κιθάρα (ακούω και κοντραμπάσο από κάπου). Θα μπορούσε να ήταν ένα ερωτικό ποίημα, γύρω από φωτιά (της Κολάσεως) με παραλήπτη τον Γνωστό Επαναστάτη Άγγελο.