Disharmonic Orchestra - Not to Be Undimensional Conscious

Πόσο πιο εκπληκτικό και έξυπνο όνομα από το Disharmonic Orchestra μπορείς να δώσεις στη μπάντα σου παίζοντας Death Metal/Grindcore; Βρισκόμαστε στον Άυγουστο του 1987 και οι Patrick Klopf και  Martin Messner δημιουργούν τους Disharmonic Orchestra με τον  Harald Bezdek να προστίθεται σύντομα στις δυνάμεις τους. Βέβαια αυτός δεν έκατσε πολύ, τον επόμενο χρόνο την έκανε για να φτιάξει τους (θεούληθες) Disastrous Murmor (https://metalzone.gr/monuments/disastrous-murmur-folter). Παρόλα αυτά, στις πρώτες κυκλοφορίες (demos) του 1988, δίνει το ''παρών''. Στο μεταξύ το μπάσο έχει αναλάβει ο Herwig Zamernik και μετά τη φυγή του Harald, η σύνθεση σταθεροποιείται σε τρίο για πολλά χρόνια. Το 1989 η νεοσύστατη Nuclear Blast βγάζει ένα split που μοιράζονται δυο ακραίες Αυστριακές μπάντες με την άλλη να είναι οι Pungent Stench και το υλικό των Disharmonic θα κυκλοφορήσει σύντομα και μόνο του σε ep. Το όνομα του γίνεται όλο και γνωστότερο και το ντεμπούτο ''Expositionsprophylaxe'' κάνει θραύση στους κλειστούς κύκλους των αντίστοιχων οπαδών. Μέχρι την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους ''Not to Be Undimensional Conscious'' πολλά έχουν αλλάξει όσο αφορά το μουσικό κομμάτι. Πιο τεχνικοί, πιο προοδευτικοί, πιο παρανοικοί από ποτέ, χωρίς κανένα μουσικό σύνορο σε μια εποχή που το death metal είχε βγάλει το μεγαλύτερο ποσοστό από τις μνημειώδεις δισκάρες του είδους και όλοι έψαχναν το κάτι διαφορετικό. Η Δυσαρμονική Ορχήστρα ήταν από τις περιπτώσεις που παρέδωσε αυτό το κάτι παραπάνω. Τρίτος δίσκος το 1994 με το death metal να βρίσκεται σε ύφεση και τους Αυστριακούς να το έχουν παραγκωνίσει κατά πολύ στη δική τους μουσική. Όπως και να χει, μιλάμε για ένα καταπληκτικό metal δίσκο. Επιστρέφουν στα 00ς παίζοντας μια μίξη όλων όσο έχουν κάνει στο παρελθόν (ahead) ενώ το 2016 μας παρέδωσαν το τελευταίο μέχρι σήμερα δείγμα τους ''Fear of Angst'' με το οποίο δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα.

Το εξώφυλλο του ''Not to Be Undimensional Conscious'' θα μπορούσε να άνηκε σε ένα 70ς prog rock. Ψέμματα; OXI.θα ταίριαζε. Όπως και ο τίτλος τους δίσκου. Πολύ ''προχώ''. Μιλάμε για μια μπάντα που πριν ένα-δυο χρόνια έπαιζε ακραίο death metal. Στο οπισθώφυλλο δείχνει τους τρεις νεαρούς μαλλιάδες που αποτελούν τη μπάντα με παιδικά παιχνίδια και λούτρινα ζωάκια και ένα καπέλο Deceased (τη μπάντα). Ψυχασθένεια ή ιδιοφυία. Ή και τα δυο αν δώσουμε μεγαλύτερη βάση στο ακουστικό κομμάτι που σύντομα ερχόμαστε αντιμέτωποι. Έχοντας ακόμα death metal βάση, συστήνονται με την προοδευτική προσέγγιση ενός  ''Perishing Passion''. Έντονο μπάσο, τσατισμένα φωνητικά που ενώ είναι παραμορφωμένα ακούγονται ξεκάθαρα σε κάθε λέξη, τρελαμένο drumming που μαρτυρά την παράνοια του σε κάθε αγανακτισμένο χτύπημα. Δηλητηριώδεις συγχορδίες που στάζουν φαρμακωμένο μέλι και δεν μπορείς να αντισταθείς στο να το δοκιμάσεις έστω και αν σου φέρει δυσάρεστα αποτελέσματα. Τεχνικό παίξιμο, αλατισμένοι στίχοι που θα φέρει δίψα στο μυαλό σας, riffs που λειτουργούν σαν κοπτήρες όταν το μπάσο παίζει το ρόλο τραπεζίτη. Υπάρχει η αίσθηση του υπερικινητικού και ας μην ακούγονται υπερταχύτητες.

Στο ''Addicted Seas with Missing Pleasure '' αποφασίσουν να ξεφύγουν ακόμα περισσότερο. Διεστραμμένο ηχητικό κατασκεύασμα γεμάτο απρόσμενες αλλαγές και παρανοικό πλησίασμα. Ογκώδες, παραλυτικός ήχος που συνθλίβει σώμα και μυαλό. Το σύντομο ''The Return of the Living Beat'' τιμά το πιο ακραίο παρελθόν τους προσθέτοντας ένα ραπάρισμα στο τέλος, άκρως προκλητικό για το death metal toy 1992 . Κάπου εδώ περνάνε στην αντίπερα όχθη με το ''Groove ''. Πιο βαρύ, πιο μελαγχολικό, με τη φωνή να σε υποτάσσει και τα μουσικά κύματα που εκπέμπονται να συνουσιάζονται παράξενα. Υψίστης σημασίας οι ρυθμοί, με μπάσο και τύμπανα να σφυρηλατούν το πιο συμπαγή και πυκνό μέταλλο που πέφτει στο κεφάλι σου αργοκίνητα και σαδιστικά. Χωρίς έπαρση ή αλαζονεία, παραδίδουν αγνό death metal στα ''Idiosyncrasy'' και ''Like Madness from Above'' με το δεύτερο από αυτά να ακούγεται τόσο βίαιο, τεχνικό και πιασάρικο συνάμα που λίγοι το έχουν καταφέρει χωρίς να χάνεται η μπάλα σε μια από τις τρεις αυτές κατευθύνσεις. Το σχετικά αργόσυρτο ''Time Frame'' συστέλλεται και διαστέλεται αυτοδύναμα με το μπάσο να προσφέρει την απαιτήμενη  θερμότητα. Σχεδόν ορχηστρικό, το άβολο drumming καταναλώνει εθιστικά τα σωθικά σου κομμάτι κομμάτι πριν το ''Mind Seduction'' σε αποπλανήσει με τη βίαια τεχνική τελετουργία του. Που να είχε και καμιά σοβαρή παραγωγή να πολλαπλασιάζει τη δύναμη του παιξίματος και των ενορχηστρώσεων τους.