Professor Black - I Am the Rock

Δεν θα το κρύψω. Κρύβω μεγάλο θαυμασμό για το πρόσωπο του Chris Black. Ο τύπος αναπνέει metal εδώ και δεκαετίες. Χωμένος παντού, έχει παίξει σε δεκάδες μπάντες και πολλές φορές διαφορετικά όργανα.  Pharaoh (από εκεί τον πρωτοέμαθα, U.S. Power Metal που κόβει κεφάλια), Dawnbringer, High Spirits, Superchrist  κ.α. Και όχι μόνο παίζει διαφορετικά όργανα, αλλά είναι και ο βασικός συνθέτης. Ο 40χρονος Αμερικανός  έχει επίσης δημιουργήσει τέσσερις δισκογραφικές εταιρίες καθώς επίσης είναι και συντάκτης στο Metal Maniacs με το ψευδώνυμο Professor Black. Αυτό το όνομα επέλεξε να δώσει στο νέο πρότζεκτ-μπάντα που ξεκίνησε πέρυσι και στο οποίο παίζει τα πάντα. Και η φετινή του σοδειά περιέχει ένα split, ένα ep και ΤΡΙΑ ντεμπούτα. Ναι, καλά διαβάστε. Ρεκόρ δισκογραφικών εργασιών, φτάνει να αξίζουν. Και τα τρία ολοκληρωμένα ντεμπούτα κυκλοφόρησαν στις 5 Οκτωβρίου και ηχητικά θα υπάρχουν διαφορές. Ο  κλήρος πέφτει στο ‘’I am The Rock’’, ένα εκ των τριών, διαθέσιμο σε cd και βινύλιο από την High Roller Records (όπως και τα άλλα του).

Αγαπάμε, σεβόμαστε αλλά δεν θεοποιούμε υλικό παρουσίασης αν δεν το αξίζει. Και η μουσική των Professor Black δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Εύρυθμο hard Rock ‘n’ Roll που δεν ξεχωρίζει. Απλοικοί ρυθμοί, χορταστικά σόλος, καλοτραγουδισμένα τραγούδια, άμεσοι στίχοι, riffs των 2 ακόρντων. Εννοείται ότι δεν μας ενοχλεί αυτό αν πιάσουν τη μαγεία που σε αγκιστρώνει αλλά δεν νομίζω ότι το επιτυγχάνουν πλήρως. Κάποια τραγούδια θυμίζουν και την άλλη μπάντα του (λογικό), τους High Spirits.  Έντεκα τραγούδια συνολικής διάρκειας 36 λεπτών από τα οποία ξεχώρισα κάποια ως καλύτερα όπως τα ‘’Bad News’’ με το κυρίαρχο riff να αιχμαλωτίζει και το σόλο του να καίει τα πάντα πίσω του, το Motorheadικό ‘’ Dance of Death’’ που θερίζει γρήγορα και άμεσα, το εντελώς rock  ‘n’ roll ‘’ End of the Line’’ με το πιάνο, το πιασάρικο ρεφραίν και το  πανέμορφο σόλο, εεε αυτά. Γενικότερα μόνο οι κιθάρες μου άρεσαν και πιο ειδικά στις εγωιστικές τους στιγμές. Κατά τα άλλα, τραγούδι μπαίνει, τραγούδι βγαίνει, ο κόσμος παραμένει σταθερός.Πάντως , επειδή η πρώτη μου ηχητική επαφή με τον Chris ήταν σαν drummer και μάλιστα καταπληκτικό, ψιλοαπογοητεύτηκα από την απλοικότητα. Προσπερνάμε…