Brutality - Screams of Anguish

Αν είσαι οπαδός του Death Metal, σίγουρα έχεις ακούσει για την περιοχή της Tampa στη Φλόριντα. Η περιοχή υπήρξε μήτρα για το είδος. Morbid Angel, Deicide, Massacre, Deicide, Ripped, Nocturnus, Cannibal Corpse, Monstrosity, Acheron, Ressurection, Disincarnate και αρκετές άλλες. Όπως οι Brutality. Κατέληξαν σε αυτό το όνομα το 1987 και άρχισαν να κυκλοφορούν το ένα demo μετά το άλλο (όπως άρμοζε στην τότε εποχή) παίζοντας death metal, ένα είδος που ήταν ακόμα στα πρώτα του βήματα. Το όνομα τους διαδόθηκε στους underground κύκλους με τις κασέτες τους να γίνονται γρήγορα άφαντες εντός και εκτός Αμερικής. Η Nuclear Blast (που ήταν νέα εταιρία τότε) τους υπογράφει (πλέον το 1992 είναι με την σύνθεση που έγιναν γνωστοί) και το ντεμπούτο ‘’Screams Of Anguish’’ σκορπά πόνο και πανικό σε ανυποψίαστους οπαδούς. Δυστυχώς πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο, ο ένας εκ των δυο κιθαρίστων (Jay Fernandez) αποχωρεί από την μπάντα και αντικαθίσταται αλλά ο δίσκος που ακολουθεί το 1994 (When the Sky Turns Black) είναι εξίσου καταπληκτικός. Η χρυσή εποχή του death metal φεύγει, το ίδιο και οι κιθαρίστες της μπάντας με τον ερχόμενο Dana Walsh να παίρνει στις πλάτες του όλο το κιθαριστικό κομμάτι.  Το ‘’ In Mourning’’ δεν μαλακώνει όπως εκατοντάδες άλλες κυκλοφορίες συναδέλφων τους (αν και το λογότυπο τους ‘’καθαρίζει-απλουστεύεται’’) και είναι μια εξαιρετική δουλειά, έστω και ελαφρώς κατώτερη των δυο πρώτων τους. Το τέλος έρχεται το 1998, η μπάντα επανασυνδέεται στο μέλλον άλλες δυο φορές , με την Τρίτη (από το 2012) να φαίνεται η πιο σταθερή, προσφέροντας μας ένα νέο δίσκο (Sea of Ignorance-2016) πολύ καλού επιπέδου με κάποια αυθεντικά μέλη να έχουν επιστρέψει.

Μπορεί μέχρι το 1993 να είχαμε ακούσει πολλά διαμάντια στο death metal, αλλά κυκλοφορίες σαν το ‘’Screams Of Anguish’’ έκαναν ακόμα και τότε ντόρο. Πόσο μάλλον για εμάς που ήμασταν στα πρώτα μας ακούσματα στον χώρο ή ακόμα περισσότερο αν βάλεις να απολαύσεις ένα τέτοιο δίσκο το έτος 2019.  Ο δίσκος ξεχωρίζει για την ηχητική του βιαιότητα χωρίς να ακούγεται εκνευριστικός ή μονότονος. Η δύναμη του κρύβεται μέσα στα ίδια τα τραγούδια και όχι σε παραγωγές και τεχνικά στολίδια σαν πολλά από τα σύγχρονα ακούσματα. Βέβαια, η παραγωγή του Jim Morris βοηθά τα μέγιστα στο να αναδεικνύεται ο ήχος τους αλλά μέχρι εκεί.  Στα τραγούδια υπάρχουν ζωντανοί ρυθμοί που εχθρεύονται την σωματική σου ακεραιότητα και  καταπονούν όλο σου το κορμί. Μπόλικες αλλαγές σε ρυθμούς για να μην κουράζεται το αυτί, τεχνική που προσθέτει αλλά δεν σε εξαντλεί. Και μιας μιλάμε για εξάντληση, υπάρχουν  και δυο ορχηστρικά ιντερλούδια (το πρώτο σύνθεση του ενός κιθαρίστα, το δεύτερο του άλλου)  μέσα στον δίσκο, γεμάτα μελωδία για παροδική χαλάρωση και φούσκωμα των πνευμονιών με νέο αέρα πριν φας τη νέα γροθιά στο στομάχι.

Και οι πέντε μουσικοί συμβάλλουν στην καταστροφική ηχητική εκδίκηση που παίρνει μέρος στο μέρος σου για λίγη ώρα. Υπεραρκετή βέβαια για να μην μείνει τίποτα όρθιο. Οι ταχύτητες παραμένουν μεσαίες, με τα απαραίτητα ξεσπάσματα φυσικά, το μπάσο του ιδρυτικού μέλους εκσφεντονίζει ογκώδεις παλμούς που συνθλίβουν. Τέσσερα αιματοβαμμένα χέρια (και δυο κιθάρες) σε στύβουν και μια βορβορώδης  φωνή σε τρομοκρατεί. Και με στίχους που γράφει ο ντράμερ, απόλυτα ταιριαστούς για μια death metal μπάντα με μια επιπλέον σκοτεινή αντίληψη. Ο δίσκος είναι στο σύνολο του ένα αντιπροσωπευτικου δείγμα εξαίσιου death metal.  Πρόκληση να έρθεις σε επαφή με τον δίσκο ακούγοντας ένα τυχαίο τραγούδι από τα οκτώ ολοκληρωμένα (δηλαδή εκτός των ιντερλούδιων που προαναφέρθηκαν) και να μην σου αρέσει ή να το θεωρήσει κατώτερο των υπολοίπων. Δεν παίζει. Παίζει άγριο, βάρβαρο, βάναυσο, επιθετικό death metal με μελωδίες στην τεχνική των riffs και μια παραγωγή που θα σου δώσει τα αυτιά στο χέρι.