THE ROOM OF DOOM FESTIVAL II - ΔΩΜΑΤΙΑ ΜΕ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΑ

Το Σάββατο στις πέντε του Οκτώβρη ένα φεστιβάλ, που μακάρι να γίνει μόνιμος θεσμός, άνοιξε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τα φτερά του στο Γκάζι στο Temple. Room Of Doom II. Οι Clouds, οι Inner Missing, οι Soul Dissolution και οι δικοί μας Shattered Hope και Selefice. Μπήκα στον χώρο λίγο πριν ξεκινήσει το event. Λιγοστός ο κόσμος και ήταν η ώρα  που θα ξεκινούσαν την εμφάνιση τους οι Selefice. Μπάντα που μετράει πάνω από είκοσι πέντε χρόνια πορείας, αν και σε λίγο καιρό θα μας δώσει τον μόλις δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους. Και ακούσαμε από εκεί ένα κομμάτι. Στην μισή ώρα που έπαιξαν πάντως την ίδρωσαν την φανέλα, παίζοντας με ψυχή και πάθος το heavy/doom τους, ξεπερνώντας τις χλιαρές αντιδράσεις του μικρού σε αριθμό θεατών. Αν και στο τέλος, με τις δικές τους προτροπές, ζωήρεψαν το κοινό, που στο τέλος τους καταχειροκρότησε. Τίμησαν το πριν είκοσι έξι χρόνια ντεμπούτο full length  τους ‘’Where Is  The Heaven’’ με το ομώνυμο και το ‘’I Will Die By Evil Ways’’. Όπως και το πολύ πιο πρόσφατο ‘’I  Met A God’’  ep με τα ‘’Damned’’ και ‘’Moya’. Ακούσαμε και το ακυκλοφόρητο, αν κατάλαβα καλά, ‘’Gates Of Dawn’’. Πολύ καλά άρχισε και αυτό το φεστιβάλ.

Με κάποια μικρά προβληματάκια στα τύμπανα, συμβαίνουν και αυτά, που λύθηκαν άμεσα, ξεκίνησαν το σετ τους οι Βέλγοι Soul Dissolution. Με τον κιθαρίστα – πολυοργανίστα τους να ήταν και στο περσινό event με τους Marche Funèbre. Και ξεκίνησαν να παίζουν. Και να παίζουν δυνατά. Μιλάμε για ακατάπαυστο και λυσσασμένο χτύπημα στις κιθάρες, μπάσο τύμπανα, που έδειχνε την πόρωση και αγάπη τους για αυτό που κάνουν.  Να πετάνε που και που και λίγη μελωδία. Αλλά και τα φωνητικά του Acharan μας έδωσαν σε όλους που ήμασταν εκεί doom metal πόνο.  Και όλα αυτά με αρκετά καλό ήχο για σύμμαχο. Την εμφάνιση των Soul Dissolution την ευχαριστηθήκαμε όσο δεν πάει, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν τους γνωρίζαμε. Αν και είχαν κάποιους οπαδούς στο κοινό που κάπως μεγάλωνε σε όγκο. Αλλά και οι ίδιοι το κατά ευχαριστήθηκαν φεύγοντας ενθουσιασμένοι και ευχαριστώντας τους πάντες, από την σκηνή. 

Οι Inner Missing ήταν για μένα το μεγαλύτερο αίνιγμα του φεστιβάλ. Μπάντα από την Ρωσία. Ήρθαν με δυο μέλη. Τον κιθαρίστα – τραγουδιστή Sigmund και την μπασίστρια και σύντροφό του Melaer. Με προ ηχογραφημένα intros και ορισμένα folk σημεία, καθώς και όλα τα πλήκτρα και τα τύμπανα, το συμπαθέστατο doom/gothic σχήμα μας έδωσε μια  αρκετά καλή εμφάνιση. Ωραίος ήχος, ακόμα πιο περίεργα όμορφη ατμόσφαιρα και από πίσω σε ένα video wall, να παίζουν videos από τα κομμάτια που ερμήνευαν στην σκηνή. Ειδικά ο Sigmund θύμιζε στην εμφάνιση του και κάπως στο πως τραγουδούσε τον Peter Steele, αλλά και γενικότερα έφερναν λίγο σε Type O Negative. Τουλάχιστον σε εμένα μου τους έφεραν αρκετά στο νου. Σίγουρα έδωσαν ένα διαφορετικό αέρα στην όλη βραδιά.

Τους Shattered Hope που ακολούθησαν τους έχω δει ακόμα δύο – τρεις φορές. Και είναι κάθε φορά και καλύτεροι. Με ένα setlist το οποίο ξεκίνησε με ψίθυρους στα Ελληνικά και που είχε κομμάτια και από τα δύο τους full length, ‘’Absence’’ και ‘’Waters of Lethe’’ αλλά και δύο καινούρια κομμάτια, οι Αθηναίοι funeral doom/death metallers μας έδειξαν το πόσο πολύ αξίζουν Το πόσο πολύ αξίζουν μια ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση. Και δισκογραφικά αξίζουν αλλά ακόμα πιο πολύ αξίζουν πάνω στην σκηνή. Ήχος, δέσιμο, φωνητικά, και κάποια καθαρά, ατμόσφαιρα, όλα σε ένα μέγιστο και κάλλιστο βαθμό.  Μας βύθισαν σε doom ωκεανούς και μας ξανά έβγαλαν στον αφρό με death ξεσπάσματα, που σήκωσαν πελώρια κύματα συναισθημάτων.  Αν δεν ήταν μετά τα ‘’Σύννεφα’’, θα μπορούσα να πω ότι με τους Shattered Hope σαν headliners θα ήμουν υπέρ πλήρης από το φετινό Room Of Doom II.

Ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι έναν αιώνα σχεδόν πίσω έγραψε το ‘’Σύννεφο Με Παντελόνια’’. Από τα πιο γνωστά και σπουδαία ποιήματα του. Εδώ και κάποια χρόνια τα ‘’Σύννεφα’’ σκεπάζουν με την ίδια αγάπη και μελαγχολία την μουσική μας μέσω των Βρετανών – Ρουμάνων Clouds. Με δισκάρες όπως τα ‘’Doliu’’ 2014, ‘’Departe’’, 2016,‘’Dor I’’ 2017 και ‘’Dor II’’ 2018 έχουν δώσει την δική τους ουσία στον όρο atmospheric doom/death metal. Και στις πέντε του Οκτώβρη ήταν η πρώτη τους εδώ εμφάνιση. ‘’Kali spera Athina’’ και ξεκινάμε. Όμορφες υπνωτιστικές μελωδίες, πλήκτρα που υπήρχαν στην ατμόσφαιρα και το βιολί που υπήρχε στην σκηνή, και έκαναν την ατμόσφαιρα πιο υπέροχη. Η φωνή του
Daniel Neagoe ήταν απλά καθηλωτική. Όπως και τα ‘’euxaristo poli’’ που έλεγε συχνά, αρκετά φορτισμένος. ‘’You Went Silense’’, ‘’Dor’’, ο πρώτος ψιλοχαμούλης εδώ, ‘’The Forever Sleep’’, ‘’When I’m Gone’’ μαζί με την Gogo Melone, (Aeonian Sorrow, Luna Obscura), το βιωματικό για τον Daniel Neagoe και άκρως συναισθηματικό ‘’Death Of A Father’’. Το ‘’How Can I Be There’’ ακολούθησε ένα ‘’kali nyxta’’ αλλά δεν ήταν το τέλος. Τα υπόλοιπα παιδιά παρέμειναν στην θέση τους και πια ‘’Even If I Fall’’. Ευχαριστίες από την συγκινημένη – ευτυχισμένη μπάντα προς όλους, φυσικά και τον διοργανωτή, φωτογραφία με το ευτυχισμένο – κατενθουσιασμένο κοινό και την Ελληνική σημαία και τέλος.

Τέλος για το Room Of Doom II. Ένα φεστιβάλ με απόλυτα πετυχημένη διοργάνωση. Τα εύσημα στον διοργανωτή, που με όσες δυσκολίες τα κατάφερε και μας χάρισε ένα άψογο φεστιβάλ. Ένα φεστιβάλ που πρέπει  να αγαλλιάσουμε όσοι αγαπάμε αυτόν τον ήχο.

Ανταπόκριση: Στέφανος Στεφανίδης
Φωτογραφίες: Σπυρίδων Κούρκουλας