Atlantic - Power

Σπάνια στους μεταλλικούς κύκλους μιλάμε για εμπορική μουσική με θετική κατάληψη. Δεν ισχύει και για τα άλλα είδη μουσικής. Φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να έχει αρνητική σημασία αλλά αυτό συμβαίνει, μάλλον θέλουμε την μουσική για εμάς τους λίγους. Στη Rock μουσική, πόσο μάλλον στο AOR, τα πράγματα είναι σίγουρα διαφορετικά. Όσο πιο απλοικά και πασίγνωστα γίνονται κάποια τραγούδια, τόσο το καλύτερο. Μια τρομερή AOR πάντα, ναι μεν με εμπορικό ήχο αλλά γενικότερα άγνωστη, ήταν οι Atlantic με  βραχύβια οντότητα. Βιογραφικό έχω από μια σελίδα της Bellaphone αλλά ήταν στα…Γερμανικά. Για πάμε για τα βασικά. Το καλοκαίρι του 1991, ο Simon Harrison (Stranger, Wish) ξεκίνησε ένα μουσικό έργο για να δημιουργήσει ένα θεματικό τραγούδι για μια τηλεοπτική σειρά. Σε αναζήτηση μιας κατάλληλης φωνής συναντήθηκε με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος ELO II (Quill, Trickster), τον Phil Bates. Η μπάντα περιελάμβανε αρκετά ακόμα μέλη με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους δυο πληκτράδες καθώς επίσης και ένα πλήθος τραγουδιστών για backing vocals που θα έπαιρνε μέρος στο μοναδικό τους δίσκο ‘’Power’’ που κυκλοφόρησε το 1994. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Music For Nations στην Αγγλία και από την Bellaphone στη Γερμανία, με διαφορετικά εξώφυλλα από κάθε εταιρία όπως και σειρά τραγουδιών. Η μπάντα χάθηκε, λίγοι δυστυχώς την θυμούνται και πραγματικά αξίζει για αυτούς που αρέσκονται στο μελωδικό hard rock.

Θα μπορούσα να γράφω την λέξη μελωδία σε κάθε πρόταση. Θα το αποφύγω για να μην πάθουμε ζάχαρο. Τα πάντα όμως ακούγονται μελένια, απαλά, σαν το άγγιγμα του έρωτα σε εφηβικές ηλικίες. Εσείς που έχετε λιώσει δισκογραφία Boston και Journey, εσάς που σας αρέσουν οι Foreigner (ειδικά τα φωνητικά), εσείς που έχετε σκαλίσει κάθε πέτρα που από κάτω σας έχουν πει ότι είναι κρυμμένος ένα AOR θησαυρός, ακούστε το ‘’Power’’ των Atlantic. Τα tempos είναι μεσαία, απλά κρατούνε το ρυθμό και πάνω χτίζονται αρμονίες από τόνους πλήκτρων, αρμαθιές από riffs και μια φωνή που τσακίζει καρδιές. Εννοείται ο στίχος είναι ερωτικός (8 στα 10 από τον Bates γραμμένα) και ταιριαστός με τους ηχητικούς παλμούς του δίσκου. Σίγουρα ραδιοφιλικά τραγούδια για το αυτοκίνητο, πιθανότατα να τα λατρέψει η γυναίκα σας περισσότερο από τους ίδιους (εκτός αν είστε φρεσκοχωρισμένος ή φρεσκοερωτευμένος). Πιασάρικα τραγούδια, εθιστικά όσο δεν πάει, γεννημένες συνθέσεις να έχουν απήχηση και επιτυχία, στο σανίδι, στο σπίτι, στο μπαράκι. Λάγνα φωνητικά, γητευτικά πλήκτρα, πλάνα riffs. Και θύμα ο ακροατής που σύντομα νιώθει αυτά τα εύπεπτα χιτάκια να κυλούν στο αίμα του.

Μην νομίζετε ότι μιλάμε για χαζοχαρούμενο άκουσμα. Παίζουν παικταράδες. Ακόμα και την μπαλάντα ‘’ When The War Is Over’’. Το μπάσο θα το νιώσετε να ταρακουνά τον εσωτερικό σας κόσμο όσο κλουβιά πνευματικής σκλαβιάς χτίζονται από τα σωστά τοποθετημένα riffs. Έμνοστες συνθέσεις, με τη γνωστή ραχοκοκαλιά ενός ροκ σκελετού, με το σόλο, τα hooks, το ρεφραίν, τις γέφυρες, τα leads, όλα σαν βούτυρο πάνω σε ένα ζεστό σώμα. Όλες οι συνθέσεις είναι του Simon Harrison εκτός του ‘’ Power Over Me’’ που ανήκει δικαιωματικά στον Bates. Και επειδή δεν φτάνει το ότι τα τραγούδια ακούγονται σαν υγρά όνειρα, χρειάζεται και το μαλακό στρώμα. Εδώ έρχονται οι Simon Harrison και o Paul Hoare (μπάσο) και αναλαμβάνουν την παραγωγή, φέρνοντας την στα μέτρα που επιδιώκουν. Έτσι τα δέκα τραγούδια λειτουργούν επιδημητικά μεταφέροντας άμεσα τον ιό τους στο ακροατή με κάθε λεπτό που περνά τα πράγματα να γίνονται μη αναστρέψιμα. Όποιος δεν σταματήσει το άκουσμα του δίσκου μετά από το πρώτο τραγούδι, δεν πρόκειται να το κάνει καθόλου. Κάθε τόνος, κάθε ανάσα μαγνητίζουν, κάθε τράβηγμα χορδής σε μαυλίζει. Φτάνει να είσαι από πριν ψυχολογικά έτοιμος για πολλά ηχητικά μέλια.