power

Σπάνια στους μεταλλικούς κύκλους μιλάμε για εμπορική μουσική με θετική κατάληψη. Δεν ισχύει και για τα άλλα είδη μουσικής. Φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να έχει αρνητική σημασία αλλά αυτό συμβαίνει, μάλλον θέλουμε την μουσική για εμάς τους λίγους. Στη Rock μουσική, πόσο μάλλον στο AOR, τα πράγματα είναι σίγουρα διαφορετικά. Όσο πιο απλοικά και πασίγνωστα γίνονται κάποια τραγούδια, τόσο το καλύτερο. Μια τρομερή AOR πάντα, ναι μεν με εμπορικό ήχο αλλά γενικότερα άγνωστη, ήταν οι Atlantic με  βραχύβια οντότητα. Βιογραφικό έχω από μια σελίδα της Bellaphone αλλά ήταν στα…Γερμανικά.

Και τώρα που πέρασε ο καιρός και δεν υπάρχει ίχνος αρχικού ενθουσιασμού, ας ασχοληθούμε με τον καλύτερο Ελληνικό δίσκο του 2018. Sacral Rage κύριοι. Περηφάνια από αυτούς για το υλικό τους, περηφάνια και από εμάς. Για ποιο λόγο; Διότι χρόνια από τώρα στο μέλλον όταν θα μιλάμε για ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει, ένας εξ΄αυτών θα είναι από τα πάτρια εδάφη. Πόσο μάλλον σε ένα είδος που γενικότερα δεν είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα (μιλάω για μπάντες και ΟΧΙ για ακροατές).

Δεύτερο άλμπουμ για τους Disharmony, μια μπάντα που έχει φτάσει πλέον τα είκοσι χρόνια ύπαρξης, όσο βέβαια κι αν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πέρασαν τόσα χρόνια από το πρώτο τους demo. Να κάνω βέβαια μια μικρή παρένθεση ότι δεν μιλάμε για τους blacksters Disharmony, οι οποίοι μαθαίνω ότι έχουν επιστρέψει στα Αθηναϊκά λημέρια, αλλά τους επίσης Αθηναίους power metalers. Παρά τα μεγάλα διαστήματα αποχής, τα τελευταία χρόνια η μπάντα δείχνει πιο συνεπής και πιο σταθερή, όχι μόνο στην παρουσία της, αλλά και στη μουσική της κατεύθυνση.