Saint - Too Late for Living

Δεκάδες Χριστιανικές μπάντες εκαναν το πέρασμα τους στα 80ς, κυρίως στην Αμερική. Και μάλιστα σημείωσαν εμπορική επιτυχία. Αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί αλλά κάποιες από αυτές τις κυκλοφορίες άφησαν εποχή, όχι λόγω στιχουργικού περιεχομένου αλλά επειδή άξιζαν μουσικά. Οι Saint  είναι μια πολύ καλή περίπτωση. Ξεκίνησαν το 1979 σαν Power Faith,συνέχισαν σαν The Gentiles και από το 1982 μέχρι το 1989, σαν Saint πλέον κυκλοφόρησαν δυο δισκάρες τις οποίες μόλις επανακυκλοφόρησε η  Retroactive Records σε cds. Ντεμπούτο της μπάντας το 1986 με το Time's End και την μπάντα σε μεγάλα κέφια παίζοντας κλασσικό heavy metal όπως οι Judas Priest και οι Accept. Δυο χρόνια αργότερα, έρχεται η συνέχεια με το ‘’ Too Late for Living’’ κρατώντας την σημαία του ποιοτικού heavy metal ψηλά. Ήδη προηγήθηκαν και δυο αλλαγές στη σύνθεση (κιθάρα και ντραμς) με τη μπάντα να σβήνει ένα χρόνο αργότερα. Το συγκρότημα επανασυνδέθηκε το 1999 από τον τραγουδιστή Josh Kramer (ο οποίος ανέλαβε και κιθάρα αρχικά) και τον μπασίστα Richard Lynch (αργότερα και του Dee Harrington για κάοια χρόνια, έτερου κιθαρίστα) και έχουν βγάλει από τότε ένα σωρό δίσκους με αξιοσέβαστα αποτελέσματα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Πλέον μοναδικό αυθεντικό μέλος είναι ο Richard Lynch και η μπάντα συνεχίζει. Παρακάτω θα ασχοληθούμε με το νούμερο 9 της σειράς Gold Disc Edition Series της Retroactive, το ‘’Too Late for Living ‘’ δηλαδή, το οποιο συνοδεύεται από 12σέλιδο βιβλιαράκι με στίχους, φωτογραφίες και σημειώσεις του Lynch.

Στο δεύτερο δίσκο των Saint δεν ακούμε κάποια ριζική αλλαγή σε σχέση με το ντεμπούτο. Οι Judas Priest επιρροές είναι και πάλι εμφανέστατες και επιτηδευμένα μπροστά. Στη σύνθεση έχουμε αλλαγή στον drummer αλλά ούτε αυτός καταφέρνει να ξεχωρίσει με το παίξιμο του, παρά να ακολουθεί ένα βασικό ρυθμό για να οργιάσουν οι υπόλοιποι. Όπως και να χει, θεωρώ το ‘’Too Late for Living ‘’ ελαφρώς καλύτερο δίσκο από το ντεμπούτο και εννοείται τον καλύτερο δίσκο των Saint. Έχουν βελτιωθεί σαν παίκτες αλλά και οι συνθέσεις μου ακούγονται ακόμα καλύτερες.  Τραγούδια σαν το ‘’ Star Pilot’’ κάνουν την διαφόρα. Είναι πιο δολοπλόκα, αν και έχουν ανεβάσει ταχύτητες, είναι ακόμα πιο μελωδικά. Η παραγωγή είναι καλύτερη, αυτή τη φορά ο Lynch μοιράστηκε την δουλειά με τον David Lore. Το ‘’ Too Late for Living’’ δείχνει σημάδια βελτιώσης σε πολλούς τομείς. Ακούμε πολυδουλεμένα σόλος  όπως αυτό του ‘’ Accuser’’, τραγούδι που τραγουδά με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ο Kramer. Έχει τραγούδια που θα μπορούσε να ξεσηκώσει αρένες (The Rock) βάζοντας τους να τραγουδά το κοινό μαζί του μέχρι βέβαια για ακόμα μια φορά να εξυψώσει την φωνή του στα Ουράνια, εκεί που προσεύχεται και αφιερώνει την μουσική και τις ικανότητες του ως τραγουδιστής. Φιλτισένιοι ήχοι από το μπάσο, το οποίο ακούγεται ακόμα πιο έντονα σε αυτό το δίσκο. Ε ναι, αυτός έκανε την παραγωγή, θα έβγαζε τον εαυτό του απ΄εξω; To ‘’ On the Street’’ κρατά την ποιότητα του δίσκου ψηλά μέχρι να μπεί το ορχηστρικό ‘’ Returning’’, η πιο σκληρή στιγμή του δίσκου με ξεσάλωμα κιθάρας. Πρακτικό ολοκαύτωμα, η άλλη πλευρά των Saint, μεταλλικότερη ως τα μπούνια. Η πιεστική επίθεση σταματά, ακουστικές κιθάρες αναλαμβάνουν, το ‘’Path’’ ξεκινά με καμπάνες και κιθάρες που φλέγονται (μια σύνθεση του Mahan) και ένα σκληρό πάρτυ ξεκινά, χωρίς να εκμαυλίζονται στιχουργικά. Σειρά για το ‘’ Through the Sky’’, την αρτιότερη σύνθεση του δίσκου. Τίγκα Judas Priest και πάλι, αυτή τη φορά με καρφιά, αλυσίδες και μηχανές όμως. Ούτε αυτοί δεν άντεξαν τόσο ατσάλι και κλείνουν το δίσκο με ένα  ‘’ευκολάκι’’ και βαρετό τραγούδι, το μοναδικό που δεν μου κάνει το κλικ από το σύνολο των συνθέσεων.