Conjuring Fate - Curse of the Fallen

Πάντα χαιρόμαστε να ακούμε για Heavy Metal μπάντες από το Ηνωμένο Βασίλειο, την χώρα που γέννησε το είδος και έχει βγάλει από τα σπλάχνα τις αρκετές από τις σημαντικότερες μπάντες του είδους. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια λίγες μπάντες από εκεί έχουν κάνει την διαφορά και οι Ιρλανδοί Conjuring Fate δεν θα είναι η εξαίρεση. Αν και ξεκίνησαν το 2005, άργησαν να σταθεροποιήσουν την σύνθεση των μελών της μπάντας και έτσι το πρώτο τους υλικό το ακούσαμε μέσω του ep ‘’ House on Haunted Hill’’ το 2014 ενώ λίγο πριν ‘’φύγει’ το 2016 κυκλοφόρησαν αυτοχρηματοδοτούμενα το ντεμπούτο τους ‘’Valley Of The Shadows’’ εσωκλείοντας και τα τρία τραγούδια του ep σε μια πιο σύγχρονη έκδοση. Υπογράφουν με την Pure Steel Records η οποία επανακυκλοφορεί τον δίσκο λίγους μήνες αργότερα. Φθάνοντας στο σήμερα, και με μοναδική αλλαγή αυτού του drummer, οι Conjuring Fate θα δοκιμάσουν να μας κερδίσουν με την δεύτερη προσπάθεια, αυτή του ‘’Curse Of The Fallen’’ που θα είναι διαθέσιμο σε cd από τις 15 Νοεμβρίου. Πάντως, το εξώφυλλο σίγουρα δεν βοηθάει.

Οι επιρροές των Conjuring Fate έρχονται από το αγνό heavy metal των 80ς. Το θέμα είναι πως ακούγονται κάπως βεβιασμένοι, σαν να εξαναγκάζονται, σαν να ζορίζονται παραπάνω από τις δυνατότητες τους. Λίγο η φωνή που περιορίζεται στις ίδιες φωνητικές συχνότητες, λίγο το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό κοπάνημα,  κάπου χάνεται η ουσία. Και οι συνθέσεις δεν έχουν και κάτι το εξαιρετικό να σε τραβήξουν. Από την άλλη απόλαυσα κάποια σόλος που είχαν την μανία τους εμβολισμένη  με αρμονία και ακούγονται πολύ ευχάριστα. Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα μέτριο δίσκο που φτάνει στα όρια του πολύ σύντομα σε κάθε τραγούδι. Φταίει και η παραγωγή που δεν κρύβει τις αδυναμίες του και ακούγεται νωχελικά. Από τα άλμπουμς που ακούμε με τον σωρό και λίγους μήνες μετά χάνονται μιας και υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί καλύτεροι, και μάλιστα στην χώρα μας. Δεν θα ξοδέψω τον χρόνο σας όπως έκανα με τον δικό μου ακούγοντας το ‘’Curse Of The Fallen’’ 4-5 φορές και κάθε φορά σκεφτόμουν πότε θα τελειώσει για να βάλω κάτι πιο ενδιαφέρον. Θα ήμουν απαράδεκτος όμως αν δεν ανέφερα ότι τουλάχιστον τα ‘’ Journey’s End’’, ‘’Original Sin ’’ και ‘’ No Escape ‘’( το κορυφαίο)  είναι συνθέσεις που τα πάνε καλύτερα από τον μέσο όρο του δίσκου και σου μένουν και μετά το πέρας της ακροάσεως του.