Psychotic Waltz - The God-Shaped Void

Ακροατής αυτής της μουσικής εδώ και τρείς δεκαετίες, έχω φτάσει στο σημείο να μην ενθουσιάζομαι εύκολα με κάθε νέα κυκλοφορία. Έχω μάθει επισης να δίνω χρόνο στο άκουσμα μου και να μην βιάζομαι να κρίνω, πόσο μάλλον χωρίς ολοκληρομένα και επαναλαμβανόμενα ακούσματα. Τέλος, όσο καιρό παρουσιάζω νέες κυκλοφορίες, οι βαθμολογίες μου είναι αρκετά αυστηρές, δεν δίνω υψηλές έτσι εύκολα ωστέ πράγματι να ξεχωρίζουν οι καλές. Και έρχονται οι Psychotic Waltz με την πέμπτη δισκογραφική τους δουλειά, 24 χρόνια μετά και μου ρίχνουν το σαγόνι. Έτσι ακριβώς. Οι Αμερικανοί progsters (με την πραγματική έννοια του όρου) επιστρέφουν με την αυθεντική πεντάδα. Ναι, μάλιστα. Όλοι μαζί. Ενώνουν το ηχητικό τους παρελθόν με το παρόν και βγάζουν ακόμα μια δισκάρα (για να μην πω κάτι βαρύτερο), το ‘’The God-Shaped God’’.  Ε αφού βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι το 2020, ε υπάρχει σαφέστατο μέλλον για την μουσική μας. Ο πρώτος δίσκος της χρονιάς που διανύουμε που καπαρώνει μια θέση στη τελική 10άδα της χρονιάς. Με απίστευτα όμορφο εξώφυλλο από τον γνωστότατο Travis Smith, πολύ καλή παραγωγή και πέντε συνθετικές διάνοιες να δημιουργούν μουσική. Διαθέσιμο από χτες σε cd, mediabook (που περιέχει και ένα επιπλέον τραγούδι), διπλό βινύλιο κτλ για να το απολαύσεις σε όποια μορφή αγαπάς. Για πάμε....

Πραγματικά απορώ με αυτούς που ακούσανε το δίσκο και δεν τους άρεσε. Αναρωτιέμαι τι αποζητούν από μια μπάντα σαν τους Psychotic Waltz. Ένα ίδιο δίσκο με τα τέλεια δείγματα εμφυίας του παρελθόντος; Κάτι σύγχρονο που να χαρακτηρίζει τους σημερινούς χαρακτήρες της πεντάδας που απαρτίζουν αυτή τη μπαντάρα; Κάτι ενδιάμεσο; Και πάλι, σε όποια πμάδα και να ανήκεις, ευχαριστημένος πρέπει να είσαι. Κάθε σύνθεση ανθίζει και ομορφαίνει όσο περνά η ώρα. Έχουν κρατήσει ότι τους χαρακτήριζε στο παρελθόν, την λυρικότητα, τον μυστικισμό, την ψυχεδέλεια και έχουν προσθέσει άλλα τόσα. Η φωνή του όπως θέλετε πέστε τον, είναι ακμαία και άκρως συναισθηματική και μεταδοτική. Οι παικταράδες των Psychotic Waltz παίζουν με δύναμη και λύπη συγχρόνως, κρατούν τη φωτιά αναμμένη και δίνουν καταφύγιο σε όσους θέλουν να ακούσουν Prog metal ‘’όπως το έπαιζαν στα 90ς’’.

Μόλις ξεκινά το ‘’stranded’’και είμαι έτοιμος για το ταξίδι μου. Ήδη οι ήχοι με υπνωτίζουν, με βαθαίνουν ψυχολογικά και πνευματικά. Μαγευτικοί ρυθμοί με ουσία σε κάθε ήχο που βγαίνει, κάθε χτύπημα κρουστού ή  τέντωμα χορδής. Νιίωθεις τον Devon να σου ψιθυρίζει μέσα στο αυτί σου, όχι να τραγουδά όπως συνηθίζεται. Βρίσκεται μέσα, είναι ο ήχος του μυαλού σου, μόνο πιο ήρεμα, πιο ήπια. Και τα riffs να ερωτοτροπούν πάνω στις φωνητικές του μελωδίες. Ευλογημένοι ήχοι που είναι καταδικασμένοι να αγαπηθούν αιώνια από οπαδούς της Μούσας. Οι Psychotic Waltz, ακόμα και με πιο σύγχρονο ήχο (Back to Black) μπορούν με τη μέγιστη ευκολία να δημιουργήσουν ένα βασίλειο παραισθήσεων και ψυχεδέλειας. Λέξεις κρεμούνται από μια οργισμένη φωνή και φλεγόμενοι ήχοι από ξεχασμένες νικηφόρες μουσικές εκστρατείες προ δεκαετιών ξανακάνουν την εμφάνιση τους. Και δεν είναι μόνο η μουσική τους. Όσοι δείτε τα βίντεο τους, παρατηρήσετε τις λεπτομέρειες στο artwork τους, εντρυφήσετε στους στίχους τους, θα γνωρίσετε πανέξυπνους και σκεπτόμενους ανθρώπους. Μιλάω για αυτούς που θα κάνουν την πρώτη τους γνωριμία με το ’’The God-Shaped God’’, οι παλιότεροι ξέρουν ήδη για πιο λόγο είχαν ξεχωρίσει σαν μπάντα σε ένα είδος που νόμιζε ότι η τεχνική είναι το ΠΑΝ.

Πως γίνεται να είναι ακόμα Φλεβάρης και να ξέρεις ότι ακούς έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς; Πως γίνεται να είμαστε στο 2020 και να ξέρεις ότι ο δίσκος θα στριφογυρίζει συχνά-πυκνά και το 2030 στο ηχησύστημα του σπιτιού σου; Το ξέρεις διότι έχεις ήδη δεθεί με τις συνθέσεις. Έχεις δημιουργήσει σκέψεις, έχεις ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ με τραγούδια από το δίσκο. Σου έχει σηκωθεί η τρίχα με μια κραυγή, σε έχει σκλαβώσει μια κιθαριστική μελωδία, σου έχει κολλήσει ένα ρεφραιν, νιώθεις σαν berserker την ώρα της μάχης αλλά και την εξουθένωση του ‘’μετά’’ . Ζωγραφίζει και πάλι το λογότυπο της μπάντας σαν να είσαι 15χρονος , όπως όταν βγήκε το ‘’Mosquito’’ και πρωτογνώρισες τη μπάντα. Ακούς το τελείωμα του ‘’ The Fallen’’ και αναρωτιέσαι πόσα χρόνια έχεις να νιώσεις έτσι, να σκιρτήσει η καρδιά σου ακούγοντας μουσική. Ένας δίσκος που φτάνει την μια ώρα και ποτέ δεν τον χορταίνεις  Που κάνει κάθε εγκεφαλικό σου κύταρρο να επαναστατήσει, να διαμαρτυρηθεί, να εθιστεί, να ζητήσει και άλλο. Είτε η μουσική τους είναι σε πιο ήρεμη φόρμα είτε ακούγονται με κάποια σπασμωδικά ξεσπάσματα. Είτε απλώνεις το χέρι να αγγίζεις αυτά τα ευαίσθητα σόλος σαν αυτό του ‘’ While the Spiders Spin’’ είτε νιώθοντας βιολογικά ομορφότερα αφήνοντας την Φωνή να σου χαιδέψει την ψυχή.

Αν κάποια στιγμή προσγειώθηκα στη γη, ήταν στο ‘’Pull the String’’, την μοναδική σύνθεση του δίσκου που δεν είναι τέλεια. Αλλά εκεί οι κακούργοι έβαλαν το φλάουτο και γρήγορα βγήκαν φτερά στα πόδια ξανά, ειδικά στο σημείο που αλληλοσυμπληρώνεται με την κιθάρα. Συνέχεια φλάουτου και στο επόμενο τραγούδι, πιο ταξιδιάρικη υφή και η γόνδολα του ‘’ Demystified’’ σε ξεναγεί πάνω στον μυστικιστικό ρεύμα του. Κάθε τραγούδι σε πονάει, ξέρει το πως και δεν σε λυπάται. Γι αυτό και γω θα του στερήσω ένα 5%, για να μάθει αυτό....