Ultha - The Inextricable Wandering

Η Γερμανία υπήρξε(και συνεχίζει να είναι) μεταλλομάνα σε όλα τα είδη της metal αλλά αν από κάποιο παρακλάδι σπάνια μένω ευχαριστημένος, είναι το black metal. Βεβαίως και υπάρχουν εξαιρέσεις (και αυτές της τελευταίας δεκαετίας) αλλά γενικότερα υπάρχει μετριότητα. Οι Κολωνοί Ultha δημιουργήθηκαν το 2014, με μέλη από άλλες μπάντες (όχι ιδιαίτερη σχέση με το black metal) και ξεκίνησαν το δικό τους μαύρο ταξίδι. Ήδη έχουν δύο ολοκληρωμένους δίσκους, eps, splits και άλλες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους και στις 5 Οκτώβρη, κυκλοφορώντας το νέο τους δίσκο ‘’The Inextricable Wandering’’ ελπίζουν να ακουστεί το όνομα τους περισσότερο. Black Metal, αρκετά ατμοσφαιρικό, μεγάλων συνθέσεων όπως πάντα, και με δόσεις μελαγχολίας. Αυτή τη φορά ο δίσκος θα βγει από την μεγάλη Century Media και θα είναι διαθέσιμο σε digipak cd και διπλό gatefold βινύλιο.

Δεν ξέρω  πόσοι έχετε ακούσει το παλιότερο υλικό των Ultha αλλά όσοι το έχετε πράξει, να ξέρετε δεν υπάρχουν κάποιες σημαντικές αλλαγές όσο αφορά τον ήχο. Επικές συνθέσεις που ανεβοκατεβαίνουν ταχύτητες, τσιριχτά φωνητικά, σιδηροδρομικά riffs,  επαναλαμβανόμενα ορχηστρικά μέρη, ηλεκτρονικούς ήχους, διπλά μπάσα drums και άλλες λεπτομέρειες που βοηθά το σκοτάδι να πάρει μορφή μέσω ήχων. Αρκετά ξεχειλωμένο, βρίσκεσαι στο ίδιο τραγούδι και έχεις την εντύπωση ότι άκουσες ήδη δυο-τρία. Σε κάποιους μπορεί να αρέσει αυτή η ανομοιομορφία και ποικιλία αλλά πιθανότατα σε κάποιους όχι. Περισσότερο στιχουργικά (μα βγαίνει και στον ήχο) κυριαρχεί το συναίσθημα της πικρίας και της μελαγχολίας. Πέντε καταραμένα πνεύματα δημιουργούν ατμοσφαιρική μουσική και διαστρεβλώνουν τις ψυχές τους, μαζί και τις δικές μας. Όχι ότι δεν το έχουν κάνει και άλλοι και μάλιστα πολύ καλύτερα.  Τους λείπει το χαρακτηριστικό του συνταρακτικού, του τρομακτικού, ο ακροατής  συνηθίζει, καταφέρνει και δημιουργεί άμυνα στις επαναλαμβανόμενες μελωδίες και ρυθμούς. Τα  πάντα ακούγονται ωραία αλλά συμβατά και προσδοκώμενα. Κάπου έχασα το ενδιαφέρον μου, νομίζω ότι πρέπει να κάνουν μεγάλα συνθετικά βήματα βελτίωσης για να ξεχωρίσουν. Πάντως στο σχεδόν δεκαεννιάλεπτο τραγούδι ‘’ I'm Afraid to Follow You There’’ τα πάνε αρκετά καλά, όντας το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.