Madhouse - Braindead

Κάποιοι Γερμανοί μεταλλάδες έχουν σκοπό να πεθάνουν ακούγοντας και παίζοντας την αγαπημένη τους μουσική. Οι Madhouse (καμιά δεκαριά μπάντες με αυτό το όνομα, σχεδόν όλες των 80ς’ ) από την Γερμανία ξεκίνησαν  το 1987 και στο σύντομο βίο τους κυκλοφόρησαν δυο ντέμος  χωρίς να καταφέρουν να αποσπάσουν ένα συμβόλαιο από κάποια εταιρία. Κατάφεραν τουλάχιστον να μοιραστούν την ίδια σκηνή με ονόματα όπως οι Darxon, Zed Yago και Chroming Rose. Μετά την διάλυση της μπάντας το 1990-91, τα μέλη σκορπίστηκαν σε άλλες μπάντες αλλά δεν έχασαν την επαφή τους με τη σκηνή. Χειμώνας του 2014 και τα τέσσερα μέλη βρίσκονται να ακούσουνε τα παλιά τους τραγούδια πίνοντας μπύρες. Αυτό ήτανε, αποφασίζεται επανασύνδεση. Το νέο πρόσωπο των Madhouse αποτελείται όμως από 5 άτομα αφού πίσω από το μικρόφωνο πλέον είναι καινούριο μέλος (στα demos τραγουδά ο ένας εκ των δυο κιθαρίστων).  2016 μπαίνουν να γράψουν νέο υλικό και δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους (30 χρόνια αργότερα, αυτό ειναι υπομονή και επιμονή) ‘’Metal Or Die’’ από την Iron Shield Records. Πλέον, πιο ζεστοί από ποτέ κάθονται και γράφουν μια νέα φουρνιά τραγουδιών Τευτονικού heavy metal και πριν ένα μήνα παρέδωσαν το πολύ καλό ‘’Braidead’’, διαθέσιμο από την ίδια εταιρία σε cd.

Heavy Metal, heavy metal to the bone. Ότι θεωρείς κλασσικο σε αυτή τη μουσική, υπάρχει μέσα. Μουσικά, αισθητικά, εκτελεστικά, στιχουργικά,  τα πάντα. Και μας αρέσει. Μπολιασμένο με ταχύτητα, γρέζα φωνητικά, στακάτους ρυθμούς, διπλές κιθάρες και σόλος. Το πρώτο άκουσμα με ξένισε κάπως μιας και μου φάνηκε χιλιοακουσμένο αλλά σύντομα άρχισω να κολλάω με τις μελωδίες τους και να μου χαρίζουν κομμάτι της ευτυχίας όταν πρωτάκουσα Helloween. Τα φωνητικά, κάπου ανάμεσα σε UDO και Accept αλλά κατώτερα(και μουσικά δανείζονται και από εδώ, από όλη την Τευτονική σκηνή) είναι αρκετά επιβλητικά και ωθούν τις συνθέσεις στα άκρα. Διπλές κιθαριστικές αρμονίες για να πάρεις την μεταλλική σου δόση αλλά γενικότερα αρκετά στάσιμη μουσική με τις ενορχηστρώσεις κάθε σύνθεσης να μοιάζεουν αρκετά. Όχι ότι θα τους ενδιάφεραν τίποτα καινοτομίες, μιλάμε για 55άρηδες που απλά παίζουν την μουσική που γουστάρουν και κάνουν αυτό που τους στέρησε η μοίρα στα νιάτα τους. Όμως οι συνθέσεις είναι δουλεμένες, γνωρίζουν τα μυστικά της απλότητας και καταφέρνουν να κάνουν την μουσική τους προσιτή και απολαυστική. Για όλους εμάς που λατρέψαμε το Τευτονικό Heavy Metal, οι Madhouse είναι εδώ, έστω και καθυστερημένα να μας φέρουν νοσταλγία από τον συγκεκριμένο ήχο, όχι όμως ικανό να γίνει και αγαπημένος δίσκος. Προσθέστε και το μέτριο εξώφυλλο και το αποτέλεσμα κρίνεται καλό αλλά σε καμιά περίπτωση κάτι ανώτερο. Πάντως τον θεωρώ καλύτερο από τον πρώτο τους.