Versus - Confession

Τον Άγγελο Περλεπέ τον γνωρίζουμε όλοι. Έίναι ο Malmsteen, o Blackmore, ο κιθαριστάρας της Ελλάδας μας τέλος πάντων. Ο κιθαρίστας που συνδύασε τις κλασσικές επιρροές ) Bach, Paganini, Vivaldi) του με τις αντίστοιχες  hard rock (Blackmore, Hendrix, Gallagher, Malmsteen, G. Moore, J. Beck, M. Schenker, Uli Jon Roth). Αυτόνομος κιθαρίστας που δημιούργούσε απολαυστική μουσική στα πέτρινα χρόνια της σκληρής μουσικής μας. Μην μακρυγορούμε, σεβασμός στο πρόσωπο του.  Έδώ έχουμε τη  πρώτη του μπάντα, τους Versus, πριν δηλαδή σχηματιστούν οι Mystery. Μιλάμε για δίσκο του 1984 (‘’Confession’’ το όνομα του) ο οποίος μάλιστα δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ ενώ τώρα θα μπορούμε να τον απολαύσουμε με ρεμάστερ ήχο (Nick Papakostas στο Entasis studios) και ένα πανέμορφο εξώφυλλο (John Pavlidis). Ήδη διαθέσιμο σε cd από τον Οκτώβρη από την Sleaszy Rider Records.

Δεν θα χρειαστείτε παρά λίγα δευτερόλεπτα για να αναμοχλεύσετε το μυαλό σας για το τι σας θυμίζουν αυτά που ακούτε. Deep Purple/Rainbow,Blackmore δηλαδή. Η αγάπη και η επιρροή του πάνω στον Άγγελο είναι έκδηλη. Και μπορεί σήμερα κάποιος να πει ότι οι ‘’δανεισμοί’’ είναι πολλοί αλλά μιλάμε για το 1984 που ελάχιστοι άκουγαν ΄τετοια πράγματα στο Ελλάντα, πόσο μάλιστα να τα αναπαράγουν ή ακόμα πιο δύσκολα να δημιουργήσουν χρησιμοποιόντας κάποια από τα λατρευτά τους συστατικά. Και ο Άγγελος αυτό έκανε. Πήρε αυτά που χρειάστηκε και τα μπόλιασε με την δική του αγάπη, τα φίλτραρε και με την τότε ομάδα που τον περιέβαλλε, δημιούργησε τις συνθέσεις του ‘’Confession’’.  Ο άλλος Άγγελος της παρέας, η φωνή. Εξαιρετικός, με πολύ καλή προφορά, μπορεί και ανεβοκατεβάζει συχνότητες χωρίς καμιά δυσκολία. Εκφραστικότατος, κελαηδά πάνω στα riffs που γρήγορα αλλά όχι χαοτικά εκτοξεύνται κατά ριπάς. Μελωδικό hard rock, με γκρουβάτους ρυθμούς που κρύβουν jazz ευλογίες και πλήκτρα που χορεύουν αρμονίες. Ε αν ακούγοντας τα ‘’Confession’’ και ‘’Stay’’ δεν έχεις ήδη μπει στη χρονομηχανή να μεταφερθείς στα 70ς, τότε μάλλον είσαι κουφός. Ένα ηχητικό ουράνιο τόξο θα σε περιμένει να σου δείξει τις χρωματιστές παλλέτες του. Ο Perlepes έχει και την τεχνική και την επιδεξιότητα να παίξει ανάλογα με τα είδωλα του. Οι δυνατότητες γίνονται ικανότητες και ακούμε παιχνιδιάρικο παίξιμο πάνω στη ταστιέρα. ΔΕΝ έχουμε κάποιου είδους παρθενογένεση, ίσα ίσα που συνθετικά ακούγονται ότι χτίζουν επί δανεισμού και αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μείον του δίσκου. Το κάνουν όμως  τόσο διασκεδαστικά, τόσο παθιασμένα που τους το συγχωρούμε. Έμπνευση. Τι και αν το ‘’Wandering’’ σας θυμίσει άλλους; Απλά θα κάνετε γρήγορους συσχετισμούς και όταν φτάσετε στο τρίτο λεπτό θα παραδωθείτε ολοκληρωτικά στον ηχητικό κυκέωνα της κιθάρας του και θα διεισδύσουν όμορφα συναισθήματα μέσα σας. Τέλος, ας γραφτεί ότι ανάμεσα στις εννιά συνθέσεις που ακούμε, υπάρχει αρκετή ηχητική ποικιλία. Ένα ‘’Where The Rainbow Ends’’ δεν έχει καμιά ομοιότητα με το ‘’Confession’’ για παράδειγμα. Τα πλήκτρα αναπηδούν διαφορετικά, το ρυθμικό ντουέτο μπλουζίζει, η φωνή ακούγεται διαφορετική σαν χροιά, η κιθάρα σπαρταράει με διαφορετικά σπασίματα. Μια συλλογική δημιουργική δουλειά (εντάξει, ξεδίνει στο ‘’ Erbarme Dich, Mein Gott - BWV 244’’) που γεννήθηκε στα 80ς, τιμά τα 70ς και ακούγεται παραπάνω από νοσταλγικά και ευχάριστα στα 20ς.