Reviews
Σε έναν χρόνο που βρίθει πολύ ενδιαφερουσών κυκλοφοριών από σημαντικά σχήματα του σύγχρονου doom metal, πρέπει να είμαι από τους πολύ τρελούς (η 'πιασμένος', αν με εννοείτε), επειδή πιστευώ ακράδαντα ότι το "Pentateuch" των Μαλτέζων Forsaken είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Δίχως πολλές περιστροφές, το "Pentateuch" είναι ένας δίσκος πολύ ισορροπημένος. Δεν επιδέχεται επιθετικών προσδιορισμών, γιατί πολύ απλά είναι 'νέτο-σκέτο' doom (παράδοξο που τελικά εγώ έβαλα έναν, ε;).
Οι The Crucifier από την Αθήνα από το 1996, πέρα από αρκετές demo κυκλοφορίες το 2002 είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο full length Merciless Conviction, και το 2006 το δεύτερο full length τους Cursed Cross. Μετά κάμποσες split κυκλοφορίες και μετά από ένδεκα χρόνια, κυκλοφορούν μέσω της Punishment 18 Records τον τρίτο ολοκληρωμένο τους δίσκο με τίτλο Voices In My Head.
Οι Βέλγοι Diablo BLVD επιχειρούν για τέταρτη φορά, όσοι και οι δίσκοι τους, να μας περάσουν από μια λεωφόρο του Διαβόλου, αλλά κάπως πιο γυαλισμένη και χλιδάτη, όπως μου ακούγεται και φαίνεται τουλάχιστον σε μένα. Ο τέταρτος δίσκος τους που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από την Nuclear Blast, τιτλοφορήται Zero Hour.
Έχοντας δουλέψει εντατικά εδώ και 2 χρόνια τόσο στην δημιουργία υλικού όσο και στις live εμφανίσεις, οι Έλληνες Rusty Bonez μοιράζονται μαζί μας το πρώτο τους «παιδί», με τίτλο Wrath, στο οποίο δέκα heavy rock ιστορίες μας ταξιδεύουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όσο απόλυτο και αν ακούγεται, οι Rusty Bonez είναι μουσικοί κάτοικοι των Η.Π.Α. και αν δεν ξέρεις τι ακούς σίγουρα θα νομίσεις ότι πρόκειται για αμερικάνικη μπάντα.
Λίγα πράγματα μπορούν να γραφτούν για τους Γάλλους Temnein. Ξεκίνησαν το 2009 παίζοντας μελωδικό και γκρουβάτο death metal με thrash αλλά και prog επιρροές. Στις αρχές του 2014, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους 404 B.C. από την Δανέζικη εταιρία Might Music, απέσπασαν σχετικά καλές κριτικές και έδωσαν τις πρώτες τους συναυλίες στην χώρα τους αλλά και παραπέρα.
Οι Die Apokalypticen Reiter είναι μια χαραχτηριστικά, και με Γερμανικό τρόπο, πειθαρχημένα απείθαρχη μπάντα, που δεν μπήκε ποτέ σε κανόνες και μουσικές φόρμες και νόρμες που θα περιόριζαν την καλλιτεχνική της δημιουργία, αλλά και την δημιουργική της αναρχία. Τουλάχιστον εγώ έτσι τους έχω τοποθετήσει στο δικό μου το μυαλό.
Σας καλησπερίζω με μία ξεχωριστή παρέα, έχω κοντά μου τους groovy thrashers Channel Zero. Τόσο κοντά που κάνεις μία τσαφ με το δεξί σου χέρι, το αρπάζεις και το βάζεις στον σιντοπαίχτη. Μας έρχονται απο το Βέλγιο, και η αλήθεια είναι οτι δεν ήξερα οτι έχουν τόσο μακρά παρουσία στον χώρο. Ξεκίνησαν πριν απο σχεδόν μία τριανταετία, συγκεκριμένα το 1990 με ένα Demo, και δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε ο πρώτος ομώνυμος δίσκος. Απο τότε μετράνε πλήθος απο EP's και CD Singles, μου κάνει εντύπωση η έλλειψη κάποιου live DVD απο την δισκοθήκη τους.
Η progressive death pop, The Great Discord κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο τους. Πωπω, δεν ξεκινήσαμε καλά… Τι σημαίνει progressive death pop; Πιθανότατα και τίποτα. Ούτε prog, Ούτε death. Απλά για λόγους ενθουσιασμού και υπερβολής το χρησιμοποιεί η εταιρία τους, η οποία μας φλομώνει με οποιαδήποτε γνωστή μπάντα έχει μοιραστεί το σανίδι. Έχουν και αυτό το τραγελαφικό εξώφυλλο που δεν θα το ήθελα στην δισκοθήκη μου. Τέλοσπαντων. Οι The Great Discord είναι μια πενταμελής μπάντα που ακροβατεί ανάμεσα σε πολλά μουσικά είδη και έχει γυναίκα τραγουδίστρια.
Οι Panzer, η Γερμανική αυτή heavy/thrash μπάντα που φόρμαρε ο Schmier μαζί με άλλους σπουδαίους μουσικούς της Γερμανικής σκηνής μετά από το προ τριετίας ντεμπούτο Send Them All To Hell...το ριβιού εδώ http://www.metalzone.gr/reviews/panzer-send-them-all-hell και τώρα κυκλοφορούν το δεύτερο full length με τίτλο Fatal Command μέσω της Nuclear Blast
Οι αμερικανοί melodeathmetallers επέστρεψαν δισκογραφικά μετά από δύο χρόνια με την 8η δισκογραφική τους δουλειά. Μία μπάντα με συνέχως αυξανόμενο κοινό και όχι άδικα αφού όλες τους οι δουλειές είναι και μία και μία. Μετά λοιπόν από το υπέροχο Abysmal, έρχονται με το Nightbringers. Οι συνθέσεις ανήκουν και πάλι κατά κύριο λόγο στον Brian Eschbach, έτσι ο δίσκος διατηρεί το ύφος και την γενικότερη καλλιτεχνική όψη των αμερικανών TBDM.