Reviews
Πριν πούμε για μουσική, ας ξεκινήσουμε με μία ξενάγηση στην Μέση Γη. Emyn Muil ονομάζεται το σύνολο λόφων, που βρίσκεται στην Gondor (το 2ο μεγάλο βασίλειο των ανθρώπων), και χωρίζει την Nidalf από τις Brown Lands. Ένας άλλος τρόπος για να περιγράψεις κανείς το Emyn Muil, είναι ως ένα αδιαπέραστο βραχώδες συνοθύλευμα. Εκεί λοιπόν ο Frodo με τον Sam συνάντησαν το Gollum, καθώς πήγαιναν προς την Mordor για να καταστρέψουν το δαχτυλίδι. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε να βρεθούμε εκεί, παρά μόνο νοητά. Η καλύτερη συντροφιά για ένα τέτοιο ταξίδι είναι η μπάντα Emyn Muil.
Πρέπει να ήταν 2008 όταν άκουσα το ορχηστρικό Dea Artio, για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι αν ήταν χειμώνας ή καλοκαίρι, ό,τι και να ήταν όμως σίγουρα θα πλημμύρισε με σκοτάδι. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Αμερικάνους Wolves In The Throne Room. Μία μπάντα που μας έρχεται από την Ολυμπία της Washington, που τείνει να γίνει μεταλλομάνα (Abigail Williams, Earth, Echtra, Fauna κ.α.). Όπως οι «συνονόματοι» τους Ulver, έτσι κι αυτοί δημιοργούν μία ατμόσφαιρα παγωμένη και με αποπυκνητικό σκότοςμε λίγο πιο «σκληρή» διάθεση.
Δύο χρόνια μετά τον ντεμπούτο τους στην δισκογραφία με το Reflection, οι Πατρινοί Masquera Di Ferro επανέρχονται με το νέο τους πόνημα που τιτλοφορείται Stalactites. Αν η προηγούμενή τους δουλειά αποτέλεσε ουσιαστικά την γνωριμία τους με το κοινό, το Stalactites δείχνει ότι η μπάντα έχει ήδη διαμορφώσει τον ήχο της και έχει διαλέξει σε ποιόν δρόμο θα πατήσει.
H 7η δουλειά των Γάλλων Industrial metallers έχει τον τίτλο Black Nova. Στα αυτιά μου είναι η καλύτερη δουλειά τους στην σχεδόν εικοσαετή καριέρας τους. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το Black Nova είναι ένα στιβαρό και καλοπαιγμένο άλμπουμ που ξεχωρίζει από τα προηγούμενα, φέροντας όμως ξεκάθαρα την υπογραφή της μπάντας.
Αυτόν τον δίσκο τον περίμενα με κάποια περίεργεια, καθώς ήθελα να ακούσω τους Arch Enemy με την προσθήκη του Jeff Loomis (Ex-Nevermore), ήθελα να ακούσω το αποτέλεσμα της συνύπαρξης Amott και Loomis. Στην πρώτη ακρόαση ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα,καθώς ήταν νοπή ακόμα στην μνήμη μου η απογοήτευση του War Eternal. Οι Arch Enemy που ερχόντουσαν με την φόρα της φρεσκάδας που έδωσε στην μπάντα η Alissa (αυτή ντε με τα χρωματιστό κεφάλι), δείχνουν να έχουν βρει τα πατήματα τους.
Ο ήχος του επικού Doom Metal δεν δέχεται πολλές μεταλλάξεις και προσθήκες. Παίρνοντας τα αγνότερα υλικά των Candlemass και Solitude Aeturnus, αποκλείεται να αποτύχεις μουσικά όσο και να το προσπαθείς. Οι Σουηδοί Sorcerer είναι πάλιουρες και από τους καλύτερους εκπρόσωπους του είδους αλλά είχαν περιοριστεί σε κάποια demos στα 90ς.
Οι Γερμανοί Morlas Memoria παίζουν συμφωνικό metal με γυναικεία φωνητικά. H Leandra Johne είναι στα φωνητικά, οι Theo Johne και Florian Baum στις κιθάρες, ο Sebastian Leibe στο μπάσο, ο Samuel Clauß στα ντραμς, ο Oliver Kunze στα πλήκτρα και ο Eric Neufeld στα Samples είναι το μουσικό σχήμα των Morlas Memoria.
Το 2014 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο full length τους με τίτλο Follow the Wind.
Τον ερχόμενο Νοέμβριο κυκλοφορούν το δεύτερο full length μέσω της 7Hard Records με τίτλο Mine of Pictures.
Η όποια ηλεκτρονική εποχή στην μουσική, και κυρίως στον σκληρό ήχο έχει κάπως παρέλθει σαν μόδα από τα 90ς. Όμως σχήματα σαν τους Λονδρέζους Necro Deathmort, δημιουργήθηκαν το 2007, την κρατούν στις επάλξεις με τα δημιουργήματα τους.
Οι Necro Deathmort δηλαδή ο AJ Cookson και ο Matthew Rozeik, μέσω της Profound Lore Records, μας δίνουν το νέο τους καλλιτεχνικό πόνημα με τίτλο Overland. Η μουσική βάση τους είναι η electronic με dark ambience, noise και heavy drones γερές δόσεις, beats που πηγάζουν από synth, και μια σινεματική ορχηστρική χροιά να την συνοδεύει.
Ο Πολυμήχανος Νίκος σε νέες περιπέτειες. Η δική του μουσική Οδύσσεια συνεχίζεται και πλέον στο σύγχρονο κόσμο μπορούμε να απολαύσουμε την διήγηση του πέμπτου μέρους της. Ο άνθρωπος είναι ανοιχτό χαρτί, αν κάποιος δεν τον γνωρίζει ούτε στο ελάχιστο, ακούγοντας την μουσική του θα ανακαλύψει φύλο, εθνικότητα, την μουσική που άκουγε μικρός, τα μέρη που έχει ταξιδέψει, το γάλα που έπινε μικρός… Έχει τόσο πράγματα στο μυαλό του που φωλιάζουν που με την πρώτη ευκαιρία θέλει να τα απομακρύνει για να δεχτεί νέα. Δεν ντρέπεται ότι τον επηρεάζει στην φυσική του ζωή να το μετατρέψει σε ήχους.
Χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν είχα ακούσει Space Vacation μέχρι τώρα. Ναι, τόσο καλοί είναι, τουλάχιστον ο τελευταίος τους. Η κάποτε οικογενειακή υπόθεση των Shapiro, με τον Scott πλέον να κάνει παιχνίδι σαν συνθέτης, αρχηγός, τραγουδιστής και κιθαρίστας (και μπάσο).