AETERNUS - ...and So the Night Became

Έπεσε πολύ σκέψη και διαμάχη με τον εαυτό μου για ποιον από τους δυο πρώτους δίσκους των Νορβηγών Aeternus θα παρουσιάσω στις παρακάτω γραμμές. Και αυτό διότι και οι δυο είναι ΤΕΛΕΙΟΙ. Και Black Metal. Αργότερα το γύρισαν σε πιο death metal φόρμες και αν και παρέμειναν πολύ καλοί, έχασαν από την αρχική τους μαγεία. Μια κατάσταση σαν τους Limbonic Art. Περίεργο πράγμα να ξεκινάς και να είσαι από τους καλύτερους αντιπρόσωπους του είδους και να περνάς στην αφάνεια παίζοντας διαφορετική μουσική, κατώτερη άλλων. Το θέμα βέβαια είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Και ο μουσικός πρέπει να είναι περισσότερο ευχαριστημένος από τον οπαδό αλλιώς κλάψτα Χαράλαμπε. Οι Aeternus ξεκίνησαν το 1993 παίζοντας black metal με υποκρυπτόμενες μελωδίες που ανέδιδαν μια διαφορετικότητα. Αφού κυκλοφόρησαν το πρώτο τους demo και έκαναν σιγά σιγά το όνομα τους γνωστό στους Underground κύκλους, είχαμε τις πρώτες συνθετικές αλλαγές. Μια Τσέχικη εταιρία τους κυκλοφορεί το πρώτο τους ep έχοντας τέσσερα νέα κομμάτια. Την ίδια χρονιά δημιουργείται και η Hammerheart Records η οποία θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο (Beyond The Wandering Moon) τους δυο χρόνια αργότερα έχοντας προσθέσει στην μπάντα μια κοπέλα η οποία θα αναλάβει εκτός του μπάσου και τα πλήκτρα. Ο ήχος γίνεται ακόμα μελωδικότερος και θα συνεχιστεί και ‘’ ...and So the Night Became’’ ένα χρόνο αργότερα. Και κάπου εκεί αποφασίζουν να αλλάξουν τον ήχο τους σε πιο death metal καταστάσεις (προσθέτοντας και δεύτερο κιθαριστα) με το ‘’Shadows Of Old’’ να αποτελεί το μεταίχμιο των δυο αυτών μουσικών κόσμων. Τα χρόνια έχουν περάσει, αρκετές καλές κυκλοφορίες έχουν υπάρχει με το λογότυπο των Aeternus με τον Ares (κιθαρίστα/τραγουδιστή/ιδρυτικό μέλος ) να συνεχίζει τον δρόμο του όπως αγαπά.

Αν σας αρέσουν οι Obtained Enslavement,Emperor, Hades, Limbonic Art κτλ και δεν έχετε ακούσει τα δυο πρώτα των Aeternus, ετοιμαστείτε για μια νέα αγάπη. Εκκίνηση με το 13λεπτο ‘’ There's No Wine Like the Blood's Crimson’’, αφηγηματική διάθεση και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τα (πολεμικά) τύμπανα σημάνουν την έναρξη, οι παλμοί ανεβαίνουν, η αγωνία κορυφώνεται. Τα πάντα μαυρίζουν, ο ήχος γίνεται πριμαριστός και αγκαθωτός. Κλασσική εκφραστική νοοτροπία Νορβηγικής black metal μπάντας των 90ς  με τα μοιραία χτυπήματα να έρχονται από τις σοβούσες αρμονίες που εμφανίζονται απρόσμενα παρά από το ακραίο τους υλικό. Αβυσσαλέα φωνητικά, κατευθείαν από το σκοτεινό υπερπέραν. Μεσαίες ταχύτητες, άλικοι χρωματισμοί στις κιθάρες, όπως το εξώφυλλο. Μια μαύρη τρύπα που σε ρουφάει κοντά της μέχρι να σε εξαφανίσει. Οι Emperor πρέπει να τους έχουν επηρεάσει αρκετά μιας και οι ίδιοι είχαν αποδεσμευτεί από τις χειροπέδες του κλειστόμυαλου black metal. Συνεχίζουν με το ‘’ As I March’’, στην αρχή με ένα ξέσπασμα πριν η σύνθεση παραλάβει το αγίασμα των Enslaved. Αρκετά επικό σαν συναίσθημα, αρκετά παγανιστικό σαν στίχος. Αυτή τη σύνθεση την μοιράζεται ο Ares με τον Vrolok ο οποίος σαρώνει πίσω από τα κρουστά λες και ήρθε η μέρα της Κρίσεως. Ο πανικός εξαπλώνεται χωρίς να ακούγεται στιγμή o ήχος τους ωμός και ακατέργαστος. Ακουστικές κιθάρες στο ‘’ Warrior of the Crescent Moon’’ σε χαλαρώνουν με την εσκεμμένη οδύνη που προκαλούν πριν αρχίσουν οι αμαρτωλές μελωδίες να φεγγοβολούν πάνω σε ένα μαυρομεταλλικό πλέγμα.

Αν και Νορβηγοί, δεν χρησιμοποιούν την μητρική τους γλώσσα, τουλάχιστον όχι ολικά. Στο ‘’ Blodsverging’’ (πράγμα που θα επαναληφθεί και στο ‘’ Ild dans’’) τραγουδάνε στη γλώσσα τους και για το σκοτάδι που κυριαρχεί στη χώρα τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ηχητικά είναι το πιο κοντινό στα κλασσικό black metal που μεγαλώσαμε και ακούσαμε στις αρχές  των 90ς. Πάλι ακουστικές κιθάρες αλλά και Heavy Metal σόλο στην αρχή του ‘’When the Crow's Shadow Falls’’ πριν μεταμορωθεί η σύνθεση από το κάλεσμα της Νύχτας. Μεγάλο ενδιαφέρον στο παίξιμο των τυμπάνων, θα έπρεπε το όνομα του Vrolok να εγκωμιάζεται συχνότερα. Η Morrigan δημιουργεί σκιώδεις ατμόσφαιρες με τον ήχο των πλήκτρων της. Δυστυχώς το μπάσο της είναι αρκετά περιορισμένο. Αλλά μας αρέσει αυτός ο ακουστικά υψηλών συχνοτήτων ήχος τους. Το επικό τους ταξίδι συνεχίζεται στο άλλο Νορβηγόφωνο τραγούδι πριν πάρει τα ηνία το ομώνυμο τραγούδι, μια από τις δυο συνθέσεις που μοιράζεταιο Ares με την Morrigan. Όμορφοι και προσεγμένοι στίχοι που δημιουργούν ατμόσφαιρα ανάμεσα στον ηχητικό μαυροφορεμένο χείμαρρο. Η χαρακτηριστική παραγωγή του Eirik Hundvin αναδίδει όλη αυτή την παλιομοδίτικη μυρωδιά που μας έχει λείψει. Για το τέλος υπάρχει και το ορχηστρικό ‘’Fyrndeheimen’’. Οι  blacksters μπορούν να σταματήσουν να διαβάζουν και να μην ακούσουν ποτέ τα τελευταία έξι λεπτά του δίσκου. Μιλάμε για παραδοσιακή μουσική με διάφορα όργανα όπως Lute, Vielle à roue, Clàrsach, Crewth fiddle, Lyre, , Dronepipes μαζί με κιθάρες βέβαια και ένα θλιμμένο συναίσθημα. Να σημειωθεί ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι, κρουστά παίζει ο ίδιος ο Ares.