Magnum - The Eleventh Hour!

To Birmingham γέννησε τους Black Sabbath. To Birmingham γέννημε ΚΑΙ τους Magnum, αυτή τη καταπληκτική μελωδική hard rock μπάντα. Σύντομα συμπληρώνουν τα 50 χρόνια σαν μπάντα και θα το γιορτάσουν με το νέο, 22^ο δίσκο τους ‘’The Monster Roars’’. Σχεδόν στη ν ηλικία των Sabbath δηλαδή, ηλικιακά, δισκογραφικά,ποιοτικά και μάλιστα συνεχίζουν ακάθεκτοι να δίνουν συναυλίες και να κυκλοφορούν νέες δουλειές. ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1972 από τους Tony Clarkin (κιθάρα-σύνθεση) και Bob Catley (φωνή), μέλη τα οποία βρίσκονται ακόμα παρόντα στη μπάντα και ενεργά στη σκηνή. Υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες και λεπτομέρειες στις οποίες μπορούμε να αναλωθούμε αλλά θα προσπεράσω. Μένουμε στο ότι η μπάντα αγαπήθηκε εξ’ αρχής από τον Αγγλικό Τύπο και τους οπαδούς και υπήρξε ανοδική πορεία εμπορικά και καλλιτεχνικά, χρονιά με τη χρονιά.

Και αν και το ‘’Chase The Dragon’’ σκαρφάλωσε στα charts, η Jet Records, εταιρία τους μέχρι τότε, δεν τους βοήθησε οικονομικά ουτε στο θέμα παραγωγού, ούτε να χρηματοδοτήσει μια καλή περιοδεία γι αυτό και μετά (μιας και ΔΕΝ πήγε καλύτερα εμπορικά από το προηγούμενο άλμπουμ) έσπασε το συμβόλαιο μπάντας εταιρίας. Κατόπιν η τύχη γύρισε με το μέρος των Magnum και το όνομα τους διαδόθηκε πολύ ανοίγοντας πολλές πόρτες γι αυτούς. Προβλήματα εμφανίζονται κάπου το 1994-95 με τον Clarkin τελικά να αποχωρεί και σύντομα η μπάντα να διαλύεται. Τελικά οι Clarkin/Catlin συνεχίζουν σαν Hard Rain ενώ το 2001 ξαναβάζουν μπροστά τους Magnum και συνεχίζουν μέχρι σήμερα (δυστυχώς το 2016 αποχώρησε ο πληκτράς και σταθερό μέλος για δεκαετίες, Mark Stanway) σφυρηλατώντας σκληρό και συνάμα μελωδικό ροκ.

Αν και έμαθα το συγκεκριμένο δίσκο από cd της Bellaphon με διαφορετική σειρά τραγουδιών, θα ακολουθήσω τη σωστή. Ο Tony Clarkin είχε μεγάλη έμπνευση σε αυτό το δίσκο και με οποιοδήποτε τρόπο, με οποιαδήποτε σειρά, σε οποιοδήποτε φορματ και να ακούσεις τον δίσκο, θα ενθουσιαστείς. Αρχή με το ‘’The Prize’’. Ακουστικές κιθάρες και ήρεμη φωνή, τα δυο σημαντικότερα χαρτιά των Magnum εμφανίζονται αμέσως. Οι σκληροί ρυθμοί δίνουν την απαραίτητη ώθηση, τα πλήκτα χορεύουν, οι κιθάρες σχίζουν τον αέρα. Ειδικά αυτό το τελευταίο σημείο, η καρδιά σας θα σκιρτά κάθε φορά που οι κιθάρες χώνονται απρόσμενα και ταρακουνάν τα ηχεία.

Προοδευτική προσέγγιση σε κάθε ένα από τα τραγούδια του δίσκου. Το ‘’Breakdown’’ θυμίζει έντονα Queen, σε όλα. Απλά υπερπηδάει το συμφωνικό/οπερατικό μέρος και αγκαλλιάζει περισσότερο το hard rock. Ταξιδιάρικα πλήκτρα δημιουργούν μελωδία την οποία διχοτομεί με τα τσεκουράτα riffs του ο Tony. Σαν σωστό hard/prog rock, υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ τους και τα πυρά ανταποδίδονται από τον καθένα από τα μέλη της σύνθεσης της μπάντας. Βαθμονομημένη επιθετικότητα στο ‘’ The Great Disaster’’ με πεινασμένους και αλλοπρόσαλλους ρυθμούς.  Το νήμα της έμπνευσης και της καλλιτεχνικής επέκτασης ξεδιπλώνεται χωρίς τέλος και εσύ ακολουθείς χωρίς σταματημό αλλά και γεμάτος πρόκληση. Το ‘’ Viscious Companions’’ πρέπει να έκανε πάταγο στην εποχή τους μιας και δεκαετίες μετά ποθώ διακαώς να το ακούω όλο και συχνότερα. Τόσο σωστά συνδεδεμένο και ενωμένο, σαν το νευρικό σύστημα του ανθρώπου. Αισθητηριακή υπερφόρτωση από έγχορδα, κρουστά, πλήκτρα και μια μαγευτική φωνή.

Όλη η μουσική είνου του Clarkin. Το ίδιο και οι στίχοι οι οποίοι πραγματεύονται τα κακώς κείμενα του πολιτισμού μας. Είναι απίστευτο το πόσο ταιριάζουν αυτοί οι στίχοι του 1983 ακόμα και σήμερα. Τροφή για σκέψη όμως το γιατί ακόμα ταιριάζουν.... Και μιας και πιάσαμε τον Clarkin,αναφέρουμε ξανά ότι η παραγωγή είναι δική του δουλειά. Πόσο πιο ολοκληρωμένος σαν μουσικός. Η δεύτερη μεριά ξεκινά πιο ανάλαφρα, πιο rock ‘n’ roll με το ‘’Hit And Run’’. Αν οδηγάς, μην  το πάρεις κυριολεκτικά, δεν ισχύει αυτό που νομίζεις. Τραγούδα μαζί με τον Bob το πιασάρικο ρεφραιν αλλά τα μάτια μπροστά. Στο γκρουβάτο ‘’ One Night Of Passion’’ τρως απανωτές σφαλιάρες από το μπάσο πριν σε συνεπάρουν οι μελωδίες του. Το σόλο εντυπωσιάζει, δημιουργεί εικόνες. Για το ‘’Word’’ σας γράφω μόνο να ακούσετε τι λέει ο Bob και να σκεφτείτε βαθύτερα. Μουσικά, πολύ συμφωνικό. Διόλου τυχαίο που αργότερα το ανέλαβε όπως του αξίζει η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου. Με το καλύτερο τραγούδι να είναι πιθανότατα και το τελευταίο του δίσκου...  Αφιερώστε λίγο χρόνο από τη ζωή σας για κάτι τόσο φιλότεχνο και αρεστό όπως η μουσική των Magnum.