Masquerade - Masquerade

Τα τραγούδια που διαγωνίζονται στη Eurovision είναι απλά, εύπεπτα, για γρήγορη και μαζική κατανάλωση. Τα πάντα βασίζονται στο show και στο image (και στις συμμαχίες)  και μικρή βάση δίνεται στο ίδιο το τραγούδι. Τραγούδι το οποίο πιθανότατα το έχει συνθέσει κάποιο διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που το παρουσιάζει. Για παράδειγμα, ο Σουηδός Erik Thomas Gustavsson (γνωστός ως Thomas G:son) έχει γράψει πάνω από 75 τραγούδια για την χώρα του για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό με τα επτά να έχουν περάσεις στους τελικούς ενώ ένα από αυτά τους κέρδισε κιόλας. Από την άλλη, ο πλέον 52χρονος κιθαρίστας είχε hard rock/metal ακούσματα σαν έφηβος αλλά είχε και την δική τους μπάντα, τους Masquerade πίσω στο πλέον μακρινό 1988. Τα δυο πρώτα χρόνια το συγκρότημα επικεντρώθηκε να γράφει μουσική και να παίζει ζωντανά. Ηχογραφούν την πρώτη τους μουσική και την προωθούν, παίρνοντας καλές κριτικές από τον Τύπο της εποχής. Το ομώνυμο ντεμπούτο έφτασε το 1992 από την Dino Music σε παραγωγή των ίδιων ενώ στη μίξη είχαν τον πασίγνωστο Ronny "Lysande" Lahti που θα παίξει και κάποια πλήκτρα στον δίσκο. Μουσικά μιλάμε για μελωδικότατο hard rock, στα όρια του AOR. Αργότερα υπογράφουν με την Metal Blade και κυκλοφορούν το πιο  σκληρό σε ήχο και πολύ Αμερικανιζέ ‘’Surface Of Pain’’. Καμιά σχέση με το παρελθόν. Όχι ότι είναι κακός δίσκος (ούτε και κάτι σημαντικά αξιόλογο βέβαια) αλλά αν σου αρέσει το ντεμπούτο γι αυτό που θα έχεις ακούσει, αποκλείεται να σου αρέσει η μουσική τους αλλαγή. Το ίδιο ισχύει και για το ‘’Flux’’ του 2001. Πάντως το ‘’In Disquise’’ του 2004, σαν πενταμελής μπάντα πλέον, είναι και πάλι μελωδικό και θυμίζει τα πρώτα τους χρόνια και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Οι Masquerade αποκλείεται να μην ενηλικιώθηκαν ακούγοντας Europe. Οι, επίσης Σουηδοί, Europe είχαν κατακτήσει όλο τον πλανήτη και είναι φυσικό να επηρεαστούν χιλιάδες μπάντες από δαύτους. Οι Masquerade ήταν απόλυτα μελωδικοί, σε  όλα τους, κρατώντας όμως και τον σκληρό τους ήχο. Οι συνθέσεις είναι όλες γραμμένες από τους G:son και Yoanson, κιθάρα και φωνή αντίστοιχα. Όλα βασίζονται πάνω τους και τα τραγούδια είναι χτισμένα πάνω στις ικανότητες των δυο κυρίων. Υπήρχε και δεύτερος κιθαρίστας στη μπάντα (Lundberg, ο οποίος κατά βάση έπαιζε το μπάσο) αλλά μόνο για τα σόλος που ακούμε στο δίσκο. Πάντως το μπάσο είχε κυρίαρχη θέση στον ήχο τους και αυτό είναι υπέρ τους. Επίσης θετικό είναι το ότι είχαν δεκατέσσερις συνθέσεις στο δίσκο ξεπερνώντας τα πενήντα λεπτά, πράγμα που δεν συνηθίζεται στον ήχο τους. Μικρές σύντομες συνθέσεις με τόσα hooks που θα ζήλευε και ο Pinhead από τα Hellraiser. Εμπορικός ήχος με μετωπιαία επίθεση από εξαιρετικά φωνητικά και αρμονικότατα riffs. Γλυκύτατα κύματα που θα σε δροσίζουν και θα αποπλανούν το κορμί και το νου σου για σχεδόν μια ώρα. Βάλσαμο.

Θα ήταν αδικία να ξεχωρίσω τραγούδια από το συγκεκριμένο δίσκο μιας και όλα ακούγονται τόσο ευχάριστα. Σε όλα βρίσκεις στιγμές γαλήνης. Ακούς την ανδρική Σειρήνα (Tony) να σου χορηγεί την φαρμακευτική σου αγωγή για την υπογλυκαιμία. Νιώθεις την μελωδία σαν ‘Υπαρξη, να βγαίνει από τα ηχεία και αγγίζει το δέρμα σου, να ακουμπά τα χείλη της στα δικά σου. Οι τύποι το είχαν, ήξεραν τι θα ήθελε να ακούσει ο ακροατής. Τυχαία δεν έγραφε μουσική για τις μάζες ο Erik στο μέλλον. Μουσική που μπορεί να σε συνοδεύσει σε κάθε στιγμή της ημέρας. Που θα έβαζες σε κασετοσυλλογή, που θα αφιέρωνες στο ράδιο, που θα πήγαινες σε συναυλία είτε με φίλους είτε με κοπέλα. Καύσιμο για κρυφές επιθυμίες. Συνθέσεις-κατασκευές αλλά τόσο μα τόσο καλλιτεχνικά επιτυχημένες. Γεύεσαι τις μελωδίες, φωνητικές και κιθαριστικές. Δεν υπάρχει κάτι το εξωπραγματικό, είναι όμως τόσο εθιστικές οι μελωδίες. Για τους ίδιους λόγους που λάτρεψες τους Europe, τους Def Leppard (που τους θυμίζουν και αρκετά), τους Whitesnake. Κατάλαβες; Άντε τώρα να το ακούσεις κιόλας.