Immortal - Battles in the North

Μια από τις μακροβιότερες, ενεργές black metal μπάντες εκεί έξω παραμένουν οι Νορβηγοί Immortal. Πάνω από 30 χρόνια στη σκηνή, μάλιστα από τις πρώτες που παρέδωσαν ολοκληρωμένους black metal δίσκους και ευτυχούμε ακόμα να ακούμε νέο υλικό τους. Μάλιστα οι συγκεκριμένοι (πλέον μόνο ο Demonaz αποτελεί το συγκρότημα) κυκλοφόρησαν μέσα στο έτος ένα καταπληκτικό δίσκο, το ''War Against All''.  Επιστρέφοντας στο παρελθόν, πάμε πίσω στο 1991 και στη δημιουργία των Immortal. Αυτό που ξεχωρίζει τους Immortal από τις άλλες black metal μπάντες της γενιάς τους είναι ότι δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τον Σατανισμό ή την Πολιτική αλλά περισσότερο με το Σκοτάδι και το Κακό σε πιο φανταστική βάση όπως και τον Κρυο Χειμώνα και τη Παγωμένη φύση και την επιβλητικότητα τους. Το πρώτο τους demo ακούγεται πιο death metal και εκτός του Demonaz και Abbath, στη σύνθεση βρίσκουμε τον Jørn Tunsberg (Hades Almighty) που μπήκε φυλακή για το γνωστό κάψιμο της εκκλησίας με τον Vikernes και έφυγε εννοείται από τη μπάντα. Οι άλλοι δυο μαζί με τον Armagedda (drums) σταδιακά δίνουν το γνωστό black metal ύφος της μπάντας και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί το ''Diabolical Fullmoon Mysticism'' από την Osmose Records που μάζευε τότε black metal μπάντες. Στο ίδιο ύψος κύματος συνεχίζουν στο ''Pure Holocaust'' με το συγκρότημα να παραμένει με το γνωστό ντουέτο Abbath/Demonaz. Οι συνθέσεις είναι σαφώς καλύτερες, η παραγωγή ακόμα καλύτερη (πάντοτε μέσω Eirik Hundvin), οι στίχοι πιο δουλεμένοι και στοχευμένοι, το παίξιμο σαφώς πιο βελτωμένο. Και για να τριτώσει το Κακ(λ)ό, το 1995 βγαίνει και το ''Battles in the North'' χωρίς καμιά αλλαγή σε κανένα τομέα αλλά με το ίδιο παγωμένο ήχο. Οι πρώτες αλλαγές διακρίνονται στο ''Blizzard Beasts'' με ελαφρώς μελωδικότερο ήχο (και προσθήκη του Horgh στα drums), ένας τρομερός δίσκος, όπως και το ''At the Heart of Winter''.Το ''Damned in Black''  ήταν ο κατώτερος τους δίσκος μέχρι τότε (και μέχρι σήμερα για μένα) χωρίς να είναι άσχημος με σαφέστατη συνθετική βελτίωση στο ''Sons of Northern Darkness'', πάντοτε μελωδικότεροι σε σχέση με τα πρώτα τρία άλμπουμς τους. Περίοδος προβλημάτων (υγείας περισσότερο) και επαναλειτουργία παγομηχανής με δυνατή σύνθεση και εκπληκτικό άλμπουμ το 2009 (All Shall Fall). Τελικά ο abbath θα αποχωρήσει μόνιμα το 2015, ασχολούμενος πάντοτε με το δικό του μουσικό ήχημα ενώ ο Demonaz θα παραδώσει το ''Northern Chaos Gods '' το 2018.

Τους Immortal άργησα να τους ''μάθω''. Άκουγα ήδη πολυ πράγμα από Black Metal το 1995 αλλά με είχε προκαταβάλλει αρνητικά ένα 5/10 του ''Battles In The North'' από τον εγχώριο Μουσικό Τύπο. Και τότε δεν υπήρχε και εύκολος τρόπος να ακούσεις τη μουσική τους αν δεν αγόραζες κάτι ή δεν το είχε κάποιος φίλος σου να το ακούσεις. Χρειάστηκε 1-2 χρόνια να περάσουν μέχρι να ακούσω/δω ένα τραγούδι τους (Blashyrkh) σε μια βιντεοκασέτα και να κρίνω ο ίδιος αν αξίζει να ασχοληθώ με τη μουσική τους. Και έπραξα ανάλογα κάνοντας βουτιά στα πρώτα τους βήματα και παρακολουθώντας στενά τα επόμενα άλμπουμς τους την εποχή που κυκλοφόρησαν. Και για να είμαι ειληκρινής, ίσως να προτιμώ περισσότερο σαν άκουσματα δίσκους σαν τα Blizzard Beasts και At the Heart of Winter που είναι μελωδικότερα. Τα νιώθω πιο οργανωμένα και στοχευμένα. Ίσως απλά επειδή τα έζησα και τα άκουσα περισσότερες φορές από τα προηγούμενα...Όπως και να χει, το ''Battles Of The North'' παραμένει ένας ηχητικός σταλακτίκης που δεν λιώνει ποτέ.

Θυμάμαι κατάμαυρα εξώφυλλα στη black metal δισκοθήκη μου και ξαφνικά έσκασε ένα κάτασπρο σαν το χιόνι digipak. Λογικό. Παγωμένο  παίξιμο, κρύο συναίσθημα, παραμυθένιοι στίχοι εμπλουτισμένοι στο σκοτάδι. Γρήγορο παίξιμο με ασταμάτητα blastbeats και ξυραφένιες κιθάρες να φέρνουν ρίγος σαν ψυχρός άνεμος που σε δέρνει. Όταν ακούς τους στίχους στο battles και καπάκι ένα απεχθές ουρλιαχτό, φέρνεις στο νου τις γκριμάτσες και το βάψιμο του ντουέτου να κόβει βόλτες υμίγυμνο μέσα στο χιονισμένο δάσος. Τα παραμορφωμένα φωνητικά του Abbath δεν καλουπώνονται σε όρια και καλούπια του black metal. Ακούγονται ναι μεν διαβολικά αλλά έχουν κάτι από φαντασία (καλικατζαράκια,αγριάνθρωπους,τελώνια φάση). Αυτό δεν τους μειώνει, τους κάνει ξεχωριστούς. Και πολεμήθηκαν/δικάστηκαν αρνητικά από πολλούς γι αυτή τη διαφορερικότητα τους (corpse paint, στίχοι, γκριμάτσες, ήχος). Ακόμα και στα δυο video clips που γυρίστηκαν, φαίνονται ξεχωριστοί σε όλα, καλά και άσχημα (με τον Hellhammer πίσω από το drum kit).

Ηχητικά δεν θα βρείς μεγάλες διαφορές στις συνθέσεις. Επιθετικό παίξιμο, riffs που κόβουν την ανάσα (και σόλος όπου μπορούν, στα πλαίσια ενός black metal σχήματος). Ανήλιαγες,ερπετόμορφες μελωδίες, καθαρά από τις κιθάρες  και το παίξιμο τους, σου ρίχνουν τη θερμοκρασία στο αίμα. Το μπάσο ξεπροβάλλει σε στιγμές δίνοντας τον απαιτούμενο όγκο χωρίς να  κάνει τη διαφορά. Η αλήθεια είναι ότι όλα στο black metal και πιο συγκεκριμένα στο ''Battles in the North'' είναι θέμα συναισθήματος και όχι τεχνικής και παιξίματος. Ακούγοντας τραγούδια σαν το ''At the Stormy Gates of Mist'' θα νιώσετε αυτό το μαυρομεταλλικό συναίσθημα να διαπερνά τη σπονδυλική σας στήλη χωρίς να νοιάζεστε για τις παικτικές και συνθετικές ικανότητες των εκτελεστών της. Ή για την παραγωγή που ίσως να είναι ταιριαστή και καλύτερη από το ντεμπούτο αλλά δεν την λές και εξαιρετική. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το τελευταίο του δίσκου, το ''Blashyrkh''. Αν έχεις έστω και επιδερμική επαφή με τη μπάντα, σίγουρα το έχεις ακούσει και απολαύσει. Εδώ το ντουέτο ρίχνει ταχύτητες σε στιγμές, ίσα ίσα για να κορυφώνεται η πολεμική πλευρά του ήχου τους όταν επιστρατεύονται κολασμένες ταχύτητες και μπουντρουμίσια φωνητικά συνάμα κολασμένων riffs. Στο ''διάλειμμα'' των τριών λεπτών, ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα δίνει χώρο στην επιθετικότητα και πλέον σημασία έχει η ηχητική καταστροφή που ακολουθεί η λεκτική εντολή του Blashyrkh ,Mighty Ravendark. ΔΕΟΣ.