Holocaust - The Nightcomers

Δεν νομίζω ότι θα αργήσουμε να συμφωνήσουμε ότι ο κλασσικότερος ύμνος που δοξάξει το heavy metal είναι το τραγούδι ''Heavy Metal Mania'' των Βρεττανών Holocaust. Πολλά τραγούδια έχουν βγει από τότε με αυτή τη θεματολογία αλλά νομίζω ότι αυτό έχει συνδεθεί για πάντα ως το πιο κλασσικό. Και το αξίζει. Εκτός του ότι είναι τραγουδάρα, εκτός του ότι συνδεόμαστε με τους στίχους, δείχνει και μια νεογνή heavy metal μπάντα, τόσο παθιασμένη με τη μουσική που το πρώτο πράγμα που ηχογράφησε είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Μιλάμε για το 1980, τότε που το nwobhm κόχλαζε και οι Holocaust έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν ακόμα ένα ep (Smokin' Valves) και μέχρι την επόμενη χρονιά έχουν  υλικό για ολοκληρωμένο δίσκο. Η σύνθεση της μπάντας έχει δέσει πάνω στο σανίδι και το ''The Nightcomers'' κυκλοφορεί (πάντοτε από τη δική τους εταιρία Phoenix Record & Filmworks και υποστηρίζεται συναυλιακά. Συνεχίζουν ασταμάτητα να βγάζουν νέο υλικό και να καίνε κλαμπάκια αλλά τα πρώτα εσωτερικά προβλήματα εμφανίζονται. Ο Mortimer αποχωρεί (1982), το νέο υλικό είναι πιο μελωδικό.Σειρά του άλλου κιθαρίστα (Dudley) να αποχωρήσει (1983) για να ακολουθήσει μια πιο εμπορική προσέγγιση στη μουσική του καριέρα. Ο δεύτερος δίσκος των Holocaust, το No Man's Land βρίσκει ξανά τον Mortimer να αναλαμβάνει τα πάντα με μοναδική βοήθεια τον Steve Cowen  στα drums. Το συγκρότημα διαλύεται για να επανέλθει σαν ολοκληρωμένη μπάντα μια πενταετία αργότερα και συνεχίζει μέχρι σήμερα παίζοντας αγνό heavy metal και βγάζοντας αρκετούς δίσκους από τότε, κάποιοι από αυτούς δεν πρέπει να λείπουν από καμιά συλλογή. Κρίμα που οι Holocaust έχασαν το τρένο της μεγαύτερης καριέρας αφού ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς αλλά όπως και πολλές άλλες μπάντες, λάθος επιλογές και προβλήματα τους καθυστέρησαν μέχρι ωσότου να είναι αργά.

Ο ήχος που έχουν αυτές οι Αγγλικές μπάντες στο αναφερόμενο κίνημα είναι χαρακτηριστικό. Ακούγεται πρωτόλειος, αγνός, φρέσκος και εφηβικός. Και πράγματα έτσι ήταν μιας και όλες αυτές οι Βρεττανικές μπάντες ήταν 20ρηδες που βασίστηκαν σε hard rock μπάντες των 70ς και φιλτράροντας τες η κάθε μία από αυτές πρόσθεσε τον δικό της τούβλο στο τεράστιο αυτό οικοδόμημα που γιγάντωσε το heavy metal. Οι δυο κιθαρίστες της μπάντας συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται άψογα και ο ανυποψίαστος ακροατής δέχεται ένα μεγαλειώδες κύμα κιθαριστικής δύναμης στο ''Smokin' Valves''. Οι στίχοι του Mortimer αγγίζουν με ευκολία τη ψυχή του επαναστάτη έφηβου της εποχής με τους απλούς αλλά στοχευμένους στίχους τους. Αν το ''Smokin' Valves''ακούγεται σαν επιχεβιμεταλλωμένο rock 'n' roll, το ''Death or Glory '' δοκιμάζει άλλη ηχητικό οδό. Οι κιθάρες σχίζουν τον αέρα, ο ρυθμός είναι εθιστικός και ένα σφυρί μεγατόνων σε βαράει στο κεφάλι. Είναι τόσο πιασάρικη αυτή η σύνθεση που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας κινήσει το μυαλό και κουνήσει το σώμα. Τα σολαρίσματα είναι ύψιστου επιπέδου και τα παλιακά ίνστικτα της απλότητας κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης. Παντοτινός ύμνος αυτό το τραγούδι, μεγάλη λατρεία.

Χωρίς να θεωρώ τη φωνή του Gary Lettice ότι καλύτερο έχω ακούσει από τη συγκεκριμένη φουρνιά, λειτουργεί μια χαρά σας αγωγός του στιχουργικού φορτίου και του ηχητικού πάθους. Οι axemen προσεύχονται στους θεούς του heavy metal και αυτοί με την σειρά τους τους ευλογούν με έμπνευση με κάποια από τα καλύτερα leads στο χώρο αυτό. Διαιωνίζουν αυτό το γλιτσερό παίξιμο των δακτύλων στην ταστιέρα ώστε οι συγχορδίες να κυλούνε σαν λιωμένο μέταλλο και όχι σαν ήχο από ματσακόνι όπως έγινε κάποιες δεκαετίες αργότερα. Το ''Mavrock'' έχει ζηλευτές μελωδίες και ατρόμητη τυμπανιστική έκρηξη. Περιττό να γραφτεί ότι εδώ συναντάμε πολλά doom στοιχεία στα πιο αργά σημεία, όχι μόνο στο παίξιμο αλλά και στην ατμόσφαιρα. Στην αντίθετη πλευρά, έχουμε και κάποιες σολαριστικές υπερταχύτητες και κρουστικούς εκστασιασμούς θυμίζοντας Raven. Όμορφα χτισμένες συνθέσεις  που δεν στερούνται τίποτε και δίνουν απλόχερα πολλά. Κανένα τραγούδι δεν αξίζει του να προσπεραστεί όπως τόσες και τόσες άλλες κυκλοφορίες. Με τη δική της μαγεία η καθεμία, επιβεβλημένη διασκέδαση χάρη στις κιθαριστικές τελετουργίες του.

Φθάνοντας στο ''Heavy Metal Mania'', αναρωτιέμαι αν υπάρχει μεταλλάς σε αυτό τον κόσμο που να μην το έχει ακούσει και μάλιστα τραγουδήσει το ρεφραιν του. Η αξία του όμως δεν βασίζεται στο στιχουργικό κομμάτι. Το τραγούδι ξεκινά με ένα μοναδικό κιθαριστικό διάδρομο πριν ανοίξουν οι πλαινές πόρτες και για τα υπόλοιπα όργανα. Οι κιθάρες στριγγλίζουν μεταλλικές ιαχές όσο θεριστικοί ρυθμοί κόβουν αυτάκια. Η φωνή του  Lettice επιβλητική όσο λίγες στιγμές στο δίσκο και μαζί του σοβαρεύει η όλη μουσική πορεία του τραγουδιού. Η μηχανορραφία αυτού του τραγουδιού δεν έχει προηγούμενο και το ποσοστό να αποφύγεις την παγίδα της λατρείας του τείνει προς το μηδέν. Ακούγεται συναυλιακό, ακούγεται εντατικό, έχει άπειρα σολαρίσματα που θα ταρακουνήσουν τον κόσμο σου, έχει τις μαγικές λέξεις που θα γεμίσουν το στόμα σου. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γραφτεί κάτι άλλο. Μια σύνθεση του Mortimer  όπως και όλες του δίσκου με τις μισές από αυτές να συνεργάζεται με τον Dudley και σε δυο να βάζει την υπογραφή του και ο Begg (μπάσο). Ο δίσκος συνεχίζει ποιοτικότατα για άλλα δέκα λεπτά με το ομώνυμο (θυμίζει και λίγο Scorpions η αρχή του) να μην σου αφήνει περιθώρια χαλάρωσης. Με απλά λόγια, ένα από τα καλύτερα δείγματα N.W.O.B.H.M. και είναι μέγιστο κρίμα κάποιοι να έχουν ασχοληθεί μόνο με το ''Heavy Metal Mania'' άσμα τους.