Myrath - Hope

Η παγκοσμιοποίηση, το ίντερνετ, η αποδοχή της  σε μεγαλύτερη βαθμό από τον κόσμο και τα μμε και η ηλικία της  (πάνω από 50 χρονών πλέον) έδωσε την ευκαιρία στη metal μουσική να γίνει αγαθό και διασκέδαση στα πιο απίθανα μέρη στον πλανήτη. Ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, θρησκείας, ηπείρου ή οτιδήποτε άλλου. Και όχι μόνο ως οπαδοί-ακροατές αλλά και ως μουσικοί-καλλιτέχνες. Κάπως έτσι πηγαίνουμε Βόρεια Αφρική και πιο συγκεκριμένα Τυνησία για να υποκλιθούμε στους Myrath που έχουν καταφέρει τόσα πολλά παρά τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν. Το έφηβο παρεάκι ξεκινά το 2001 ως Xtazy παίζοντας prog metal σαν τα είδωλα του (Symphony X, Dream Theater, Conception) και καταφέρνουν να βγάλουν και ένα demo το 2005. Η σύνθεση αλλάζει σε μεγάλο βαθμό (μόνο οι Malek Ben Arbia-κιθάρες/ιδρυτής και Elyes Bouchoucha-φωνή/πλήκτρα) παραμένουν και έτσι η μπάντα αλλάζει το όνομα σε Myrath (θρύλος στα αραβικά0. Καταφέρνει να είναι η πρώτη μπάντα της χώρας τους που υπογράφει με εταιρία (Brennus Music) και κυκλοφορούν το ντεμπούτο ''Hope'' ένα χρόνο αργότερα. Εκείνη την περίοδο φίλος και πωλητής σε παζάρι (Αιγινίτης σττην καταγωγη) μου τους προωθεί και με πείθει. Prog Metal με Ανατολίτικα στοιχεία, επαγγελματικά δουλεμένο και με πολύ καλές συνθέσεις. Κερδίζουν νέο οπαδό. Στα επόμενα χρόνια κάνουν κίνηση ματ. Το μικρόφωνο αναλαμβάνει ο Zaher Zorgati ενώ ο Bouchoucha ''περιορίζεται΄΄ στα πλήκτρα. Τα πράγματα έχουν βελτιωθεί ΟΛΑ σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς και τα ''Desert Call'' (2010) και ''Tales of the Sands'' (2011) νομίζω είναι οι καλύτεροι δίσκοι τους. Το ''Legacy'' του 2016 είναι πιο πιασάρικο και εμπορικό αλλά δισκάρα μέχρι τα μπούνια και φέρνει την αναγνώριση στη μπάντα με το ''Shehili'' του 2019 να είναι μουσική που θα ενδιαφέρει και απασχολήσει μεγάλη μερίδα του prog metal κόσμου και πολύ καλά θα κάνει. Δυστυχώς το 2022 θα αποχωρήσει ο Elyes Bouchoucha και το φρέσκο ''Karma'' να είναι ακόμα σε φάση χώνευσης από τους οπαδούς και διαφορετικές απόψεις όπως γίνεται πάντα με μπάντες που γιγαντώνονται. Σίγουρα πλέον παίζουν πιο ασφαλή και απλοποιημένα από τι στα 00ς αλλά αυτό δεν καθιστά το δίσκο μέτριο. Οψόμεθα....

Ανατολίτικη αρχή, προετοιμασία για το τι θα επακολουθήσει. Πολλά folk όργανα που πιθανολογώ να είναι όλα από τα πλήκτρα του Elyes Bouchoucha μιας και είναι και ο βασικός συνθέτης μαζί με τον κιθαρίστα Malek Ben Arbia. Το ''Confession'' ξεκινά με μοντέρνο riffing σαν αυτό των Symphony X των 00ς. Το ίδιο ισχύει και για τη φωνή του Elyes Russell Allen. Και εκεί που είσαι τσιτωμένος από την αρχιτεκτονική της σύνθεσης, σκάει ένα Orphaned Land ιντερλούδιο και μπαίνεις σε ένα διαφορετικό παραμύθι. Οι ασπρόμαυροι κοκάλινοι δαίμονες έχουν την ίδια μερίδα του λέοντος μαζί με τις κιθάρες και το μελωδικό στοιχείο κερδίζει έδαφος κάθε στιγμή. Όμως οι συνθέσεις είναι μεγάλες σε διάρκεια και υπάρχει χώρος για όλους γι αυτό και ακούμε απανωτά σόλος βγαλμένα από την Dream Theater ποιοτική βουλιμία. Δεν απουσιάζουν οι επιρροές από τη κλασσική μουσική ούτε από το νεοκλασσικό Metal (malmsteen) και  νομίζω τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση.  Ωραίο, εκδηλωτικό ρυθμικό παίξιμο στο ομώνυμο πριν ξεκινήσουν να συνδράμουν οι φωνητικοί αμανέδες (Sanvoisen) . Βασικά, όλη η μαγεία τους βρίσκεται σε αυτή την αντιπαράθεση ή σύμπραξη των διαφορετικών κόσμων του progressive metal και την ανατολίτικης φολκ μουσικής.

Αυτή η κουβέντα μεταξύ πλήκτρων και κιθάρων, δεν σταματά ποτέ. Εκτελεστική συνεργεία που ενώνει τελίτσες και το σχήμα φαίνεται ξεκάθαρα. Αυτό που συμβαίνει στο ομώνυμο τραγούδι με την πληθώρα ευεγερτικών αλλαγών και ηχητικού διαλογισμού, λίγες μπάντες το καταφέρνουν σε αυτή τη βαθμίδα. Απλά ΤΕΛΕΙΟ. Και φανταστείτε ότι δεν μιλάμε για κάνενα λόγο για τον καλύτερο τους δίσκο (επιλέχτηκε μιας και είναι ο μοναδικος που έχει κλείσει 15ετία), βελτιώθηκαν στη συνέχεια, και συνθετικά και εκτελεστικά. Και ο τραγουδιστής που ανέλαβε στο μέλλον ήταν καλύτερος και περισσότερος ηχητικός χαρακτήρας μιας και στο ντεμπούτο τους δανείζεται αρκετά σε ήχο. Στα θετικά όμως είναι ότι αυτός ο περφεξιονισμός δεν κούραζε. Το σβούρισμα πολλών πληροφοριών και ηχητικών μεταβολών είναι τακτοποιημένο και με κάποιες ακροάσεις γίνεται κομμάτι του ακροατή. Τους αρέσει σε κάθε σύνθεση μέσα στην πολυπλοκότητα των ενορχηστρώσεων τους να ελευθερώνουν αρμονίες. Η σωστή στιγμή να αναφερθεί και η πιο ήρεμη στιγμή τους, το ''Fade Away '' είναι τώρα. Πιο συναισθηματική φωνή, χωρίς το κλασσικό γρέζι που έχει συνήθως, με ακουστικά κιθαριστικά μονοπάτια, φιλήσυχες πληκτροφόρες μελωδίες και προσαρμοσμένη τροφοδότηση ψυχικής φόρτισης. Το συναυλιακό ''All My Fears''  με τα ξεσηκωτικά φωνητικά και την τυμπανιστική ενέργεια είναι η σωστή ακολουθία στη σειρά των τραγουδιών του δίσκου πριν ο δίσκος σβήσει με το ''My Inner War'' θριαμβευτικά. Jazzy τεχνοτροπία, αποκαλυπτικό παίξιμο και έξυπνες ηχητικές επινοήσεις με απρόσμενες επελαύσες. Ιδρόκοπα σολαρίσματα σφραγίζουν την απολαυστικότητα ενός υψηλού τεχνικού επιπέδου τραγουδιού. Και κάπως ετσι τελείωνει το ''Hope'' με την ελπίδα ότι θα ακουστεί από οπαδούς του progressive metal και όχι μόνο των Symphony X (αυτοί πρέπει οπωσδήποτε).