Epitaph - Seeming Salvation

                       Σουηδικό DEATH METAL. Όχι το μελωδικό σχολής Gothenburg αλλά το ατόφιο κάφρικο της Στοκχόλμης όπως μας το μάθανε οι αρχαίοι Entombed και Dismember και φυσικά δεκάδες πιο άγνωστες μπάντες όπως οι Excruciate ή οι Epitaph για παράδειγμα. Με ένα μόνο δίσκο όμως μένεις γνωστός σε λίγα αυτιά, πόσο μάλλον όταν η μοναδική σου κυκλοφορία βγήκε στο τέλος των λαμπρών και ένδοξων ημερών του Death Metal. Οι Excruciate κυκλοφόρησαν το ‘’Passage Of Life’’ το 1993 , οι Epitaph το ‘’Seaming Salvation’’ το 1992. Εκεί το 1992-1995 πολλές από τις death metal μπάντες διαλύθηκαν, το ίδιο ίσχυσε και για τους Epitaph, των οποίων το λαμπρό παρελθόν τους δεν σβήνεται εύκολα από τον χάρτη. Ξεκίνησαν σαν Dark Abbey το 1989 αλλάζοντας το στο πιο θανατηφόρο όνομα Epitaph ένα χρόνο αργότερα. Το πρώτο ντέμο τεσσάρων τραγουδιών θα κάνει πάταγο στα Underground λημέρια των διψασμένων οπαδών και σύντομα η Infest Records θα το κυκλοφορήσει ατόφιο σε ένα split βινύλιο έχοντας στην άλλη μεριά το αντίστοιχο demo (του 1991 και αυτών) των Excruciate. Η μητρική εταιρία της Infest, η Γαλλική (πλέον κλειστή, με τις κυκλοφορίες της να σπανίζουν) Thrash Records κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους και πραγματικά είναι χάρμα ωτών για το είδος. Η μπάντα επανασυνδέθηκε με την αυθεντική τριάδα και κυκλοφόρησε πριν μισό χρόνο ένα δεύτερο δίσκο που μπορεί να μην ενθουσιάζει πλέον τα χορτασμένα και γερασμένα μας αυτιά, αλλά εξακολουθεί να είναι ένας πολύ καλός death metal δίσκος.
                      Μια ματιά στο τρομερό εξώφυλλο του Christian Wahlin όσο το εισαγωγικό κομμάτι μας προιδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Και το ομώνυμο τραγούδι δίνει το έναυσμα για θεούς και δαίμονες να σε συντροφεύσουν σε αυτό το καταιγιστικό πέρασμα από θανατηφόρα riffs και ουρλιαχτά. Mid tempo ρυθμοί, άψογη παραγωγή από τον Tomas Skogsberg και τα μυαλά στον …τάφο. Κεφάλια στριφογυρίζουν, τρομεροί ήχοι ενθρονίζονται για πάντα μέσα σου. Οι διπλές κιθάρες ηγούνται και ο Manne Svensson δεν χάνει ευκαιρία να σολάρει και να επιφέρει την θανατική ποινή σε κάθε μορφή μελωδίας. Το ‘’ Prey to Dismay’’ αναλαμβάνει την σκυτάλη, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου ενώ στιχουργικά περιγράφεται το εξώφυλλο, ίσως αυτός θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του δίσκου. Ακουστικές κιθάρες αιμορραγούν σύντομα μια όμορφη πύλη εισόδου στο ‘’ Engraving the Epitaph’’ ώστε να σφραγιστεί απότομα και να παγιδευτείς αβοήθητος στις οργισμένες ορμόνες των τριών Σουηδών. Γεμάτοι ορμή, χωρίς βιασύνη και ταχύτητες, παραδίδουν φρικιαστικές ζωγραφιές βαμμένες με αίμα και ιδρώτα. Ογκώδης ήχος, βαρύς και ασήκωτος, προσφέρει εκστατική εμπειρία στους λάτρεις του παλιομοδίτικου death metal, ειδικότερα σε αυτούς που λατρεύουν τον Σουηδικό ήχο (ειδικά στην παραγωγή).
                     Είναι κρίμα που χάθηκαν από την μουσική σκηνή τόσα χρόνια, ειδικά ο Manne Svensson που εκτός από τις κιθάρες είναι και ο μοναδικός συνθέτης του δίσκου (στιχουργικά μοιράζονται το βάρος και οι τρεις τους). Απροσμέτρητα riffs και καλές ιδέες που δημιουργούν την ραχοκοκαλιά ενός καλού death metal τραγουδιού, γεμάτο ισχύ και παρορμητικότητα. Η δεύτερη μεριά ξεκινά με δυο τραγούδια στα οποία ακούμε σε δεύτερα φωνητικά τον καλό τους φίλο από τους Therion, Christofer Johnsson. Έτσι και αλλιώς τα φωνητικά του Johan, τραγουδιστή και συνάμα ντράμερ της μπάντας, είναι τουλάχιστον χαοτικά και υπερβάναυσα αλλά η προσθήκη ομοίου του, διπλασιάζει την απόλαυση. Τα drums ρημάζουν τα πάντα στα ποδοβολητά τους ενώ σε καμιά περίπτωση δεν ακούγεται συνεσταλμένο. Πόσο μάλλον όταν ακούς το μπάσο στο ‘’ Purgation from Within’’ να ρέει γεμάτο μεταλλική,διεσταλμένη μάζα. Φθάνοντας προς το τέλος του δίσκου μας επισκέπτεται φίλος από τα παλιά, το ‘’ Disorientation’’, σύνθεση από το πρώτο ντέμο (και το σπλίτ). Με διαφορά το πιο ακραίο και γρήγορο του δίσκου, ένας κτηνώδης χείμαρρος με ζωώδη ένστικτα, μια αυθεντική death metal σύνθεση όπως έσκαγαν από παντού στην υφήλιο το 1989-1991. Λίγο πιο μαλακό, δεν ήταν death metal και καταδικαζόσουν. Μέχρι να υπάρξει απόλυτη σιωπή μετά από 40 σχεδόν λεπτά κτηνωδίας, θα οδηγείστε στα μονοπάτια της αγριότητας και τους σκοταδιού. Φλεγόμενο πάθος από (τους τότε πιτσιρικάδες) Epitaph και αν όχι ογκόλιθος για το είδος, σίγουρα ένα μεγάλο πέτρινο τοίχωμα που πέφτεις πάνω και ματώνεις ή ακόμα χειρότερα πέφτει αυτό πάνω σου και σε πολτοποιεί