Lunacy - Believe?

Ο χαβαλές και το χιούμορ είναι από τα γνώριμα χαρακτηριστικά του thrash metal. Όχι μόνο στιχουργικά, αλλά ακόμα και το ντύσιμο, στις πόζες, στο εξώφυλλο, στις συνεντεύξεις, στο σανίδι. Μια τέτοια μπάντα υπάρχει στην Ελβετία από το 1988 και ενώ ακόμα συνεχίζει ( με τα τρία από τα τέσσερα αυθεντικά μέλη να είναι ακόμα παρόντα) έχει κυκλοφορήσει μόνο τρεις δίσκους και τρία eps στα 30 χρόνια. Δεν θα τους έλεγες και παραγωγικούς. Τα πρώτα τους demo βγήκαν την εποχή που το thrash θέριζε όλο τον πλανήτη και οι Ελβετοί είχαν περίσσια τεχνική που την πρόσθεσαν στις δικές τους ιδέες. Καινούριο υλικό και στο πρώτο τους ep (Sickness-1990)  που κυκλοφορεί από την μικρή Ελβετική εταιρία Magic Records International (ίσως να ήταν και δική τους), εταιρία που φέρνει την μουσική τους πιο κοντά και σε άλλες χώρες με το ντεμπούτο ‘’Face No More’’. Τρομερός δίσκος με μεράκι, όρεξη και τεχνική. Και περιείχε και τρία τραγούδια από το ep ρεμιξαρισμένα. Το 1993, ήρθε το δεύτερο τους άλμπουμ, για κάποιους ακόμα καλύτερο. ‘’Believe?’’ ο τίτλος του και τα πάντα μες στην ειρωνία. Κυκλοφόρησε από το παράρτημα της Witchhunt Records, την Suffering Records. Εξαιρετικός δίσκος που οι λεπτομέρειες του αναλύονται παρακάτω. Όλο και πιο αραιά, το 1997 πλέον βγαίνει ένα δεύτερο, πολύ καλό ep αλλά μάλλον λίγοι ενδιαφέρονται για το thrash πλέον ενώ το επόμενο τους ep το 2000 έχοντας προσθέσει και πλήκτρα (;;). Μόλις το 2004 έβγαλαν τον τρίτο τους δίσκο (με άλλο τραγουδιστή) και ακόμα περιμένουμε κάτι φρέσκο.

Τους αρέσουν τα  soundtracks. Και ιδιαίτερα το  STARTREK. Ναι φαίνεται σε πολλά σημεία. Και όπως ήδη γράφτηκε η ειρωνία.  Στο εσώφυλλο του δίσκου παίζουν με τις φάτσες πρωταγωνιστών της σειράς ενώ στο οπισθώφυλλο, στην φωτό της μπάντας περιλαμβάνονται οι πασίγνωστοι χαρακτήρες των Kirk και Spook.  Ήδη στο πρώτο τραγούδι παίζει η κοροιδία της αρκούδας στιχουργικά ενώ το thrash ολοκαύτωμα τους ακούγεται και το ίδιο καυστικό.  Δεν είναι ότι πιο σκληρό έχετε ακούσει, δεν είναι το πιο καθαρόαιμο (κάποια crossover στοιχεία εντοπίζονται σε διάφορα τραγούδια). Ακούστε το χαβαλετζίδικο ‘’Chips Addiction’’ αλλά δώστε βάση στα αιχμηρά riffs και στις μπασογραμμές γεμάτες σφρίγος. Ακούστε τα σόλος που παρτάρουν όταν η ρυθμική φωνή της δίνει χώρο. Και παρόλο τον ενθουσιασμό τους, η τεχνική τους επιδεξιότητα είναι έκδηλη. Δεν μπορεί να απολαμβάνετε το ‘’Shame’’ και να μην έρχονται οι Voivod στο μυαλό σου (ή λίγο από τους συμπατριώτες τους Coroner).

Γρήγορες, κοφτερές συνθέσεις, κατευθείαν πριονίζουν σβέρκους. Συχνές αλλαγές σε ρυθμούς, ταχύτητες, οπτική και πάντα ενδιαφέροντες. Από την μία ρυθμοί που δημιουργήθηκαν για να ταρακουνούν όλο σου το σαρκικό ‘’είναι’’ και από την άλλη φωνητικές επιθέσεις για το πνευματικό σου κομμάτι. Και ανάμεσα σε αυτά τα δυο,  ο Rene να τροφοδοτεί με επιδραστικά riffs που σε κατευθύνουν ταχέως και οριζοντίως σε πρόσκρουση με ένα μασίφ ηχητικό γίγαντα. Μόνο το ομώνυμο τραγούδι φτάνει και ξεπερνά τα τέσσερα λεπτά και στο συγκεκριμένο τραγούδι δεν χαρίζονται στιγμή σε ένταση και ταχύτητα. Σε αυθορμητισμό και ηχητική ποικιλία. Συνειδητά αλλά όχι επιτηδευμένα. Από μια χώρα που έβγαλε λίγες αλλά σημαντικότατες και διαφορετικές μπάντες. Οι αθεόφοβοι ρισκάρουν ακόμα και να διασκευάσουν Michael Jackson, έστω το βασικό θέμα του ‘’Black or White’’ και να το ονομάσουν …‘’White or Black’’. Μέχρι τελευταία νότα και λέξη, κυνισμός και σαρκασμός.