Disincarnate - Dreams of the Carrion Kind

Δεν μπορεί, ότι και υποκατηγορία Metal να ακούς, το όνομα του James Murphy θα το έχεις ακούσει κάπου ακόμα και αν δεν γνωρίζεις ποια ακριβώς είναι η προσφορά του στη μουσική μας. Γι αυτό και ακολουθεί το παρακάτω κείμενο.  Διότι διόλου τυχαία δεν τον επέλεξε  ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ Chuck Schuldiner να γίνει ο δεύτερος κιθαρίστας του στο ‘’Spiritual Healing’’. Και δεν έπαιξε μόνο σε ένα από τους καλύτερους δίσκους στο death metal…Έπαιξε σε δυο, και μάλιστα την ίδια χρονιά αφού το φθινόπωρο του 1990 είναι πλέον ο κιθαρίστας των Obituary, έχοντας κυκλοφορήσει το ‘’Cause Of Death’’.  Εδώ να είχε ακουστεί το τελευταίο του riff, θα έπρεπε να τον ευγνωμονούμε μέχρι το τέλος του Χρόνου. Ο James  όμως πιθανότατα να ήθελε να φτιάξει κάτι δικό του. Οι ικανότητες υπήρχαν με το παραπάνω, γιατί να τις απολαμβάνουν άλλες μπάντες. Έτσι αποφάσισε τον δικό του κόπο να τον συμπεριλάβει στη ΔΙΚΗ του μπάντα, τους Disincarnate, το έτος 1992. Ετοιμάζει το demo ‘’ Soul Erosion’’ με τρεις τραγουδάρες, τους τσιμπάει άμεσα η Roadrunner (εταιρία των Obituary, ήδη ξέρανε το ποιόν του) και ένα χρόνο αργότερα βγαίνει το μοναδικό τους άλμπουμ ‘’Dreams Of The Carrion Kind’’. Καλό να έχεις την δική σου μπάντα αλλά όταν σε ζητούν οι Testament που πουλάνε με το κιλό, πας. Έτσι πλέον γίνεται μέλος τους και το 1994 κυκλοφορούν μαζί το υποτιμημένο ‘’Low’’, ίσως τον πιο τεχνικό δίσκο τους μέχρι τότε. Ούτε εκεί θα στεριώσει και παράλληλα με την συμμετοχή τους στους Ολλανδούς Konkhra  (πλέον και ως παραγωγός-μηχανικός ήχου) έχει το δικό του project (σαν James Murphy δηλαδή) όπου θα κυκλοφορήσει δυο ημιορχηστρικούς δίσκους με διάφορους καλεσμένους για τα φωνητικά (αξίζει κάποιος να ασχοληθεί, είναι πολύ καλοί). Το 1999 τον ξανακούσαμε στο ‘’κάφρικο’’ για τα δεδομένα των Testament, ‘’The Gathering’’.  Αμέσως μετά, ο James υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για όγκο στον εγκέφαλο. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Πάντως δεν  ξανασχολήθηκε με συγκροτήματα σαν μουσικός παρά μόνο σαν guest, ιδιαιτέρως σε αυτά που έκανε τις παραγωγές ή το mastering μιας και αυτή είναι πλέον η δουλειά του.

To 2013 επανασυνδέθηκαν οι Disincarnate του ‘’Dreams Of The Carrion Kind’’ με ένα μπασίστα μιας και τότε (1993) και αυτό το έπαιζε ο Murphy. Το θέμα βέβαια δεν είναι και τι δεν έπαιζε αλλά πως τα έπαιζε. Ούτε η Ινδή θεά Κάλι δεν θα τα πήγαινε καλύτερα. Η κιθάρα στριγγλίζει από το ζόρι της όλη την ώρα. Είναι σχεδόν αδύνατο να βγάλει τους ήχους που την πιέζει ο James. Και ο συγκεκριμένος κύριος έχε αποδείξει ότι μπορεί, και μάλιστα και μόνος του, να παίξει berserker παπάδες. Εδώ όμως έχουμε μια κανονική μπάντα και το κουαρτέτο είναι αυστηρά επιλεγμένο και όλοι τους παικταράδες. Πολλές συνθέσεις τις μοιράζεται με τον ρυθμικό κιθαρίστα της μπάντας, Carman ενώ πολλούς στίχους με τον τραγουδιστή Cagon. Όσο για τον βιαστή του drum kit, είμαι σίγουρος ότι αλλάχτηκαν-πετάχτηκαν αρκετά δέρματα και sticks. Συνθέσεις από ένα άλλο κόσμο, διαστημικό αλλά και σάπιο μέχρι το βάθος του. Με χαοτικά πλήκτρα σε σημεία, με δυσλειτουργικές μελωδίες που σαρώνουν τα πάντα, με φυσική οργή σε ήχους και κραυγές.

Περιελισσόμενες αρμονίες από προοδευτικά μυαλά. Ρυθμικές εκρήξεις μεγατόνων. Επιθέσεις πανικού από τέσσερις ψυχές. Ισημερία μελωδίας και καφρίλας. Και έχει και προσκεκλημένους. Στο  θυμωμένο ’’ Monarch of the Sleeping Marches’’ ακούμε την φωνή του Aaron Stainthorpe (My Dying Bride) ενώ ήδη έχει προηγηθεί η βοθρίλα του John Walker (Cancer) στο  ‘’ Beyond the Flesh’’. Προοδευτική η φύση των τραγουδιών και ας είναι η παραμόρφωση απάντων στο μέγιστο των μεγίστων. Ο David McKean αναλαμβάνει από τους πρώτους να ακούσει την μουσική τους εξ ολοκλήρου και να δημιουργήσει Τέχνη. Έτσι το εξώφυλλο βγαίνει ανάλογο. Ακατανόητο, δυσδιάκριτο, προοδευτικό, ακραίο. Όπως η μουσική τους ένα πράγμα. Άνθρωπος και μηχανήματα συνεργάζονται για κάτι το ασύμβατο, το αντίθετο. Δημιουργούν ηχητικά όνειρα, από αυτά των κουφαριών. Συντριπτικοί ρυθμοί., εξοντωτικά riffs, ισχυρές ακροβασίες και αλλαγές  οτιδήποτε αναμενόμενου. Ένα αρμονικό τερατούργημα εκκολαπτόμενης τεχνικής μαγείας. Τέτοιο μόνο μπορεί να θεωρηθεί το ‘’ Entranced’’  και τα αντίστοιχα τραγούδια του δίσκου. Ένας μη συμβατικός δίσκος, γεμάτος ανησυχητικές αβεβαιότητες και  αμφιβολίες για το τι θα επακολουθήσει σε κάθε στροφή του δίσκου. Και έτσι θα τον απολαμβάνουμε, δίνοντας μας σε κάθε ακρόαση κάτι καινούριο μα πάντα ΒΑΡΒΑΡΟ.