Graveyard - Peace

Οι Graveyard είναι μια classic/hard rock μπάντα του παρόντος. Σουηδίας εξερχόμενοι, και συγκεκριμένοι από το Gothenburg, ήδη από το 2006. Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν είχαν περισσότερα προοδευτικά-ψυχεδελικά-blues στοιχεία, κάτι που δεν ίσχυε στον τελευταίο και πιο μαλακό δίσκο τους ‘’Innocence & Decadence’’ του 2005. Ναι, αδιαμφισβήτητα, η μπάντα είχε πάρει την κατιούσα ποιοτικά και γι αυτό το 2006 δήλωσε τη διάλυση της μόνο και μόνο για να επαναδραστηριοποιηθεί ένα χρόνο αργότερα χωρίς  τον αρχικό drummer Axel Sjöberg. To ‘’Peace’’ έρχεται να μας ξανασυστήσει τη μπάντα στη δεύτερη, νέα αρχή της. Το συμβόλαιο με τη Nuclear Blast και η κυκλοφορία του νέου τους δίσκου σε άπειρες εκδόσεις μέσω της συγκεκριμένης εταιρίας θα βοηθήσει τη μπάντα να γίνει ακόμα γνωστότερη ενώ η παραγωγή του Chips Kiesbye της αναδεικνύει όλα τα προτερήματα της. Το εξώφυλλο είναι μια δουλειά του Ulf Lunden, μια συλλογική συνύπαρξη των ιδεών της μπάντας και του καλλιτέχνη.

Οι Graveyard γύρισαν ανανεωμένοι και σκληρότεροι. Μια Ζεπελινική ατμόσφαιρα διαπνέει τη μουσική τους, είτε μέσω ατμόσφαιρας, είτε μέσω συμπεριφοράς. Τσαμπουκαλίδικα φωνητικά, μια νευρική ηχητική παλίρροια.  Δεν ‘’πεθαίνω’’ με αυτό που ακούω, μου ακούγεται αρκετά εξαναγκασμένο για κάποιο λόγο, πιθανότατα διότι όλοι οι οπαδοί τους γκρίνιαξαν για τη μαλθακότητα του προηγούμενου υλικού τους και με το πρώτο τραγούδι ‘’It Aint Over Yet’’ ήθελαν να δηλώσουν το αντίθετο. Ωραίες κιθάρες διανθίζουν το  ‘’Cold Love’’ αλλά δεν πείθουν. Στο μπλουζίστικο ‘’See The Day’’ τους βγαίνει πιο αυθόρμητα, η φωνή ακούγεται πιο αισθαντική, οι κιθάρες πονάνε περισσότερο. Γενικότερα τα υπόλοιπα τραγούδια ακούγονται πολύ hard rock, με την έμπνευση νε έρχεται από τις μεγάλες (Led Zeppelin, Black Sabbath, The Stooges) μπάντες του είδους αλλά και μπάντες όπως οι The Doors. Rock ‘n’ Roll που  φέρνει πάθος και πόνο θα ακούσετε στο ‘’Walk On’’ .Σφοδρή επίθεση από παντού με μπόλικες αλλαγές στη διάθεση και την τεχνική κάνοντας το μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Το ‘’Del Manic’’ θυμίζει τους Doors που προαναφέρθηκαν εάν έπαιζαν πιο bluesίστικα.  Επίσης από τα πολύ καλά τραγούδια του δίσκου είναι το ‘’Bird Of Paradise’’ με γλυκιές μελωδίες σαν αμαρτία να αναπνέουν μέσα από τους ρυθμούς. Ο δίσκος στο σύνολο του δεν λέει και πολλά. Κρατήστε στο μυαλό και ακούστε ‘’See The Day’’, ‘’Walk On’’ και ‘’Bird Of Paradise’’ αν δεν έχετε χρόνο να το ακούσετε ολόκληρο. Δυστυχώς δεν βρίσκω κάτι που μπορεί να τους ξεχωρίσει από το συμφερτό όπως έκαναν στα πρώτα τους βήματα προ δεκαετίας+.