Full Moon - Night Calls

Εξαιρετικά σημαντική επανακυκλοφορία από την Shadow Kingdom Records. Ο λόγος για τους Αμερικανούς Hard Rockers Full Moon που στον δεκαετή κύκλο που άντεξαν (1974-1984) κατάφεραν και έβγαλαν μόνο ένα ολοκληρωμένο δίσκο το 1980 και ένα 7’’ με δυο τραγούδια, δυο χρόνια αργότερα. ΔΕΝ τους μπερδεύουμε με τους μεταγενέστερους Άγγλους Full Moon (οι οποίοι αξίζουν τα μάλα και αυτοί).  ΟιΑμερικανοί hard rockers ακούγονται σαν Pentagram, Black Widow, και Lucifers Friend, proto-doom rock φάση και φτάνουν ηχητικά στο hard rock και proto-metal της Ευρώπης. Η μπάντα ιδρύθηκε το 1974 από τους αδερφούς και συνάμα κιθαρίστες John και Joseph Fischer σε μια μικρή πόλη (Hummelstown) της Πενσυλβάνια (Η.Π.Α.). Οι παλιές κυκλοφορίες τους είναι πλέον δύσκολες να βρεθούν είτε μιλάμε για βινύλιο είτε για cd (με τίτλο ‘’State Of The Artist’’-2000). Στις 9 Απριλίου, η Shadow Kingdom Records το επανακυκλοφόρησε και σε βινύλιο (300 κόπιες) αλλά και cd (500 κόπιες και μάλιστα με πέντε επιπλέον τραγούδια) με τίτλο ‘’Night Calls’’.

Hard Rock, σκληρό μεν, μελωδικό δε. Τα πρώτα riffs θα σου φέρουν στο μυαλό άμεσα και σωστά τους Scorpions (και UFO αν με πιάνετε...). Φωνητικά βέβαια καμιά σχέση. Και μάλιστα μου ακούγονται και κάπως τεμπέλικα. Όμως εδώ έχουμε παραδεισένια riffs που το ένα διαδέχεται το άλλο εύστροφα. Θα το ζήλευαν οι Γερμανοί να το χαν σε κάποιο από τους πέντε πρώτους δίσκους τους. Άσε που εμπεριέχει και ένα ψυχωμένο σόλο. Η συνέχεια με το ‘’ Maybe Some Other Time’’ έχει και πάλι τα ίδια ηχητικά χαρακτηριστικά σε πιο υποχωρημένο βασικό ρυθμό αλλά με εξάρσεις που του δίνουν επιπλέον ώθηση. Από τις σκληρότερες στιγμές το ‘’ (You're) All On Board΄΄ φέρνοντας πρώιμους Judas Priest στο μυαλό.  Δυο πυλώνες γεφυρώνουν κάθε ηχητικό χάσμα πλέκοντας όμορφες συγχορδίες πάνω σε απλά, έκρυθμα μοτίβα. Οι συναγωνιστικές μάχες που δίνονται ανάμεσα στις δυο κιθάρες είναι το μεγαλύτερου ατού της μπάντας και αυτό είναι που θυμίζει ανάλογες μπάντες με δυο κιθάρες όπως οι Judas Priest  ή οι Thin Lizzy. Και μιας και ανέφερα τους Ιρλανδούς, ακούστε τις χλιμιντρίζουσες κιθάρες του εκπληκτικού ‘’Every Man’’ ή ακόμα περισσότερο το ‘’Sergeant At Arms’’ που έχει και μια αντίστοιχη παραδοσιακή χροιά στον ήχο τους. Η καλύτερη σύνθεση του δίσκου πιθανότατα να είναι το ‘’ Winter City’’  με τις απλωμένες του μελωδίες φέρνοντας και πάλι πρώιμους Scorpions σε πιο proto-doom έκδοση. Εξαίρετο, με τις κιθάρες για μια ακόμα φορά να αναδεικνύουν και να ανυψώνουν τη σύνθεση Θα ήθελα περισσότερη ποικιλία στον τρόπο που τραγουδά και εκφράζεται ο μπροστάρης της μπάντας αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και αυτό στερεί από το τελικό βαθμό. Τέλος, θα ήταν σοφότερο να επιλέξετε την έκδοση σε cd μιας και προσφέρει πέντε επιπλέον τραγούδια. Τα δυο πρώτα, τα ‘’ Cross Country Man΄΄ και  ‘’State Of The Artist’’ είναι από το 7΄΄ που κυκλοφόρησαν το 1982. Πιο ρυθμικό και έντονο το πρώτο, πιο μπαλαντοειδές και μελωδικό το δεύτερο. Πάντως εδώ τα φωνητικά του έχουν αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον μιας και ακούγονται βελτιωμένα σε σχέση με το ντεμπούτο. Επίσης τα άλλα τρία δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού παρά σε (σπάνια) παλιότερη επανακυκλοφορία (MONO σε cd και πάλι) και άνετα ανταγωνίζονται τα τραγούδια του δίσκου με πιο δυνατό (σαν σύνθεση,όχι σαν ήχος)  το ‘’No Chance I'll Change’’.