Doom

Μπορώ πλέον μετά από μερικά ακούσματα να πω πως η συναισθηματική περιήγηση στα 73 λεπτά του νέου άλμπουμ των Yob ήταν μια αναπάντεχη εμπειρία παρότι η doom μουσική τα τελευταία χρόνια δεν βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις μου. Διότι εν έτη 2018  για να κατανοήσεις άλμπουμ όπως το "Our Raw Heart" πρέπει να έχεις υπομονή και πολύ σωστά - όπως κάναμε πριν κάτι δεκαετίες - πρέπει να τους δώσεις χρόνο. Υπάρχει όμως αρκετός χρόνος για να αφοσιωθείς σε ένα άλμπουμ για ένα λογικό χρονικό διάστημα; Ρητορικό το ερώτημα.

Doom Rock/Metal. Ή Hard Rock με doom metal στοιχεία. Όπως προτιμάτε, πείτε το, αλλά κάτι τέτοιο παίζει η νεαρή παρέα από την Δανία. Οι Demon Head σχηματίστηκαν το 2012 και ακολουθώντας τα σωστά βήματα άρχισαν να δημιουργουν τις δικές τους ιδέες και συνθέσεις κυκλοφορώντας τες σε demo κασέτες. Παρελθοντολάγνοι; Έτσι πρέπει λέω εγώ. Το ντεμπούτο ήρθε την Άνοιξη του 2015 και το υλικό τους ακούγεται με το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο παρόν, πάντοτε στα όρια του Doom. Ακούστε το ‘’ Ride the Wilderness’’ και δεν θα χάσετε. Άσε που θα ικανοποιήσουν τα γούστα συλλεκτών σε κάθε φορμάτ.

Από τις γηραιότερες, και μάλιστα πλέον ξανά ενεργές μπάντες της heavy metal είναι οι Cirith Ungol. Πολύ αγαπητοί, έχουν κατακτήσει τις καρδιές χιλιάδων οπαδών που ανυπομονούσαν να έχουν μια ακόμα ευκαιρία να τους ξαναδούν ζωντανά. Όνομα παρμένο από το πασίγνωστο βιβλίο ‘’Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών’’  και ανάλογη θεματολογία χωρίς να περιορίζονται μόνο σε αυτό. Ακόμα και τα εξώφυλλα και των τεσσάρων δίσκων τους είναι βασισμένα στις ιστορίες του Erlic Of Melnibone (Moorcock) , δια χειρός Michael Whealan (απίστευτο πινέλο).

Χριστούγεννα 1993. Καστοριά. Μόλις έχω ανακαλύψει μαζί με τον ξάδερφο μου μια νέα μπάντα, My Dying Bride λέγονται. Πριν δυο μήνες κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος τους και τον ακούμε σαστισμένοι για διαφορετικούς λόγους. Εγώ έχω ενθουσιαστεί. Αυτός όχι και τόσο. Τον θυμάμαι να λέει ‘’ρε συ, μέχρι να ακούσεις το ένα riff να τελειώνει, έχεις ξεχάσει τι άκουγες πριν’’. Που να  άκουγε και Thergothon, μια Φιλανδική μπάντα που το ‘’τερμάτισε’’ σε αργές ταχύτητες. Αυτοί και οι Skepticism ήταν οι πρωτοπόροι στο υποιδίωμα που θα ονομαζόταν funeral doom/death metal.

Με το καινούργιο άλμπουμ τους  οι Paradise Lost συνεχίζουν από εκεί που έμειναν με το προηγούμενο τους άλμπουμ, The Plague Within, με έναν πιο doom ήχο όπως τα πρώτα τους άλμπουμ. Βέβαια αυτήν την φορά υπάρχει και μια μεγαλύτερη sludge επιρροή.

01. The Heart Beneath
02. Wine In My Hand (Third From The Sun)
03. Wings Of Solitude
04. The Name Of My Bride
05. This Island Earth
06. The Restless Seas
07. Phallic Tantrum
08. A Kiss Or A Whisper
09. Vanity
10. Nemesis

* Bonus Tracks

11. Heroes
12. A Descent to Babylon (Babylon Asleep)

Δεύτερο άλμπουμ για τους Disharmony, μια μπάντα που έχει φτάσει πλέον τα είκοσι χρόνια ύπαρξης, όσο βέβαια κι αν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πέρασαν τόσα χρόνια από το πρώτο τους demo. Να κάνω βέβαια μια μικρή παρένθεση ότι δεν μιλάμε για τους blacksters Disharmony, οι οποίοι μαθαίνω ότι έχουν επιστρέψει στα Αθηναϊκά λημέρια, αλλά τους επίσης Αθηναίους power metalers. Παρά τα μεγάλα διαστήματα αποχής, τα τελευταία χρόνια η μπάντα δείχνει πιο συνεπής και πιο σταθερή, όχι μόνο στην παρουσία της, αλλά και στη μουσική της κατεύθυνση.