Nuclear Assault - Game Over

O Dan Lilker έχει συμμετάσχει σε τόσες μπάντες του ακραίου ήχου (thash/death/black/grindcore και όχι μονο) που αν ασχολείσαι με τα συγκεκριμένα είδη, κάπου θα έχεις απολαύσει την μουσική του. Το πιο πιθανό είναι να τον γνωρίζεις από τα πρώτα του βήματα, πίσω στο 1981, χρονιά στην οποία ίδρυσε τους Anthrax μαζί με τον Scott Ian. Αν και ο Dan έχει μείνει γνωστός ως μπασίστας, είναι πολυοργανίστας, τραγουδά και συνθέτει. Ακόμα και στους Antrhax στους οποίους έμεινε μέχρι το 1984, δεν ήταν παρά 20 χρονών και το ντεμπούτο τους ''Fistful Of Metal'' είναι κατά ήμισυ συνθέσεις του ίδιου. Την ίδια χρονιά αποχωρεί και αναλαμβάνει το μπάσο στους νεοσύστατους thrashers Nuclear Assault ενώ σύντομα ιδρύει και τους crossoverάδες S.D.I. Ένα τριπλο σερί thrash-κειμηλίων δημηιουργούνται στα 80ς κάτω από το λογότυπο των Nuclear Assault ( Game Over,Survive,Handle with Care). Η επόμενη δεκαετία (με τον Lilker να αποχωρεί το 1992) τους βρίσκει μπερδεμένους ηχητικά (όπως και πολλές thrash μπάντες της εποχής) μιας και όλοι προσπαθούσαν να εκσυγχρονιστούν και να πειραματιστούν αλλά στους N.A. δεν κερδίθηκε το στοίχημα. Πρώτη διάλυση το 1995, θα ακολουθήσουν και άλλες. Το 2005 επανασυνδέονται πιο σοβαρά αλλά το δείγμα δουλειάς τους (Third World Genocide ) δυστυχώς δεν πείθει και υπάρχει απογοήτευση ανάμεσα στους οπαδούς με την μπάντα να ξαναδιαλύεται για ακόμα μια φορά. Θα τους αγαπάμε πάντοτε για αυτά που μας προσέφεραν την σωστή εποχή του THRASH METAL!!!

Πολλοί θεωρούν ότι ένας thrash metal δίσκος πρέπει να διαρκεί από 30-40 λεπτά, λεπτό παραπάνω. Τείνω να συμφωνήσω μιας και το είδος χαρακτηρίζεται από ταχύτητες και τσαμπουκά και δεν χρειάζεται επαναλήψεις και καθυστερήσεις. Το ντεμπούτο των Nuclear Assault  διαρκεί 35 λεπτά, όσο χρειάζεται ώστε να εξαπλωθεί η πανούκλα από τα ηχεία στον ακροατή και να τον καταβάλλει μιας και για πάντα. Συνήθως οι εισαγωγές στις metal κυκλοφορίες είναι ατμοσφαιρικά ορχηστρικά ή γενικότερα εντελώς άσχετα με αυτό που ακολουθήσει. ΓΕΓΟΝΟΣ. Οι Αμερικανοί ξεκινούν με ένα ολισθηρό ηχητικό καλωσόρισμα που κόβει ανάσες και κρεμάει σαγόνια. Και είναι ακριβώς ότι θα επακολουθήσει, μια συνεχόμενη σύγκρουση ήχων. Κιθάρες που σε ποτοπατάνε χωρίς να νοιάζονται μιας και λειτουργούν ως επιθετικές οντότητες με σκοπό την εξαύλωση των αυτιών σου. Εκπληκτικός ο τρόπος που τραγουδά/αλυχτά ο Connelly, παραλληρόντας πάνω στο μικρόφωνο. Ατσάλινοι ρυθμοί διπλώνουν σβέρκους και κορμιά κάτω από το βάρος τους όσο οι διπλοβελονιές των Connelly/Bramante σε τρυπάνε με την αιχμηρότητα τους. Βασικά μιλάμε για ένα τραγούδι (Sin) που ήταν προορισμένο για τους Anthrax από το θαυματουργό και συνάμα θανατηφόρο μυαλό του Dan Lilker.

Κοιτώντας το εξώφυλλο-έργο του γνωστότατου Ed Repka, δεν μπορείς παρά να κάνεις παρομοιώσεις. Η φωτιά είναι η μουσική τους και ο κόσμος που τρέχει να σωθεί δεν είναι παρά ακραατές ασυνήθιστοι με το δολοφονικό thrash των 80ς. Και όλοι ξέρουμε τι διαμάντια κυκλοφόρησαν το 1986. Ο δίσκος συνεχίζει απτόητα να προσφέρει ηχητικό πυρετό. Πρωταρχικές ρυθμικές καταιγίδες που παίρνουν σβάρνα τα πάντα ανοίγοντας χώρο για δισολιές που μαθήτευσαν στη φωτιά και πλέον πυρώνουν και ως μονάδες. Ακούς τον Steve να τα ''χώνει'' στο υποτιθέμενο φίλο του στο ''Betrayal '' και νιώθεις λες και είσαι σε κάποια γωνιά εκεί γύρω και τον ακούς ανενόχλητα. Μια τεράστιων διαστάσεων δίνη απορροφή riffs και ογκώδεις ρυθμούς και τους εκτοξεύει με ανυππολόγιστη δύναμη προς τα εμπρός. Η συνθετική μήτρα τους δεν σταματά να γεννοβολά ιδέες και ακούς πολλά πράγματα στο ίδιο τραγούδι. Στο ''Hang the Pope'' παίρνεις μια μικρή δόση grindcore, είδος που θα τιμήσει στο μέλλον o Lilker με άλλες μπάντες. Τραγουδάρες σαν το ''Stranded in Hell '' θα ουρλιάζονται από οπαδούς μέχρι να μας πονέσουν τα πνευμόνια ενώ τα air guitars θα ανοίγουν διαστρικές πύλες από το πολύ κούνημα των δακτύλων.

Η αγάπη τους και οι επιρροές τους από hardcore, punk και γενικότερα crossover καταστάσεις είναι εμφανείς αλλά όχι τόσο έκδηλες όσο θα είναι στα μελλοντικά τους βήματα. Το ''Vengeance '' μυρίζει crossover ιδρωτίλα αλλά χρησιμοποιεί την κλασσική thrash αμφίεση. Και το μπάσο, σωστός δυναμίτης. Το κλείσιμο του δίσκου θα κάνει την υπέρβαση. Το επτάλεπτο ''Brain Death '' ξεκινά με ακουστικές κιθάρες και μελωδίες που δεν μας συνηθίζουν για να μεταμορφωθεί σε ενα thrash metal ΥΜΝΟ. Φρεσκογυαλισμένες λεπίδες με χορδές πάνω τους παίζουν το ρόλο κιθάρας. Εισβολή μελωδίας σε αλυσοπριονιστική σφαγιαστική έκδοση χωρίς καμιά επιείκεια. Τίποτα δεν αποβάλλεται από το αυτί του ακροατή, καμιά στιγμή δεν αποτυγχάνει από το να σε υπνωτίσει σε αυτό το λυτρωτικό ηχητικό ταξίδι. Όχι brain death, brain vivify έπρεπε να ονομάζεται.