Shy - Brave The Storm

Τον Steve Harris ΟΛΟΙ τον ξέρουμε. Υπάρχει όμως και κάποιος ακόμα, κιθαρίστας αυτός και αξίζει να ασχοληθούμε λιγάκι παραπάνω μαζί του. Μιλάμε για την Βρετανική hard rock μπάντα των Shy. Ξεκίνησαν το 1980 από τη γενέτειρα του metal, το Birmingham, σαν Trojan στην αρχή. Το ντεμπούτο ‘’ Once Bitten, Twice Shy’’ τους βγήκε μόλις το 1983 και απέσπασε καλές κριτικές από τον Βρετανικό τύπο αλλά το όνομα τους δεν ακούστηκε πολύ παραέξω. Κατάφεραν όμως να υπογράψουν με την τεράστια RCA Records για το δεύτερο άλμπουμ τους, ‘’Brave The Storm’’ που τους έκανε πολύ γνωστότερους. Και γω με αυτό τον δίσκο τους έμαθα και με αυτόν θα ασχοληθώ πιο κάτω διότι τον θεωρώ τον καλύτερο. Μελωδικό hard rock με εξαιρετικά hooks και με φωνητικά α λα Geoff Tate (Queensryche). Η μπάντα περιοδεύει με Bon Jovi, Meat Loaf, Twisted Sister, Gary Moore και UFO και κατακτά τις καρδιές πολλών οπαδών. Το τρίτο τους χτύπημα, ‘’Excess All Areas’’ σε παραγωγή Neil Kernon είναι εξίσου καλό και βγαίνει από την ίδια εταιρία έχοντας το γνωστότερο και πιο εμπορικά επιτυχημένο τραγούδι τους, το ‘’ "Break Down the Walls". ¨Ομως η RCA λύνει το συμβόλαιο μαζί τους και ο επόμενος δίσκος, ένα σκαλί κατώτερος από τα προηγούμενα, κυκλοφορεί μέσω της MCA Records. Αργότερα έχουμε αντικατάστατη του τραγουδιστή με τον επόμενο δίσκο να βγαίνει πολλά χρόνια αργότερα (1994), στοχευμένα προς την Ιαπωνική αγορά (χωρίς διανομή αλλού) ενώ θα υπάρξουν ακόμα δυο δίσκοι με ακυκλοφόρητο υλικό. Το 2000 επιστρέφει ο Mills (ο τραγουδιστής δηλαδή) για δυο ακόμα δίσκους ενώ το τελευταίο πόνημα των Shy με τίτλο το όνομα της μπάντας βγήκε το 2011. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ο Steve Harris πεθαίνει από καρκίνο στον εγκέφαλο ενώ παρόμοια τύχη είχει και ο Mills το 2019. Κάπως έτσι οι Shy έσβησαν μια και για πάντα. Γνωρίστε τους έστω και καθυστερημένα.

Μας αρέσει το hard rock που μας διασκεδάζει. Πίνεις το ουισκάκι σου ή το κρασί σου και χαλαρώνεις με τις μελωδίες του ‘’ Hold On (To Your Love)’’. Φωνητικές και ακουστικές μελωδίες που θα σας φέρουν στο μυαλό τους Europe, μια ακόμη γκρουπάρα στο είδος της. Απλοικοί ρυθμοί που σε κρατούν σε εγρήγορση για να σε μαγέψουν οι μελωδίες που υφαίνονται από τις κιθάρες. Εθιστικά πλήκτρα στο ‘’ My Apollo’’ σε γονατίζουν, μην μπορώντας να σταματήσω να χτυπώ το πόδι στο πάτωμα και να παίρνω σπιρτόζικες γκριμάτσες τραγουδώντας καραόκε τους στίχους. Βασικός συνθέτης σε όλα τα τραγούδια είναι ο Steve Harris με μέλη της μπάντας να συμμετέχουν σε κάποια από αυτά. Οι περισσότεροι στίχοι είναι ερωτικού περιεχομένου αλλά με δυνατές εκπλήξεις όπως το ‘’The Hunter’’  που μιλά για δολοφονίες. Συνεχίζοντας στο δίσκο, σειρά έχει το ‘’ Reflections’’, μια μπαλάντα με (μια) φωνή που σε πληγώνει βαθιά. Εκτελεστικά μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο (όπως και όλος ο δίσκος αλλά αν ο στόχος είναι να σου αποσπασει την προσοχή, να σε κάνει να αισθανθείς, να θυμηθείς, να λικνιστείς, να πιεις ένα ποτήρι παραπάνω, τότε νομίζω ότι το καταφέρνει στο 100%. Να σημειωθεί εδώ ότι οι συνθέσεις δεν είναι οι κλασσικές ξεπέτες του τρίλεπτου αλλά διαρκούν πολύ περισσότερο αφού ακούγονται πολύ πιο ολοκληρωμένες και με χορταστικά σόλος. Steve Harris και μετριότητες, δυο αντίθετες λέξεις.

‘’Keep The Fires Burning’’, δυναμίτης-βολίδα. Κανένας μουσικός δεν συμπιέζει τις ιδέες του και το τραγούδι εξελίσσεται όμορφα και πιασάρικα, ότι πρέπει για να ξεσηκώνει αρένες στα 80ς ( 1985-86 έδωσαν άπειρες συναυλίες). Η πρώτη μεριά κλείνει με το ‘’The Hunter’’ με το πολυφωνικό ρεφραιν που σου κολλάει σαν βδέλα στο μυαλό ενώ το σόλο που ακολουθεί παίζει να είναι το καλύτερο του δίσκου. Περιττό να γραφτεί ότι οι τσιρίδες του Mills δύσκολα ακούγονται σε hard rock μπάντες και όπως προαναφέρθηκε, άνετα θα ακούγονταν σε US Power Metal συγκροτήματα όπως οι Queensryche. Η δεύτερη μεριά ξεκινά με το ομώνυμο, με τα κλασσικά ηλεκτρονικά drums που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Άφθονα πλήκτρα, η φωνή να κυριαρχεί μόνη της για λίγο και ο ρυθμός να σε προετοιμάζει για την ανάφλεξη της σύνθεσης έτσι όπως θα ακολουθήσει. Το σερί ερωτιάρικων στίχων και ανάλογης ηχητικής προσέγγισης θα συνεχιστεί μέχρι και το ‘’ Caught In The Act’’, (με καταπληκτικές ακουστικές κιθάρες και διαυγέστατο ήχο στα φωνητικά), φάρμακα για τον εσωτερικό πόνο. Ο δεύτερος δίσκος των Shy κλείνει τραβώντας σε με τις αόρατες αλυσίδες του στον κόσμος της ΜΗ ένοχης απόλαυσης. Μαλακή μουσική για αρένες; Ε και τι έγινε αν σου αρέσει!!!