Monuments
Το Αμερικάνικο Power Metal ήταν ανέκαθεν σκληρότερο του Ευρωπαικού. Στας Ευρώπας ίσως να το χαρακτηρίζαμε και power/thrash. Χιλιάδες μπάντες έπαιξαν δυναμικό, τρελαμένο metal στην Αμερική αλλά μόνο μια (που γνωρίζω εγώ) αυτονομάστηκε...Powermad. Τα παιδιά της Minneapolis ξεκίνησαν το 1984 παίζοντας σκληρότερα χρόνο με το χρόνο μιας και εκείνη την εποχή οι μπάντες συναγωνιζόντουσαν μεταξύ τους όσο αφορά τη δύναμη (και κάπως έτσι προέκυψε το thrash metal). Το κουαρτέτο ήδη είχε δημιουργήσει τις πρώτες του συνθέσεις το 1985 ενώ ακολούθησαν και μεταγενέστερες στα επόμενα δυο χρόνια.
Προσφάτως, οι Δανοί Witch Cross κυκλοφόρησαν το τρίτο τους δίσκο, το δεύτερο μετά την επανασύνδεση τους το 2011. Ανήκουν στη κατηγορία των συγκροτημάτων που αναζητούν τη δεύτερη ευκαιρία από τους εαυτούς τους αλλά και τους οπαδούς. Το παρόν τους είναι τουλάχιστον αξιοζήλευτο χωρίς βέβαια να τίθεται θέμα σύγκρισης με το εκπληκτικό εκείνο ντεμπούτο του 1984, το ‘’Fit For Fight’’. Επηρεασμένοι όσο δεν πάει από το ήχητικό κύμα του new wave (metal) που ευδοκιμούσε στην Αγγλία στις αρχές των 80ς, η ίδια η μπάντα έπαιζε ανάλογα, απλά ήταν από Δανία.
‘’...Enticement and promise will crown a king - A puppet on a string - for a 1000 years... so they sing…" Έτσι ξεκινάει το ‘’The King For A 1000 Years’’ που ανοίγει το ‘’Keeper of the Seven Keys - The Legacy’’. Γιατί πριν δέκα έξι χρόνια οι Helloween κυκλοφόρησαν την 3η συνέχεια των δύο ‘’Keeper Of The Seven Keys’’ από τα τέλη των 80ς. Και το κυκλοφόρησαν στις 28 του Οκτώβρη του 2005 μέσω της Steamhammer. Και άνοιξαν συζητήσεις. Τι κουβέντες για το αν έπρεπε να λεγόταν Keeper… ο δίσκος. Και τι είναι αυτά. Και τα λεφτά τα λεφτά τα λεφτά τα μπικικίνια. Και όλο τέτοια.
Η Γαλλική σκηνή πρόσφερε αρκετές σημαντικές και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες στο χώρο του κλασσικού heavy metal στα 80ς, με πολλές από αυτές να έχουν γαλλόφωνα φωνητικά. Αυτό σε κάποιους αρέσει πολύ και κάποιοι το μισούν μιας και η Γαλλική γλώσσα είναι πολύ ιδιαίτερη και αρκετά αταίριαστη (στο μυαλό μας) με το heavy metal. Εγώ πάντως τάσσομαι φανατικά προς την πρώτη ομάδα, δηλαδή αυτών που αγαπούν τα γαλλικά στο heavy metal. Τρανταχτό παράδειγμα οι Sortilege που κυκλοφόρησαν δυο δίσκους τραγουδισμένους σε διαφορετικές γλώσσες.
Τον Σεπτέβρη κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των Ισπανών folk/power metallers Mago De Oz. Βέβαια η μπάντα δεν έχει καμιά σχέση σαν σύνθεση με αυτή του τρίτου (La leyenda de La Mancha) ή τέταρτου δίσκου τους (Finisterra) που τις θεωρώ και ως τις καλύτερεςστιγμές της μπάντας. Μόνο ο drummer και ο βιολιστής έχουν μείνει από τότε, άρα καταλαβαίνετε την τεράστια διαφορά. Η μπάντα έχει ζήσει πέντε διαφορετικές δεκαετίες και έχει προσαρμοστεί πολλές φορές. Από τις Iron Maiden επιρροές των 80, στα πιο folkish/power 90ς-00ς ενώ τελευταίες δεκαετίες το metal έχει σχεδόν περιοριστεί.
Μπορεί η Γερμανική σκηνή να έβραζε στα 80ς αλλά η Γειτονική Αυστρία είχε πολύλιγότερες καλές περιπτώσεις. Οι Maniac από το Tyrol δημιουργήθηκαν το 1983 και δυο χρόνια κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο από την Hot Blood Records για Ευρώπη και Koch Records για Αμερική. Τευτονικό Power/Speed Metal που χρωστούσε αρκετά στους πρώιμους Helloween, Running Wild, Accept και η λίστα συνεχίζεται. Ωραίος δίσκος με καλές στιγμές αλλά όχι τόσο ώστε να ξεχωρίσει στο παγκόσμιο στερέωμα. Στο ντεμπούτο η μπάντα ήταν τετραμελής με session drummer.
Η Γερμανία ανέκαθεν τροφοδοτούσε το underground κύμα της metal μουσικής με νέο αίμα. Ειδικά στα 80ς πρωταγωνίστησε. Πολλές ηγετικές μπάντες του heavy/power/speed/thrash προήλθαν από τη Γερμανία που ακόμα και σήμερα δεν σταματά να κυριαρχεί σε πολλούς τομείς, μουσικούς και τεχνικούς. Αν και πολλά συγκροτήματα κατάφεραν να αναδειχτούν χάρη στις πάμπολλες εταιρίες που τις υποστήριξαν από την αρχή, υπήρξαν και αυτές που δεν πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Οι Brainfever για παράδειγμα. Μπάντα που δημιουργήθηκε στα τέλη των 70ς αλλά η σύνθεση της σταθεροποιήθηκε το 1982.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα 90ς ήταν η δεκαετία του Progressive Metal. Η τεχνική και πολυδιάστατη μουσική απενεχοποιήθηκε μιας και ο κόσμος κουράστηκε από ανάλογους ήχους στα 70ς και η επόμενη δεκαετία η μουσική απλοποιήθηκε, είτε μιλάμε για rock/metal είτε για Pop ακούσματα. To ‘’ Images and Words’’ των Dream Theater του 1992 άνοιξε πόρτες για πολλές μπάντες του είδους (από θέμα δημοτικότητας μιλάμε πάντα, υπήρξαν και άλλες μπάντες του είδους που προηγηθηκαν) οι οποίες υπέγραψαν σε κάποια εταιρία και κυκλοφόρησαν το υλικό τους.
Στις μέρες μας αυτό που αποκαλούμε symphonic metal είναι ένα trendy της εποχής, το οποίο διαρκεί πολλά πια χρόνια. Μπάντες σε όλες τις μορφές του metal είτε στο στούντιο είτε στις συναυλίες, που μετατρέπουν σε κονσέρτα, βάζουν συμφωνικά στοιχεία, ή ακόμα και συμφωνικές ορχήστρες με πολύ καλά ή λιγότερο καλά αποτελέσματα. Οι Haggard, μια μουσική κολεκτίβα από την Γερμανία, το κάνει αυτό πολλά χρόνια από το ντεμπούτο της, ‘’And Thou Shalt Trust... the Seer’’ του 1997, σε μικρότερο βαθμό καθώς κυριαρχούσε η death metal φύση της και κυρίως στο επόμενο ‘’Awaking the Centuries’’ του 2000.
To ‘’Firefly’’ είναι το δέκατο άλμπουμ των Βρετανών Uriah Heep και βγήκε το 1977. Για να είμαι ακριβής κυκλοφόρησε μέσω της ανεξάρτητης Bronge Records και της ένδοξης πολυεθνικής υπερεταιρίας Warner Bros Records τον Φλεβάρη του 1977. Και είχαν προηγηθεί δισκάρες. Και τι δισκάρες. Μόνο τους πρώτους πέντε δίσκους ‘’...Very 'Eavy ...Very 'Umble’’ του 1970, ‘’Salisbury’’ του 1971, ‘’Look at Yourself’’ του 1971, ‘’Demons and Wizards’’ του 1972 και ‘’The Magician's Birthday’’ να πάρεις έχεις πέντε καριέρες ζωής άλλων σχημάτων.