Monuments
Εμένα μου αρέσουν οι συλλογές. Ειδικά όταν πρόκειται για συγκροτήματα με πλούσια δισκογραφία στην πλάτη τους. Σου δίνουν μια συμπυκνωμένη, περιεκτική εικόνα του ήχου τους και της εξέλιξής τους μέσα στον χρόνο. Κι αν σου κάτσουν καλά στο αυτί, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ψαχτείς παραπάνω με τη μπάντα — θα σκάψεις βαθύτερα, θα ακούσεις ολόκληρα άλμπουμ, θα μπεις στο trip.
Παιχνίδια με τον Διάβολο, με τον εξαποδούλη της κιθάρας Eddie Van Halen ή τον Βελζεβούλη τραγουδιστή David Lee Roth. Εδώ αυτοί οι δυο αρχίζουν μια μουσική συντροφιά, τους Van Halen μαζί με τους Alex Van Halen στα τύμπανα και το Michael Anthony. Αυτή η παρέα με πρωτοστάτη τον Eddie Van Halen που ήταν και ο βασικός στο song writing και φυσικά lead κιθαρίστας ξεκίνησε το 1974 και το 1978 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο με το όνομα της μπάντας, Van Halen.
Cacumen. Σε πολλούς δεν λέει τίποτα αυτό το όνομα. Έτσι λεγόταν η μπάντα των Γερμανών Bonfire από το 1972 που ιδρύθηκε από τους δυο κιθαρίστες της μπάντας, Hans Ziller και Horst Maier-Thorn (απεβίωσε το 2017). Το 1978 το μικρόφωνο αναλαμβάνει ο Claus Lessmann και με την τότε σύνθεση κυκλοφορούν δυο ολοκληρωμένους δίσκους (και ένα ep). Η μπάντα γινόταν όλο και γνωστότερη, κατάφερε να υπογράψει με την κραταιά BMG κάπου το 1984-85 και εκεί έχουμε αρκετές αλλαγές. Αλλάζει το ρυθμικό ντουέτο της μπάντας, αλλάζει το look, αλλάζει το όνομα. Και το όνομα πλέον γίνεται Bonfire.
Οι Doomάδες Isole υπάρχουν από το 1991. Ναι, τόσο παλιοί είναι. Απλά μέχρι το 2004 λέγονταν Forlorn και πιθανότατα να το άλλαξαν μιας και υπάρχουν αρκετές μπάντες με αυτό το όνομα ενώ οι συγκρεκριμένοι μέχρι τότε δεν είχαν βγάλει και κανά επίσημο άλμπουμ. Η ραχοκοκαλιά της μπάντας ήταν ανέκαθεν οι ιδρυτές Daniel Bryntse και Crister Olsson και το είδος που υπηρετούσαν το επικό doom metal. Επικότατο.
Υπήρξαν εποχές στη metal σκηνή που οι οπαδοί ήταν σε συντριπτικό ποσοστό άντρες. Πόσο μάλλον το ποσοστό των μουσικών. Χρειάστηκε να φτάσουν τα 90ς και να γίνουν διάφορες προσμίξεις (goth) ή να υπάρξουν κάποια πιο ακραία είδη που φάνηκαν πιο αρεστά στο γυναικείο φύλο. Άλλαξαν και τα μυαλά φυσικά. Το θέμα είναι ότι στα 80ς δεν πρέπει να ήταν τριψήφιος ο αριθμός των γυναικείων μουσικών και από αυτές οι περισσότερες κρατούσαν το μικρόφωνο. Μια από τις δημοφιλέστερες εκ αυτών ήταν η Doro Pesch που μπήκε στη μπάντα των Warlock το 1983 όταν οι τέσσερις κύριοι έψαχναν για μπροστάρη.
Λίγο πολύ, τα πράγματα γύρω από τους Lizzy Borden είναι γνωστά στο μεταλλικό κοινό μιας και υπήρξαν (και είναι ακόμα) μια δημοφιλής μπάντα. Το συγκρότημα από το Λος Άντζελες δημιουργήθηκε πίσω στο μακρινό 1983 και πήρε το όνομα από μια κοπέλα με το ίδιο όνομα που σκότωσε τον πατέρα της και την μητριά της με τσεκούρι. Κάπως έτσι, ο ένας εκ των αδερφών Harges, υιοθέτησε το όνομα αλλά το image αυτής της κοπέλας-δολοφόνου κρατώντας συχνά εκτός από το μικρόφωνο της μπάντας, και ένα τσεκούρι. Ο μικρότερος κατά δυο χρόνια αδερφός, περιορίστηκε στο να κρατά ΜΟΝΟ τις μπακέτες.
Πίσω στη δεκαετία των 90ς, το Αμερικάνικο κοινό άρχισε να ασχολείται με άλλα είδη μουσικής και το κλασσικό heavy/power metal που κάποτε μεσουρανούσε, να βρίσκεται σε δυσμένεια. Μια παρείτσα Ελλήνων έφτιαξε τους Gothic Knights και έπαιζε τη μουσική που αγαπούσε αδιαφορώντας για μόδες. Πριν όμως καν κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, ο τραγουδιστής τους, Γιώργος Τσαλίκης αποχώρησε και δημιούργησε το δικό του γκρουπ. Έτσι, το 1996 είχαμε διπλή χαρά να απολαύσουμε. Από τη μία το ομώνυμο ντεμπούτο των Gothic Knights και από την άλλη το ομώνυμο ep των Zandelle, της νέας μπάντας του Γιώργου.
Όταν μια μπάντα βαπτίζεται επηρεασμένη από τίτλους και στίχους των Manilla Road και Solstice (επικοντουμάδες) τότε είσαι σίγουρος ότι θα βγει κάτι καλό. Στην περίπτωση των Atlantean Kodex δεν μιλάμε για κάτι καλό. Μιλάμε για το ΤΕΛΕΙΟ. Μια από τις καλύτερες μπάντες που ξεπήδησαν την τελευταία εικοσαετία. Δράττομαι της ευκαιρίας ότι το ντεμπούτο κλείνει τα 15 χρόνια και έχει ήδη επηρεάσει νεότερες μπάντες. Σίγουρα θα μιλάμε για ηχητικό μνημείο του είδους στο μέλλον. Εν συντομία, οι Βαυαροί Atlantean Kodex ιδρύθηκαν από τον κιθαρίστα Manuel Trummer και τον μπασίστα Florian Kreuzer .
Ένα από τα αμέτρητα Αμερικάνικα hard rock συγκροτήματα που έσβησαν άμεσα με την άνοδο του Grunge ήχου είναι οι Sinnocence. Ξεκίνησαν το 1985 ως The Way In και σταδιακά σκληρύναν τον ήχο τους(αλλάζοντας και το όνομα της μπάντας σε Sinnocence to 1989 χωρίς όμως να χάσουν ποτέ το έντονο μελωδικό τους στοιχείο. Είχαν την τύχη να ανήκουν στη σκηνή του New Jersey/New York, πράγμα που σήμαινε πολλές συναυλίες και οπαδούς αλλά άργησαν πολύ να κυκλοφορήσουν κάποιο υλικό ώστε να παγιώσουν μια δυναμικότερη θέση στη Αμερικάνικη σκηνή.
Εδώ στο Metal Zone τιμούμε δίσκους που έχουν μείνει κλασικοί και μνημειώδεις, κυρίως στις metalικές καρδιές μας και έχουν γίνει σύντροφοι ζωής, την οποία έχουν ομορφύνει τα μάλα (Katakouzinos speaking). Δεν τους είδα στην πρόσφατη μεγαλειώδη επίσκεψη τους στην χώρα μας, αλλά είναι σίγουρο ότι μάγεψαν τον κάθε ένα ξεχωριστά από όσους πήγατε. Οι λόγοι αυτού του κείμενου είναι ότι λατρεύω τον δίσκο που θα ασχοληθούμε, αλλά και γιατί είδα το πόσο έχει υποτιμηθεί από πολλούς.