Monuments
Οι Δανοί Mirage είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκροτήματος από το παρελθόν που έχει δημιουργήσει αρκετό υλικό αλλά δεν το έχει κυκλοφορήσει. Μια φορτωμένη φαρέτρα γεμάτο μυτερά βέλη που όμως ποτέ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί από κάποιο τόσο προς κάποιον στόχο. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε κάποια στιγμή το μακρινό 1982 και σύντομα στις τάξεις του άνηκαν οι Torben Deen (φωνητικά), Jan Buller (κιθαρίστας προερχόμενος από τους Randy με μια παρόμοια ιστορία σαν τους Mirage), Nick Gaid (drums) και Sten Roland (μπάσο) (κάποια στιγμή θα προστεθεί και ο πληκτράς Morgue Law).
Τον Ιούλη του 2018 κληθήκαμε οι γραφιάδες του Metal Zone να γράψουμε για την δισκογραφία των Metal Gods δηλαδή των Judas Priest. Σε μένα μου δόθηκε η ευλογία να ασχοληθώ, σιγά μην τυχόν και δεν το είχα κάνει μοναχός μου, με την re union era δηλαδή από το 2004 ως και το τότε σήμερα 2018. Από το ‘’Angel Of Retribution’’, το ‘’Nostradamus’’ το κάπως κατώτερο ‘’Redeemer Of Souls’’ και το μέχρι τότε τελευταίο ‘’Firepower’’. Από τότε έχουμε ακόμα μια δισκάρα, το φετινό ‘’Invisible Shield’’.
Φαντάζομαι ότι όλοι συμφωνούμε ότι η Γερμανία είναι η Ευρωπαική χώρα με την μεγαλύτερη προσφορά (στο σύνολο) από τα 80ς μέχρι και σήμερα, είτε μιλάμε για hard rock είτε για heavy metal. Μετά από δεκαετίες ψαξίματος ακόμα ανακαλύπτω μπάντες που δεν γνώριζα. Μια από αυτές ονομάζεται Kings Head και μας έρχεται από την Νοτιοδυτική Γερμανία, κοντά στα σύνορα με την Γαλλία. Ξεκίνησαν σαν MadVision κάπου στο δεύτερο μισό των 80ς παίζοντας heavy metal, έχοντας δυο κιθαρίστες και τραγουδίστρια.
Βρισκόμαστε στις αρχές των 80ς στη Δανία και ένα συγκρότημα με το όνομα Mercyful Fate θα φέρει το σκοτάδι στο τότε metal με τον δικό του τρόπο αφήνοντας το όνομα του γραμμένο με χρυσά γράμματα στη ιστορία.
Οι Crimson Glory έχουν συνδέσει το όνομα τους με τον τραγουδιστή τους, Midnight. Λογικότατο μιας και ο περίεργος αυτός τύπος διέθετε εκτός από αυτοκαταστροφικές τάσεις και μια πανέμορφη λυρική φωνή που σε σαγήνευε με την πρώτη επαφή. Όταν μιλάς για τους καλύτερους US Power/prog metal δίσκους, σίγουρα θα αναφέρεις και τα δυο πρώτα τους άλμπουμς. Σιγουράκι. Όχι όμως και τον τρίτο, ''Strange and Beautiful''. Γιατί; Ο Midnight ακόμα εκεί τραγουδούσε, τι άλλαξε. Η φυγή του ρυθμικού κιθαρίστα των C.G., Ben Jackson το 1989, αυτό έκανε τη διαφορά.
Δεν ξέρω ποια είναι τη χρονική διάρκεια για να οριοθετηθεί ένας δίσκος ως EP ή LP. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα την δεκαετία των 80ς με κυκλοφορίες του μισάωρου που ονομάστηκαν LPS. Φέρνω σαν παράδειγμα το ντεμπούτο των Megadeth. Και όμως το ''Only Time Will Tell'' (με μια σύνθεση λιγότερη) θεωρείται EP. Όπως και να έχει το θέμα, το ζήτημα είναι να περιέχει υλικό που τα σπάει, είτε διαρκεί μισή ώρα είτε πάνω από μία. Και οι Villain το κατάφεραν το 1986 με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία.
O Chuck Schuldiner άφησε ΤΕΡΑΣΤΙΑ κληρονομιά πίσω τους με το υλικό των DEATH αλλά και τον χαρακτήρα του. Τα έξι διαμάντια των DEATH δεν θα χάσουν ποτέ μέρος της αίγλης τους. Ούτε στα πρώτα του, death metal βήματα, ούτε προς το τέλος που σχεδόν η σχέση του με το παλιομοδίτικο ακραίο αυτό είδος ήταν πιο χαλαρή. Δεν το ενέπνεε πλέον η καφρίλα ούτε τα παραμορφωμένα φωνητικά. Το 1995 δημιουργεί τους Control Denied με σκοπό να παίξει τη μουσική που ήθελε και αγαπούσε χωρίς την βαριά φανέλα των DEATH που αναγκαστικά τον περιόριζε μέχρι ένα βαθμό. Και ήταν ανήσυχο πνεύμα ο μακαρίτης.
Τους Blind Guardian τους ξέρουμε και τους αγαπάμε ΟΛΟΙ. Συγκρότημα που έχει αμέτρητους οπαδούς στην Ελλάδα από τα γεννοφάσκια της και συνεχίζει να κερδίζει νέους με κάθε του άλμπουμ, με κάθε του συναυλία σε Ελληνικό έδαφος. Και σίγουρα το αξίζουν και το αξίζουμε. Σε άπειρες μπάντες θεωρούμε συνήθως τον πρώτο ως καλύτερο δίσκο και πολλές φορές είναι αλήθεια. Πόσες μπάντες έχουν καλύτερο δίσκο τον τρίτο, τέταρτο, πέμπτο ή έκτο; Σπάνιες περιπτώσεις από τεράστιες μπάντες όπως οι Black Sabbath, οι Judas Priest, οι Iron Maiden κτλ. Ε βάλτε και τους Blind Guardian στη μικρή αυτή λίστα.
Μεγάλη ατυχία να έχεις hard rock μπάντα και να έχει κυκλοφορήσει κάτι από το 1985-87.Γιατί; Διότι καλοκαίρι του '86 οι Europe είχαν κυκλοφορήσει το ''The Final Countdown'' και είχαν σαρώσει τα πάντα αφήνοντας τους υπόλοιπους να διεκδικήσουν κάτι από τις υπόλοιπες θέσεις. Κάτι τέτοιο έπαθαν και οι Treat με το εξαιρετικό ''The Pleasure Principle'' που κυκλοφόρησε στα τέλη του '85 και δεν κατάφερε να φτάσει όσο ψηλά θα ήθελε στο εμπορικό κομμάτι. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Στο δεύτερο μισό των 90ς όπως και στα 00ς, το να παίζεις heavy metal στην Αμερική ήταν τουλάχιστον ασυνήθιστο φαινόμενο. Πάντοτε σε σύγκριση με το παρελθόν της χώρας και με τον πληθυσμιακό αριθμό της. Κάποιες μπάντες από τα παλιά είχαν επιβιώσει και κρατούσαν τα ηνία, κάποιες άλλες βρέθηκαν σε πιο underground καταστάσεις και κάποιοι μερακλήδες έφτιαξαν καινούριες μπάντες αυτές τις εποχές.