Monuments
Η ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο Ουκρανία ανέκαθεν δεν είχε έντονη μεταλλική σκηνή και τα περισσότερα συγκροτήματα της ανήκαν στον ακραίο ήχο. Ίσως όταν αυτός ο καταραμένος πόλεμος λήξει, να υπάρχει μια φρεσκάδα και ανανέωση στη σκηνή τους. 'Οπως και να 'χει, η γνωστότερη μπάντα της χώρας ήταν και είναι οι Nokturnal Mortum με το συγκρότημα να συνεχίζει ακάθεκτο παρά τις όποιες κακουχίες και ατυχίες μπορεί να έχει μια μπάντα σε τέτοια κατάσταση (πόλεμος).
Μια από τις παλιότερες Φιλανδικές black metal μπάντες είναι οι Thy Serpent. Black Metal έγραψα; Άκυρο. Anti-Christian Dark Metal όπως οι ίδιοι ήθελαν να αυτοαποκλούνται μιας και δεν άνηκαν στη Σατανική καστα που υποτίθεται ότι ανήκει το Black Metal. Λίγο έχουν σημασία αυτά μιας και ηχητικά μιλάμε όντως για Μάυρο Μέταλλο, έστω και στη μελωδική του έκδοση.
Είναι αδιανόητοι οι αριθμοί που καθορίζουν τις πιθανότητες μια μπάντα να ξεχωρίσει και να επιβιώσει σε κάθε είδος metal μουσικής μιας και πλέον είναι καταγεγραμμένες χιλιάδες μπάντες. Κάποιες τα καταφέρνουν χάρη σε τυχαία γεγονότα, άλλες με σκληρή δουλειά και σωστές επιλογές και άλλες με συνδυασμό αυτών. Κοινός γνώμονας, η καλή μουσική. Όσα συγκροτήματα κυκλοφόρησαν δίσκους-τσιχλόφουσκες, μετά απο 5-10-15 χρόνια, εξαφανίστηκαν. Μπαντάρες όπως οι Γερμανοί black/thrashers Desaster υπάρχουν πάνω από 30 χρόνια και συνεχίζουν να σπέρνουν την καταστροφή.
Μετά από 50 χρόνια συνεχής παρουσίας του heavy metal με χιλιάδες μπάντες και δίσκους να έχουν κυκλοφορήσει, συνειδητοποιούμε ότι πολλές από τις μπάντες των πρώτων δεκαετιών αποσύρονται λόγω ηλικίας. Βέβαια καθόλη τη διάρκεια πάμπολλες μπάντες έχουν διαλυθεί για μύριους λόγους. Αλλά κάποιες ξεχωρίζουν λόγω της τραγωδίας που τους χαρακτηρίζει όπως αυτές των Death και των Bathory ή ακόμα χειρότερες καταστάσεις όπως των Scald ή των Windir (25χρονοι νεαροί).
Το φαινόμενο των side projects είναι πολύ εντονότερο στις μέρες μας από ότι τις πρώτες δεκαετίες που ευδοκίμησε το heavy metal. Ειδικά στο χώρο του πιο ακραίου metal (death/black) είναι άπειρες οι περιπτώσεις. Λογικά το πιο σημαντικό σε αυτή την αλλαγή είναι η τεχνολογική πρόοδος. Πολλά projects αποτελούνται ακόμα και από ένα άτομο που ασχολείται σπίτι του με το προσωπικό του home studio. Επίσης οι αποστάσεις έχουν μικρύνει. Τα συγκροτήματα έχουν μεγαλώσει ηλικιακά και μέλη αυτών θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό.
Η παρελθοντολαγνία είναι φετίχ πολλών,ανάμεσα τους και και εγώ. Και αν τη συγκεκριμενοποιήσουμε στο μουσικό κομμάτι, ισχύει και πάλι. Πάντως δεν πιστεύω ότι σταμάστησε να βγαίνει καλή metal μουσική το 1989, το 1999 ή δεν ξέρω και γω τι. Παρακολουθώντας όσο μπορώ τη σύγχρονη σκηνή σε όλα τα υποείδη της βρίσκω πάντοτε εξαιρετικές κυκλοφορίες που είμαι σίγουρος ότι θα αντέξουν στο χρόνο.
Μια από τις μακροβιότερες, ενεργές black metal μπάντες εκεί έξω παραμένουν οι Νορβηγοί Immortal. Πάνω από 30 χρόνια στη σκηνή, μάλιστα από τις πρώτες που παρέδωσαν ολοκληρωμένους black metal δίσκους και ευτυχούμε ακόμα να ακούμε νέο υλικό τους. Μάλιστα οι συγκεκριμένοι (πλέον μόνο ο Demonaz αποτελεί το συγκρότημα) κυκλοφόρησαν μέσα στο έτος ένα καταπληκτικό δίσκο, το ''War Against All''. Επιστρέφοντας στο παρελθόν, πάμε πίσω στο 1991 και στη δημιουργία των Immortal.
To black/Thrash Metal και οι αντιπρόσωποι του αγκαλιάστηκαν και αγαπήθηκαν από το metal κοινό. Thrash ρυθμοί και ταχύτητες για headbanging και κοφτερα riffs και παραμορφωμένα φωνητικά γεμάτα evilness. Θυμάμαι σαν χθες συγκροτήματα σαν τους Bewitched (https://www.metalzone.gr/monuments/bewitched-diabolical-desecration) που πρόσφατα μας επισκέφτηκαν για συναυλιακή κόλαση και τους Aura Noir. Δισκάρες στα 90ς που αγαπήθηκαν πολύ, παγκοσμίως.
Πάντοτε ήμουν υπέρ των αλλαγών και εξελίξεων στη μουσική. Ότι μένει απροσάρμοστο, στάσιμο, άγονο, κάποια στιγμή καταντά και βαρετό ή στην καλύτερη επαναλήψιμο. To Heavy Metal στα δικά μου αυτιά ωφελήθηκε που επέτρεψε στο είδος να εξελιχτεί, να συνδυαστεί, να δοκιμάσει νέα πράγματα. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποτυχίας από μπάντες αλλά αυτό δεν είναι απαγορευτικό στο να συνεχίζετονται οι προσπάθειες για αλλαγή. Μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ είναι αυτή των Νορβηγών Solefald.
Είμαι πρωτοδισκάκιας. Ισχύει. Και είναι λογικό αυτό μιας και η πρώτη επαφή με μια νέα μπάντα είναι αυτό που σε συνεπαίρνει. Πολύ πιθανό η μπάντα να έχει παγιώσει το συγκεκριμένο στυλ, να επαναλαμβάνεται ή τέλος πάντων να μην μπορεί να ενθουσιάσει ξανά τον ακροατή (πρόβλημα του ιδίου βεβαίως). Όλα αυτά δεν είναι βέβαια κάποιος κανόνας. Για παράδειγμα οι Melechesh (ο βασιλιάς της φωτιάς) από το Ισραήλ (βασικά δυο Ισραηλινά μέλη και ένας (Moloch) από την Παλαιστήνη) που ένωσαν τις δυνάμεις τους για την αγάπη της μουσικής.