Monuments
Πολλά συγκροτήματα οδηγούνται από ένα μέλος-αρχηγό. Αυτός ο αρχηγός λύνει και δένει. Αποφασίζει για το μουσικό ύφος, τις συνθέσεις, τα μέλη, συναυλίες, συνεντέυξεις κτλ. Αυτό μπορεί να είναι ευεργητικό για το συγκρότημα, μπορεί και όχι και τα μέλη να αλλάζουν συχνότερα και από τα εσώρουχα του αρχηγού. Από την άλλη υπάρχουν συγκροτήματα με παραπάνω από ένα μέλη να αποφασίζουν για όλα τα παραπάνω. Και εδώ όμως μπορεί να έχουμε συρράξεις, εσωτερικά προβλήματα, εγωισμούς και γενικότερα αρνητική διάθεση.
Οι Slipknot είναι ένα μουσικό σχήμα που πάνω από δύο δεκαετίες θεωρείται ότι ανήκει σε αυτό που λέμε μοντέρνο metal ότι και αν σημαίνει αυτό. Metalcore, new metal και άλλα ωραία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και ο μεγαλύτερος φαν, κατανοώντας πάντως ότι έχουν αυτό το κάτι που τους κάνει σημαντικούς και άκρως επιδραστικούς για πολλά άλλα αντίστοιχου ήχου και όχι μόνο σχήματα. Δίσκοι σαν το ‘’Iowa’’ του 2001 και ‘’Vol. 3: (The Subliminal Verses)’’ του 2004, έκαναν πάρα πολύ θόρυβο αλλά σίγουρα και κάτι το πολύ πιο ουσιαστικό στην Αμερικάνικη σκηνή στην αρχή και στην Ευρωπαϊκή αργότερα.
Φέτος τις 27 του Μάρτη κλείνουν δεκαπέντε χρόνια από την κυκλοφορία του "The Blackening", των βαρυσήμαντων Machine Head του πολυμήχανου Robb Flynn. Κυκλοφόρησε μέσω της Roadrunner Records στις 27 του Μάρτη του 2007. Ήταν ο έκτος τους δίσκος και διαδεχόταν το αρκετά επιδραστικό για το μοντέρνο αυτόν ήχο, ‘’Through the Ashes of Empires’’ του 2003.
Devin Townsend, The Devin Townsend Band, Devin Townsend Project. Δέκα εννιά δίσκοι μόνο!!! Με τριπλές κυκλοφορίες, με τετραλογίες μετά σε box sets. Με ζωντανές ηχογραφήσεις – κινηματογραφήσεις. Με κάποιες από αυτές με συμφωνική ορχήστρα. Βάλτε και Ocean Machine και Strapping Young Lad. Βασικές μπάντες αυτές. Έχει και άλλες. Βάλτε και συμμετοχές σε Steve Vai και άλλους. Βάλτε και τους Casualties of Cool που έχουν πολλά ενδιαφέροντα να πουν. Έεε πια πολύ δουλειά για τον Devin Townsend. Ένα μυαλό Χειμώνα Καλοκαίρι. Εεε σε αυτό το μυαλό θα επιχειρήσουμε να μπούμε.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα μεγαθηρία της Metal μουσικής όπως οι Black Sabbath, Metallica, Iron Maiden και δεκάδες άλλα είναι υπεύθυνα για την αγάπη μας για τη συγκεκριμένη μουσική. Αλλά οι καιροί αλλάζουνε, το ίδιο και ο κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική. Ήδη κάποια θεωρούνται απαρχαιωμένα. Κάθε γενιά θέλει τους δικούς της ήρωες. Και θα ήταν αδικια και αναληθές να πούμε ότι δεν έχουν βγει μπαντάρες την τελευταία εικοσαετία.
Ξέρω ο τίτλος του κειμένου Songs of darkness words of light παραπέμπει στους λατρεμένους από όλους και εννοείται από τον γράφοντα, My Dying Bride αλλά εδώ θα μιλήσουμε για κάτι άλλο. Παρεμφερές αλλά για κάτι άλλο. Σε αυτό το κείμενο θα μιλήσουμε για Αγγελική μουσική που παίζεται με συμφωνικά και metal όργανα αντάμα. Θα μιλήσουμε για ένα concept επιθανάτιο αλλά και φωτεινό συνάμα. Θα μιλήσουμε για metal μουσική, για progressive μουσικές ιδέες, μέσα σε gothic σκοτεινή ατμόσφαιρα. Θα μιλήσουμε για το "Liaison De La Morte" των Ολλανδών progressive/gotgic metallers Cirrha Niva.
Στα Γερμανικά, ‘’Mutter’’, την μητρική τους γλώσσα οι Ramstein, ο τίτλος από τον τρίτο τους δίσκο και ίσως τον καλύτερο της μέχρι τώρα πορείας του, στα Λατινικά εγώ, Mater Lacrimarum, με edit το συναίσθημα που βγάζει το εκφραστικό, αλλά άκρως σοκαριστικό, αν το αφουγκραστείς σωστά, εξώφυλλο αυτού δίσκου.
Αν κάνω ποτέ παιδί και με ρωτήσει κάποτε "Μπαμπά τι μουσική έπαιζαν στα 90's" τότε ένα από τα πρώτα άλμπουμ που θα του δείξω θα είναι το "Soul Searching Sun" των Life of Agony. Όσο λαμπερή και χρωματιστή ήταν η δεκαετία του '80 μουσικά, άλλο τόσο σκυθρωπή και γκρίζα ήταν η δεκαετία που τη διαδέχθηκε. Σαν τον κλασσικό χειμώνα στη Λάρισα πίσω στα 90's, ένα πράμα.