Monuments
Το Νορβηγικό black είναι για πολλούς, κυρίως γνωστούς λόγους, που έχουν γραφτεί σε εκατοντάδες κείμενα, πασίγνωστο και θρυλικό. Μία από τις πιο ακραίες, οι Carpathian Forest love it or hate it, παρανοικές, βασικό καλιτεχνικό όχημα, ενός απόλυτα παρανοικού ανθρώπου του Nattefrost, κιθάρα, φωνή, σύνθεση, αν και πάντα λέει ότι τον κουράζει αυτό και θέλει να συμετέχουν όλα τα εν δυνάμει μέλη της μπάντας και στιχουργός...και τι στίχοι...η μισανθρωπία και η λατρεία του Σατανά στο απόλυτο προσκήνιο.
Στην καλιτεχνική δημιουργία, και πιο συγκεκριμένα στην μουσική και το τραγούδι, υπάρχη ένα τεράστειο πεδίο έκφρασης πάρα πολλών ήχων, συναισθημάτων και θεμάτων. Στην heavy metal music η οποία έτσι και αλλιώς έχει διασπαστεί σε μύρια όσα ιδιώματα, υπάρχουν μουσικοί – καλιτέχνες που εγκλωβίζονται σε μανιέρες, πετυχημένες μεν, πολυφορεμένες δε. Όμως υπάρχουν αρκετοί μουσικοί, και πολλά σχήματα που πάντα θέλουν να δώσουν το κάτι διαφορετικό...σε ένα τέτοιον άνθρωπο θέλω να αναφερθώ, τον Νορβηγό Tchort και ένα από τα σχήματα που συμετείχε, και οδηγεί τους Green Carnation.
Martyr. Όνομα που έχουν πάρει πολλές μπάντες και αρκετές από αυτές είναι εξαιρετικές. Εδώ είναι η σειρά των Ολλανδών Heavy Metallers. Το 1982, ο κιθαρίστας Rick Bouwman ιδρύει τους Martyr. Πρώτο μέλος ο 12χρονος drummer του σχολείου του και σιγά σιγά η ομάδα μαζεύεται με μέσο όρο τα 17 χρόνια. Πρώτο demo άμεσα με σκοπό να φτιάξουν ένα ήχο ξεχωριστό για τα Ολλανδικά δεδομένα.
~~ Θυμάμαι μικρός που μου είχε κάνει εντύπωση μια μπάντα πριν καν την ακούσω, επειδή μου λέγανε ότι ο ντράμερ ήτο και ο τραγουδιστής τους. Που να ξέρατε τι έπαθα όταν την άκουσα κιόλας. Μιλάω για τους Καναδούς Exciter και την λατρεμένη τριάδα που μαζί κυκλοφόρησαν τρείς δίσκους, ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Προσωπικά μου αρέσουν ΠΟΛΥ και τα επόμενα τους και ας άλλαξαν αρκετά μουσικό ύφος σε κάποια σημεία.
Μια από τις επιδραστικότερες μπάντες της τελευταίας 20ετίας είναι οι Arcturus. Δεν έχουν αντιγραφεί εκτενώς και η μπάντα ακούγεται ακόμα και τώρα πολύ πρωτότυπη. Ξεκίνησαν το 1991 και επιδίδονταν στο άθλημα του ατμοσφαιρικού Black Metal. Λογικό μιας και ο βασικός συνθέτης της μπάντας είναι ο Sverd, πληκτράς της μπάντας. Το ντεμπούτο της μπάντας, ‘’Aspera Hiems Symfonia’’ κινιόταν σε τέτοια ηχητικά μονοπάτια, και αν και ο δίσκος είναι εκπληκτικός, δεν έχει το κάτι το παραπάνω. Αυτό το κέρδισε στο επόμενο άλμπουμ τους, ‘’La Masquerade Infernale’’ του 1997.
~~ Είναι απερίγραπτη η αγάπη που τρέφω για τους Count Raven. Τους τοποθετώ με σιγουριά στην προσωπική αγαπημένη πεντάδα Doom Metal συγκροτημάτων. Οι Σουηδοί έχουν το αλάθητο ποσοστό των πέντε στα πέντε δίσκων με τον τελευταίο από αυτούς να είναι του 2009 μετά την επανασύνδεση τους το 2003. Με τέτοιο δίσκαρο είναι ευκόλως εννοούμενο ότι ποθώ μια νέα κυκλοφορία από δαύτους.
~~ Εικοσιπέντε χρόνια περάσανε από τον εκπληκτικό δεύτερο δίσκο των Benediction. Στο ‘’Grand Leveller’’ έγιναν δυο εκπληκτικά πράγματα. Η τεχνική και συνθετική κατάρτιση των μελών έχει εξελιχτεί κατά πολύ καθώς και η αλλαγή πίσω στο μικρόφωνο. Φεύγει ο Mark Greenway και τον αντικαθιστά ο τεράστιος Dave Ingram ο οποίος έκατσε πολλά χρόνια στην μπάντα. Παραγωγή έχει κάνει ο πασίγνωστος στην Αγγλία παραγωγός αλλά και μηχανικός ήχου, Paul Johnson. Ο δίσκος θα μείνει στη ιστορία για τα τρομερά τραγούδια που περιλαμβάνει και διοχετεύει στα ηχεία μας μέσα σε λιγότερο από 40 λεπτά.
~~ Οι Dark Tranquiliity θεωρούνται ανάμεσα στους πιονέρους και πρωτεργάτες του μουσικού κινήματος που είχε ονομαστεί στα 90ς N.W.O.S.D.M. (New Wave Of Swedish Death Metal). Καθόλου άδικο μιας και εκτός του ότι ήταν από τους πρώτους, περάσανε 25 χρόνια και είναι οι μοναδικοί από τότε που παίζουν αρκετά στο αρχικό τους ύφος και συνεχίζουν να κυκλοφορούν δίσκους μέχρι και σήμερα. Και όχι δίσκους απλά για να υπάρχουν και απλά να περιοδεύουν, δίσκους που έχουν κάτι να πουν. Όπως και να χει, ξεκίνησαν το 1991, τα demos τους ήταν αρκετά πιο θορυβώδη από τι τους μάθαμε αργότερα.
~~ Όταν λέμε ότι είναι ατελείωτος ο πλούτος σε Power/Prog Metal στην Αμερικάνικη Ήπειρο, το εννοούμε και το αποδεικνύουμε. Οι περισσότερες από αυτές δεν κράτησαν στον χρόνο, είτε επειδή αντέγραφαν τις μεγάλες μπάντες του είδους, άλλες επειδή δεν βρήκαν ποτέ εταιρία να τους υποστηρίξει, άλλες απλά ήταν άτυχες και το είδος έπεσε σε δυσμένεια. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτά, μας ενδιαφέρει μόνο ότι καλό βγήκε τότε, να φτάσει στα αυτιά μας σήμερα. Μια άξια μπάντα είναι οι Drive από το Houston του Τέξας.
Πέντε φίλοι από το New Jersey είπαν να κάνουν τα ονειρά τους πραγματικότητα, και έκαναν μια μπάντα με μαλιάδες...έτσι λέει ένα τραγούδι που μιλά για δυνατές σχέσεις μεταξύ φίλων...το Blood On Blood.\r\n Μετά από δύο καλούς δίσκους τους Bon Jovi και 7800 Fahrenheit έρχεται η καθολική επιτυχεία στους οπαδούς του σκληρού ήχου, και ακόμα περρισότερο στους οπαδούς πιο mainstream ήχων, με το Slippery When Wet. Ήταν η εποχή που, όχι και τόσο άδικα, αυτά τα συγλροτήματα κυρίως της L.A.