Monuments
Χριστιανισμός και Metal Μουσική δεν ήρθαν ποτέ τόσο κοντά όσο στην περίπτωση των Saviour Machine. Και μάλιστα τόσο ποιοτικά. Τα αδέρφια Clayton,Eric και Jeff (φωνή ο μεν, κιθάρα ο δε) ήταν ανέκαθεν η ψυχή της μπάντας και βρίσκοντας του σωστούς και φαντάζομαι ομοιδεάτες συναδέλφους ξεκίνησαν το ταξίδι τους πίσω στο 1989. Το ομώνυμο ντέμο cd του 1990 είναι παράδεισος για τα αυτιά με τον λυρισμό που το χαρακτηρίζει.
Κάντε μια ανάμειξη στο μυαλό σας. Το πάθος και την εφηβεία του N.W.O.B.H.M. με τα βαριά, σκοτεινά riffs και την εμπειρία των Black Sabbath. Κάτι σαν Witchfinder General δεν σας ήρθε στο μυαλό. Οι Βρετανοί ιδρύθηκαν το 1979 και ένωσαν μουσικά τις μεγάλες τους αγάπες. Ένα σινγκλάκι το 1981και ένα ep ένα χρόνο αργότερα κάτω από εταιρία με το όνομα Heavy Metal Records ήταν αρκετό για να κάνουν το όνομα τους γνωστό. Ε μετά πρόσθεσαν και γυμνές κοπέλες στα εξώφυλλα τους (μάγισσες) και έδεσε το γλυκό. Μιλάμε για δυόμιση δεκαετίες πριν, δεν ήταν εύκολο αυτό.
Αρκετές είναι οι μπάντες που πήραν μέρος στο κίνημα του New Wave Of British Heavy Metal αλλά λίγες αυτές που επιβίωσαν . Οι White Spirit ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Μπάντα που σχημάτησε ο Janick Gers (ναι, ο πλέον κιθαρίστας των Iron Maiden) μαζί με τον drummer Graeme Crallan (R.I.P. 2008) το 1975. Λάτρης του Rory Gallagher, Led Zeppelin και T.Rex, γρήγορα αγάπησε και τους Deep Purple επηρεασμένος από τις ικανότητες του Blackmore.
\r\n\r\n
Saint Vitus ένα από τα πιο επιδραστικά doom σχήματα που έχουν περάσει από τον heavy ήχο.
\r\n\r\n
Ξεκίνησαν παλιά το 1978, σαν Tyrant και έβγαλαν το Rehearsal 1978 και Demo 1979 και μετονομάστηκαν σε Saint Vitus το 1981. Τότε ήταν ο κιθαρίστας Dave Chandler, ο μπασίστας Mark Adams, ο μακαρίτης από το 2010 πια, ντράμερ Armado Acosta, και ο τραγουδιστής Scott Reagers. Με αυτό το line up κυκλοφόρησαν το 1984 το ντεμπούτο ομώνυμο δίσκο, αλλά και τα Hallows Victims, το 1985, το Die Healing, πιο μετά το 1995.
Οι Αμερικανοί Gargoyle είναι από τις πολλές περιπτώσεις στην metal μουσική που με ένα σύντομο πέρασμα αφήσαν και αυτοί το λιθαράκι τους και πλέον λατρεύονται και συζητιούνται από λίγους μεν, μουσικόφιλους δε. Κάπου τα το 1982, μια παρέα από το Oregon, επηρεασμένοι από τα μουσικά δρώμενα της εποχής και του τόπου τους, δημιουργούν την δική τους μπάντα, τους Gargoyle.
Το "Flick of the switch" έχει φάει κατά καιρούς πολλή και άδικη χολή, καθώς κυριαρχεί η γενική εντύπωση ότι είναι από τους πιο αδύναμους δίσκους των AC/DC, πράγμα που οφείλεται -λέει ο θρύλος- στην απόλυση όλων όσων περιστοίχιζαν την μπάντα από τους αδελφούς Young. Η αλήθεια να λέγεται, πολύς κόσμος έφυγε πριν και μετά την ηχογράφηση του album, με μεγαλύτερη απώλεια εκείνη του παραγωγού "Mutt" Lange, που είχε ανεβάσει στα ύψη τη δημοτικότητα των Αυστραλών, κάνοντας παραγωγή στα κλασικά "Highway to hell" (1979), "Back in black" (1980) και "For those about to rock" (1981).
Δεν μπορείς να γράψεις και πολλά πράγματα για μια μπάντα σαν τους Apocalypse. Είναι δεκάδες τα συγκροτήματα με αυτό το όνομα σε διάφορα είδη μουσικής ενώ ακόμα και στα πιο στενά ηχητικά όρια της metal Μουσικής, πρέπει να φτάνουν την ντουζίνα. Εδώ έχουμε τους Αμερικανούς εξ’ Μίσιγκαν , power/progsters. Με τέτοιο κοινότυπο όνομα και αντίστοιχα ομώνυμο ντεμπούτο, ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να βρεις να ακούσεις υλικό τους, πόσο μάλλον να βρεις τις δυο ανεξάρτητες κυκλοφορίες τους.
Η αγάπη μου στο Αμερικάνικο Power Metal είναι διαχρονική. Είμαι όμως από την γενιά που απόλαυσε το Ευρωπαικό Power Metal όταν ήταν στα ντουζένια του. ¨Ακουσα εκατοντάδες μπάντες, απόλαυσα πολλές αλλά κουράστηκα από το μεγαλύτερο κομμάτι του συνόλου. Πολλές από τις καλές και άξιες μπάντες που ξεχώρισαν ήταν από την Γερμανία και μια από αυτές ήταν και οι Seventh Avenue.
Νείλος...αρχαίος ποταμός στην Αίγυπτο, συνδέει το ένδοξο χθες με το σήμερα, ένας από τους μεγαλύτερους ποταμούς στον κόσμο, που ήταν το σημείο αναφοράς για την Αρχαία Αίγυπτο, και για την ιστορία της, αλλά κυρίως για τους αμέτρητους μύθους για τον Νείλο, αλλά και για ολόκληρη την περιοχή.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω τον πρόλογο μου και να εκθειάζω την Ολλανδική Death Metal σκηνή. Ή να γράψω για άγνωστα διαμάντια, υποτιμημένες μπάντες ή τρομερές μπάντες με ένα και μόνο δίσκο. Θα μπορούσα να αναφέρω ότι είχαν μια τρομερή μπασίστρια και είναι αδικία να αναφέρεται μόνο η Jo των Bolt Thrower όταν μιλάμε για ογκώδεις μπασογραμμές παιγμένες από γυναικεία δάκτυλα.