Monuments
Δεν μπορείς να γράψεις και πολλά πράγματα για μια μπάντα σαν τους Apocalypse. Είναι δεκάδες τα συγκροτήματα με αυτό το όνομα σε διάφορα είδη μουσικής ενώ ακόμα και στα πιο στενά ηχητικά όρια της metal Μουσικής, πρέπει να φτάνουν την ντουζίνα. Εδώ έχουμε τους Αμερικανούς εξ’ Μίσιγκαν , power/progsters. Με τέτοιο κοινότυπο όνομα και αντίστοιχα ομώνυμο ντεμπούτο, ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να βρεις να ακούσεις υλικό τους, πόσο μάλλον να βρεις τις δυο ανεξάρτητες κυκλοφορίες τους.
Η αγάπη μου στο Αμερικάνικο Power Metal είναι διαχρονική. Είμαι όμως από την γενιά που απόλαυσε το Ευρωπαικό Power Metal όταν ήταν στα ντουζένια του. ¨Ακουσα εκατοντάδες μπάντες, απόλαυσα πολλές αλλά κουράστηκα από το μεγαλύτερο κομμάτι του συνόλου. Πολλές από τις καλές και άξιες μπάντες που ξεχώρισαν ήταν από την Γερμανία και μια από αυτές ήταν και οι Seventh Avenue.
Νείλος...αρχαίος ποταμός στην Αίγυπτο, συνδέει το ένδοξο χθες με το σήμερα, ένας από τους μεγαλύτερους ποταμούς στον κόσμο, που ήταν το σημείο αναφοράς για την Αρχαία Αίγυπτο, και για την ιστορία της, αλλά κυρίως για τους αμέτρητους μύθους για τον Νείλο, αλλά και για ολόκληρη την περιοχή.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω τον πρόλογο μου και να εκθειάζω την Ολλανδική Death Metal σκηνή. Ή να γράψω για άγνωστα διαμάντια, υποτιμημένες μπάντες ή τρομερές μπάντες με ένα και μόνο δίσκο. Θα μπορούσα να αναφέρω ότι είχαν μια τρομερή μπασίστρια και είναι αδικία να αναφέρεται μόνο η Jo των Bolt Thrower όταν μιλάμε για ογκώδεις μπασογραμμές παιγμένες από γυναικεία δάκτυλα.
Μια από τις επιδραστικότερες και πιο αγαπημένες μπάντες στο χώρο του τεχνικού/προοδευτικού death metal είναι και θα είναι για πάντα οι Atheist. Δεν είναι η μπάντα που κουράζει παίζοντας στυγνά και δύσκολα θέματα. Δεν είναι η μπάντα που θα προσθέσει επιρροές από διαφορετικά είδη και θα ακούγονται σαν ξεχωριστές οντότητες μέσα στην μουσική τους. Δεν είναι η μπάντα που θα ακούσεις μια-δυο φορές και θα πείς ‘’ουάου΄΄ και μετά θα μπει στην ραφιέρα σου και θα ξαναδεί το μηχάνημα αναπαραγωγής μουσικής σου μαζί με την Δευτέρα Παρουσία.
Θα ακουστεί αιρετικό σε βαθμό που να πρέπει να με κάψουν, αλλά ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Paradise Lost, αυτή τη σπουδαία death-doom-gothic μπάντα από τη Βρετανία, ήταν από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα -και παραμένει- το εκπληκτικό "One second". Θυμάμαι καθαρά ότι όλα ξεκίνησαν όταν είδα εκείνο το πανέμορφο εξώφυλλο, που αναπαριστούσε ένα αγνώστου φύλου γηραιό πρόσωπο. Το αίσθημα που απέπνεε η εικόνα, κάτι μεταξύ συγκρατημένου πόνου και γαλήνης (άρα θάνατο;), μου φυλάκισε την ψυχή. Μετά έβαλα και τον δίσκο στο στερεοφωνικό και απόγινα.
~~ Πολλά παιδιά του εξωτερικού που συνομιλώ και έχουν αξιόλογες δισκοθήκες είναι από Γαλλία. Πίστευα ότι είχε σχέση με το ότι δεν είχαν παλιότερα μεγάλη μεταλλική σκηνή και όλοι τους ήταν οπαδοί και ακροατές. Τελικά ίσχυε αλλά όσο περνάνε τα χρόνια εκτός από τις μεγάλες τους μπάντες, ανακαλύπτω και μικρότερες αλλά εξίσου τρομερές. Οι Agressor δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκει, τις μεγάλες ή τις μικρές μπάντες της Γαλλικής σκηνής, ξέρω όμως ότι έβγαλαν κάποια διαμάντια στο χώρο του death/thrash και ο λόγος είναι για τουλάχιστον τα δυο πρώτα τους άλμπουμ.
Τριανταπέντε χρόνια πριν, σε μια ταραγμένη περίοδο, λες και ήταν η μόνη, ξεκινούσε μια ακραία μπάντα οι Napalm Death. Με την μουσική, punk, grind death, και τους στίχους τους τότε, ήθελαν να εκφράσουν ή αν θέλετε να τσουλουφλίσουν την τότε ταραγμένη περίοδο
\r\n\r\n
Το πρώτο τους line up που το 1982 έφτιαξε το demo Halloween ήταν οι Nicholas ‘’Nik Napalm’’ Bullen στη φωνή, ο Daryl ‘’Sid’’ Fideski, που έφυγε μετά από αυτό, ο Miles ‘’Rat’’ Ratlege στα ντραμς, και ο Finbar Queen στο μπάσο, που αμφότεροι έμειναν σε όλη αυτή την αρχική εποχή των demos.
~~ Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει τους Memento Mori αλλά όχι τους Hexenhaus. Κακώς, πολύ κακώς. Και αυτό διότι όσοι γνωρίζουν μόνο τους πρώτους, είναι εξαιτίας του χοντρού τραγουδιστή, του Messiah Marcolin. Ο ιθύνων νους πίσω από αυτές τις δυο μπάντες όμως είναι ο κιθαρίστας Mike Wead.
~~ Μην αρχίσουμε πάλι να λέμε για αδικημένες μπάντες και άλμπουμς. Για κάποιο λόγο πολλές μπάντες δεν τα κατάφεραν, είτε έφταιγαν οι εποχές, είτε το είδος, είτε η εταιρία, είτε τα μέλη είτε στην τελική η ίδια η μουσική τους. Δεν ξέρω τι έφταιξε στην περίπτωση των Αμερικανών Bastille και δεν κατάφεραν ποτέ να υπογράψουν κάποιο συμβόλαιο με μια εταιρία και έτσι έμειναν με κάποιες demoκασέτες να βασανίζουν τα όνειρα και τις ψυχές μας. Ξεκίνησαν το 1987 και κάθε τραγούδι τους εύκολα λατρεύεται από οποιοδήποτε οπαδό του Power/Progressive Metal.