Monuments
~~ Η κυρίαρχη και σχιζοφρενής μορφή του Dan Swano στους Edge Of Sanity είχε εκδηλωθεί από νωρίς. Βέβαια στο ‘’Unorthodox’’ του 1992 τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά. Η απόλυτη πρόοδος όμως συνέβη στον επόμενο δίσκο, που πιθανολογώ και ως αγαπημένο μου, το ‘’The Spectral Sorrow’’, ένα χρόνο μετά. Ίδια σύνθεση, με μοναδικό απόντα τον μπασίστα Anders Lindberg που εκτελούσε τα στρατιωτικά του καθήκοντα και επέστρεψε στο επόμενο θαύμα τους, ‘’Purgatory Afterglow’’. Χρέη μπασίστα κάνει ο Dread, κατά κόσμον Andreas Axelsson.
~~ Όσο οι περισσότεροι από εμάς απολαμβάνουμε να διαβάζουμε για αγαπημένα μας ακούσματα, άλλο τόσο κάποιοι από εμάς αρεσκόμαστε στο να διαβάζουμε για άγνωστα πράγματα, για υλικό του παρελθόντος που μας έχει ξεφύγει και αξίζει της προσοχής μας. Μια τέτοια μπάντα ήτο για μένα οι Τσέχοι Dissolving The Prodigy. Ξεκίνησαν το 1989 σαν Bigotry, παίζοντας Doom/Death metal και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μια ντεμοκασέτα το 1993. Αλλαγή ονόματος σε Dissolving The Prodigy και με την προσθήκη ενός έκτου μέλους σε βιολί και πλήκτρα, κυκλοφορούν νέο υλικό την ίδια χρονιά.
~~ Στο παρελθόν ασχοληθήκαμε με το ‘’Perfect Man’’ (http://www.metalzone.gr/reviews.php?action=details&id=3698&lang=en), τον πρώτο δίσκο της υπέροχης τριάδας των Wagner,Schmidt και Ευθυμιάδη που κυκλοφόρησε το 1988. Το ‘’The Missing Link’’ έμελλε να είναι ο τελευταίος τους, όχι μόνο γιατί έφυγε κάποιο μέλος από τα τρία, αλλά επειδή προστέθηκε και ένα τέταρτο, ένας δεύτερος κιθαρίστας, ο αδερφός του Χρήστου, ο Σπύρος.
Ιούλιος 92 και οι ‘’παλιοί’’ John Petrucci , John Myung, και Mike Portnoy μαζί με τον πληκτρά Kevin Moore και τον νεότευτο τραγουδιστή James LaBrie στον δεύτερο δίσκο των Dream Theater Images And Words. Ένα από τα κομμάτια που έκαναν αίσθηση ήταν το Metropolis – Part I ‘’The Miracle And The Sleeper’’. Επτά χρόνια μετά κυκλοφορούν ένα κόνσεπτ άλμπουμ θέλοντας να αναπτύξουν την ιστορία με τίτλο Metropolis Part II: Scenes From A Memory.
~~ Ζούμε μια έντονη μεταλλική περίοδο που άπειρες μπάντες της heavy metal Μουσικής που για κάποιο λόγο διαλύσανε πριν πολλά χρόνια, επιστρέψανε στο προσκήνιο. Κάποιες επιτυχημένα, κάποιες όχι και από κάποιες ακόμα περιμένουμε ακόμα. Στην τρίτη περίπτωση ανήκουν και οι Shok Paris. Προερχόμενοι από το Ohio, δημιουργήθηκαν το 1982 και στα επτά χρόνια ύπαρξη τους, κυκλοφόρησαν τρεις πάρα πολύ καλούς δίσκους heavy/power metal. Τρίτος και τελευταίος τους δίσκος ήταν το ‘’Concrete Killers’’, που όπως και στους προηγούμενους δίσκους, είχαν καινούριο drummer.
~~ Στα 90ς μακρυμάλληδες με πουκάμισα μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα και μοναδικό πράγμα. Progressive Metal. Μια ματιά στο εξώφυλλο (μια ιδέα του Frank Todarello, ντράμμερ της μπάντας) είναι αρκετή για να σε πείσει για το αληθές του πράγματος. Πόσο μάλλον αν ακούσεις και κάποιο τραγούδι.
Το 1984 είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο για τους τέσσερις τρελαμένους Γιάνκηδες υπό το όνομα Manowar, αφού τον Φεβρουάριο κυκλοφορήσει το μοναδικό "Sign of the hammer". Η μπάντα εξαργύρωσε με τον καλύτερο τρόπο τις μετοχές της, βγάζοντας στην αγορά τον Οκτώβριο το επίσης εξαιρετικό "Sign of the hammer", το οποίο, απ’ όσο μπορώ να κρίνω από τις αφηγήσεις των παλιότερων και τα τεκμήρια των εντύπων, ήταν και παραμένει ο δημοφιλέστερος δίσκος των Manowar στην Ελλάδα.
~~ Οι Darklin Reach είναι μια Αμερικάνικη μπάντα που ποτέ δεν έγινε γνωστή και ούτε πρόκειται. Όλη η φήμη της βασίστηκε στο ότι το μοναδικό τους άλμπουμ έκαναν την παραγωγή ο Jon Oliva και ο Steve Wacholz των Savatage. Τα μέλη της μπάντας εξαφανίστηκαν από προσώπου γης με μοναδική εξαίρεση τον drummer John Osborn που έπαιξε αργότερα στο δίσκο των Dr. Butcher αλλά και Circle II Circle. Επί τροχάδην, αναφέρουμε ότι σε μια συνοικία του Σικάγο γεννήθηκαν οι Metal Reign το 1986 από κάτι πιτσιρικάδες και έπαιζαν power metal.
~~ Η καλή μουσική παραμένει καλή μουσική οποιοδήποτε είδος μουσικής και να αντιπροσωπεύει. Το ίδιο ισχύει και για τα διάφορα παρακλάδια της Metal μουσικής. Το Symphonic/Gothic/doom/η όμορφη και το τέρας metal δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Και όμως υπάρχουν κάποιοι δίσκοι στο πέρασμα του χρόνου που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους. Στους Νορβηγούς Tristania οφείλω μια τέτοια ουλή και ιδιαίτερα στο δεύτερο άλμπουμ τους, ‘’Beyond The Veil’’ του 1999. Ξεκίνησαν το 1996, παιδαρέλια, με τρελή αγάπη προς δισκάρες σαν αυτές των Theatre Of Tragedy που τότε κάνανε θραύση.