UFO - Lights Out

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια πληροφορία που δεν έχει γραφτεί για τους U.F.O. όλα αυτά τα χρόνια από άλλους και θα μπορούσα να συμπληρώσω εγώ. Όσοι έχουν ακούσει, ξέρουν, έχουν νιώσει την μαγεία να τους αγγίζει. Όσοι πάλι δεν τους γνωρίζουν, μιλάμε για Θεούς στο hard rock με μέλη που άφησαν ιστορία, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αφορμή για μένα ήταν το τετραπλό box set του ‘’Let It Roll’’ που περιέχει τέσσερις συναυλίες. H μία από τα 70ς ή άλλες τρεις από τα 90ς.  Και στις τέσσερις συναυλίες περιλαμβάνουν το τραγούδι ‘’ Lights Out’’. Αυτό ήταν. Ξεθάψιμο του δίσκου, και βρίσκομαι πίσω στο 1977 (δεν είχα καν γεννηθεί τότε). Το ‘’Lights Out’’ είναι ο έκτος δίσκος και είναι τόσο μα ΤΟΣΟ καλός. Τα πρώτα δυο των U.F.O. είναι σε πιο space/classic rock  ήχο ενώ από το 1973 που εισέρχεται στη μπάντα ο Schenker, τα πράγματα γίνονται σαφώς σκληρότερα, τεχνικότερα, ομορφότερα. Είναι ο πρώτος δίσκος με τον πληκτρά/κιθαρίστα Paul Raymond ενώ θα είναι και ο τελευταίος δίσκος του Μιχάλη που συχνά σκοτωνόταν με τον Phil Mogg.  Παραγωγή έκανε ο μέγιστος Ron Nevison (άπειρες μπάντες με πρώτη του παραγωγή στο Quadrophenia των The Who και το ντεμπούτο των Bad Habit). Δεν αναλωνόμαστε σε παραπάνω πληροφορίες, ο καθένας μας πρέπει να ακούσει πλήρη δισκογραφία των U.F.O., με Schenker και χωρίς.

Παρόλο τις εσωτερικές διαμάχες μέσα στις τεράστικες προσωπικότητες του συγκροτήματος, ο δίσκος περιέχει κάποια ηχητικά θαύματα. Αξέχαστοι ύμνοι που δεν θα γεράσουν και δεν θα κουράσουν ΠΟΤΕ. Ο συγκεκριμένος δίσκος έφτασε για πρώτη φορά ψηλα στην Αμερική ενώ φυσικά σάρωσε στην Αγγλία. Κάθε ακροατής που έχει έρθει σε επαφή με αυτό τον δίσκο (και ακούει Hard Rock), τον έχει λατρέψει. Και πως να μη το κάνει. Επτά νέες συνθέσεις συν μια διασκευή με ομαδικές συνθέσεις  Ο δίσκος ξεκινά με το "Too Hot to Handle"  το οποίο καρφώθηκε στα charts για μήνες και τους έκανε ακόμα πιο διάσημος. Groovάτο, μελωδικότατο, πιασάρικο, εμπορικότατο. Μια σύνθεση των Way, Mogg που ο Micheal βάζει φωτιά με τα σόλος τους. Ακούστε το με ακουστικά και απολάυστε μπασογραμμές. Βάλτε το στο στερεοφονικό σας και μεταστέψτε το σε στερεοφΩνικο. Άφθονα πλήκτρα στο "Just Another Suicide" (συνθετικά μεγάλος μέρος ανήκει στον Raymond). Ένας μουσικός θησαυρός, ένας απλός ρυθμός και από πίσω βιασμός της κιθάρας. Τα τραγούδια του δίσκου είναι ακόμα πιο πλούσια, ακόμα με περισσότερες στρώσεις μουσικής. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και κάθε φορά να παρατηρείς μόνο ένα όργανο και πάλι να νιώθεις απόλυτα ευχαριστημένος. Άλλοτε τα drums, άλλοτε τα έγχορδα, άλλοτε τη φωνή μόνο. Όλα ΤΕΛΕΙΑ.

Το "Try Me" είναι η μπαλάντα του δίσκου. Βιολί, πιάνο, συναισθηματικά φορτισμένη φωνή και δάκτυλα πάνω σε ταστιέρες να δημιουργούν επικίνδυνα μοτίβα. Από καρδιές βγαλμένη σύνθεση, προορισμένη για άλλες καρδιές. Συνέχεια με το ομώνυμο, ένα από τα τελειότερα τραγούδια της μπάντας. Βαρείς και ασήκωτοι ήχοι (1977), πτερωτοί ρυθμοί, θεική αύρα στη φωνή. Το τι παίζει και πάλι ο Ξανθός, δεν περιγράπτεται. Σηκώνει κάθε τρίχα, ακόμα και σε σπανό. Τρέμεις καθώς αυτός οργιάζει πάνω στον έρωτα του. Το ‘’Getting Ready’’ είναι ασύγκριτα ασήκωτο και μόνο η φωνή του δίνει πιο ροκ χαρακτήρα.  Το πιο απλό και ροκάδικο ‘’Alone Again Or’’ είναι μια διασκευή των Love (1967). Το αυθεντικό είναι ένα εξωγήινο τραγούδι που δύσκολα συλλαμβάνει ανθρώπινος νους. Ε οι U.F.O. είναι εξωγήινοι και διατήρησαν ΟΛΗ την ομορφιά του κάνοντας το ελαφρά σκληρότερα για να το δεχτούν οι νεαροί μιας δεκαετίας αργότερα. Την μαγική τριάδα του δίσκου συμπληρώνει το "Electric Phase’’ (η μπαλάντα και το ομώνυμο, τα άλλα δυο). Οι χορδές ουρλιάζουν, είτε ανήκουν σε σαρκικό όργανο είτε σε ξύλινο. Ψυχωτικό παίξιμο με σοκαριστικά κύματα δύναμης και τεχνικής. Κύκνειο άσμα το "Love to Love", τραγούδι που ακούσαμε και στην ταινία Detroit Rock City του 1999. Και αν αναφέρθηκε ήδη η  μαγική τριάδα, ακόμα δεν γράψαμε για το καλύτερο τραγούδι του δίσκου , το "Love to Love".  Άμεση ηχητική σύγκρουση με riffs, ατμοσφαιρικά πλήκτρα με καταστροφικούς ρυθμούς στη συνέχεια (νιώθει λες και σου χώνουν μπακέτες και το μπράτσο του μπάσου μέσα στο αυτί σου), κιθαριστικές μελωδιες ξαναλαμβάνουν τον έλεγχο μετά το δεύτερο λεπτό και τελικά ριζική αλλαγή με το που μπαίνουν τα φωνητικά.  Μελαγχολικό βιολί (;) συνοδεύει μέχρι να εξοστρακιστεί σταδιακά από την κιθάρα που παραδίδει εαυτόν και χαρίζει ανυπολόγιστα ηχητικά δώρα. Δεν είναι τυχαίο που είναι το αγαπημένο τραγούδι του Steve Harris.