Ashbury ‎ - Endless Skies

Νότια Οκλαχόμα. Ένας νεαρός με το όνομα Randy Davis μαθαίνει να παίζει κιθάρα. Ιανουάριος του 1977. Μέχρι τα τέλη της χρονιάς, παίζει σε μια τοπική μπάντα με το όνομα Rigid Spur , δίνουν τις πρώτες τους τοπικές συναυλίες στην γύρω περιοχή και τελικά διαλύονται ώστε μέτα από τις στάχτες τους να δημιουργηθούν οι Ashbury South. Τετραμελής μπάντα με δυο κιθάρες και τον Randy να αναλαμβάνει και τα φωνητικά. Δίνουν πολλές συναυλίες παίζοντας διασκευές από AC/DC και Van Halen πολύ πριν γίνουν γνωστές αυτές οι μπάντες. Εν τω εταξύ στη μπάντα προστίθεται ο Rob Davis σαν μηχανικός ήχο και υπεύθυνος για τα live shows. Είχαν ξεχωρίσει σαν μπάντα στις συναυλίες τους και λόγω συνθέσεων και παιξίματος αλλά και λόγω φωτισμού, πυροτεχνικών και ότι άλλο χρειάζεται για να ενθουσιαστεί ένας νεαρός οπαδός. Το 1979 φθάνει το τέλος και αυτής της μπάντας μα οι Randy και Rob συνεργάζονται και δίνουν συναυλίες μόνοι τους με τον δεύτερο πλέον να μοιράζεται  τα χρέη των φωνητικών/κιθάρας Το 1980 δημιουργούνται οι Ashbury και ντεμπουτάρουν στο γνωστό club της περιοχής, το ‘’The Night Train’’. Κερδίζουν διαγωνισμούς, κάνουν τουρνέ και ένα χρόνο αργότερα προστίθεται μόνιμα ένα τρίτο μέλος στα drums, o Johnny Ray. Ο καιρός για ένα δίσκο φθάνει και Δεκέμβρη του 82’ ξεκινούν να ηχογραφούν την μουσική που είχαν συνθέσει τα προηγούμενα χρόνια. Το αποτέλεσμα λέγεται ‘’Endless Skies’’ και είναι καταπληκτικό. Αν και ακούστηκε το όνομα τους στον Τύπο, έδωσαν συναυλίες, αγαπήθηκαν από το κόσμο, ακόμα και κόμικ έγιναν σε αφημερίδες, το τέλος εφτασε λίγο αργότερα. Το γνωστό ντουέτο Rob/Randy έβγαλε και άλλο δίσκο το 2010 (Something Funny Going On) , ίσως λίγο πιο ήρεμο αλλά πάντοτε με τον νοσταλγικό ήχο που τους χαρακτηρίζει, σίγουρα άξιο εκατοντάδων ακροάσεων. Αναπάντεχη επιστροφή το 2018 με το ‘’ Eye Of The Stygian Witches’’ και τον ρομαντικό τους ήχο. Μπορείτε να διαβάσετε γι αυτό εδώ: https://www.metalzone.gr/reviews/ashbury-eye-stygian-witches.

Hard Rock που ξεχειλίζει αρμονία και ρομαντισμό. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, σε καλεί να το απολαύσεις ακόμα μια φορά. Χωρίς τζαζεμένες αλλαγές,και όμως ελκυστικό όλη την διάρκεια του. Συναρπαστικό με όλη την σημασια της λέξης. Η φωνή σε γαληνεύει, οι κιθάρες σε μαστουρώνουν με την γλυκύτητα. Και σαν δίσκος του 1983 με την αντίστοιχη παραγωγή, πάντοτε σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Άλλοτε hard rock, άλλοτε πιάνει τις δυναμικές ενός 80s heavy metal τραγουδιού και άλλοτε νομίζεις ότι ακούς κάποιο prog rock θαυματάκι των 70ς που άργησε να κυκλοφορήσει. Και η πλάκα είναι ότι μπορείτε να τα νιώσετε όλα αυτά σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Το ‘’ Take Your Love Away’’ έχει την μυρωδιά του Νότου στις κιθάρες, Lyrynd Skyrynd, Molly Hatchet και The Allman Brothers φάση. Η μουσική τους είναι 100% οργανική και τα riffs δεν σταματούν να γεννιούνται και να ψάχνουν μια φωλιά στα αυτιά σου να κουρνιάσουν. Το ορχηστρικό ”Twilight” είναι πιο ήρεμο, βασισμένο καθαρά στα έγχορδα ενώ το ‘’Vengeance’’ που ακολουθεί είναι όνομα και πράγμα. Ίσως το πιο Heavy του δίσκου, σεισμικός ρυθμός γεννημένος από τα σπλάχνα των 70ς Sabbath χωρίς τις doom στιγμές τους. Δεν σπαταλούν δευτερόλεπτο σε κάτι ανούσιο.  Σου τρίβει την δύναμη και τον όγκο του στη μούρη και όταν σταματά για το σόλο του, σταματά και ο χρόνος μαζί του. Μια ακολουθία από  τεντώματα χορδών που δημιουργεί μια τέλεια ηχητική εικόνα.

Η δεύτερη μεριά ξεκινά με το ‘’Madman’’. Στην αρχή μου θύμισε Tindersticks (πιο σωστά οι δευτεροι θυμίζουν τους Ashbury), ϊσως λόγω της φωνής και των ακουστικών κιθάρων. Κάποια στιγμή επιταχύνουν, ρυθμικά και φωνητικά. Πολυφωνικό ρεφραίν, μια λατρεία στην μελωδία.  Σύντομα επιστρέφει στην αρχική του κατάσταση η σύνθεση πριν μας χαρίσει το τρελαμένο του σόλο που συγκρατεί για ώρα και το ξεχύνει με επιθετική σαφήνεια. Το ‘’Hard Fight’’ είναι η μοναδική σύνθεση που είναι εξ’ ολοκλήρου του Randy (μαζί με το ορχηστρικό ‘’Twilight’’). Σαφέστατες επιρροές από Jethro Tull στο ρεφραίν (πανομοιοτυπος τρόπος τραγουδίσματος), πιο χαλαρώτικοι τόνοι στο υπόλοιπο τραγούδι με εξαίρεση (και πάλι) το σόλο που θα το ζήλευαν πολλοί κιθαρίστες-είδωλα του Τότε και του Τώρα. Ακόμα ένα ορχηστρικό πριν μπει το ‘’ Mystery Man’’. Νοσταλγεία, μαγεία, μεταφορά σε χαμένους νοητικού κόσμους. Η φωνή έχει μια μελαγχολία στον τόνο της, ο ρυθμός σαφέστερα πιο ζωντανός. Ένας ηχητικός ζωντανός οργανισμός που σου εξιστορεί κρυμμένα μυστικά και σε έχει καθηλώσει. Και για κερασάκι στην τούρτα, έχει και το ομώνυμο επικό τραγούδι με πολλές αλλαγές, άφθονες κιθάρες και φωνητικά προσκυνήματα. Και μιας και είπαμε επικό, απολαύστε εξωφυλλάτα. Για εσάς που λατρεύετε Wishbone Ash εποχής Argus ή πλήρης δισκογραφία Pagan Altar, ορμήξτε!!!