Behemoth - I Loved You At Your Darkest

Σκεφτόμουν πως αν ο Γέροντας Παϊσιος, μεγάλη η χάρη του, έβγαζε μια προφητεία για το νέο άλμπουμ των Behemoth, αυτή θα ήταν η εξής: "Θα είναι extreme metal αλλά δεν θα είναι".

Ω, ναι αυτό ακριβώς. Εντάξει δεν είναι τόσο άκακο όσο το τελευταίο άλμπουμ των Dimmu Borgir, αντιθέτως είναι πιο ενδιαφέρον και έχει περισσότερα να δώσει στο μέσο οπαδό του death/black. Και αυτή είναι η καλύτερη πάσα για να ξεκινήσω να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου για την τελευταία κυκλοφορία των Behemoth: ο οπαδός.  

Όταν είσαι fan μιας μπάντας είσαι fan στα καλά αλλά και στα άσχημα. Στις φωτεινές στιγμές αλλά και στις σκοτεινές, όπως ένας γάμος για παράδειγμα. Κάπως έτσι αποκωδικοποιώ εν μέρη τον τίτλο του νέου άλμπουμ των Behemoth "I Loved you at your Darkest". Ακούγοντας τον ενδέκατο δίσκο των Πολωνών προς τα εκεί τραβήχτηκα.  Φυσικά ένας τόσο μυστήριος τίτλος επιδέχεται πολλές ερμηνείες και κρύβει πολλά νοήματα.

Ο ίδιος ο Nergal πάντως εξήγησε πως αυτή η φράση είναι δανεισμένη από την ίδια τη Βίβλο και έχει να κάνει με το πόσο παραπέρα μπορούν να το πάνε όσον αφορά τη βλασφημία. Εγώ θα το πάω λίγο παραπέρα γιατί διακατέχομαι που και που και από εκρήξεις διαυγείας.

Λοιπόν δεν γνωρίζω αν βασανίζονται από θέματα αυτοπεποίθησης οι Behemoth, σίγουρα όμως στο "I Loved you..." πειραματίστηκαν τόσο ώστε να νιώθουν και λίγο άβολα και ανασφαλείς για το πως θα δεχθούν οι fans τη νέα τους κυκλοφορία.

Κι αν στο χειρότερο σενάριο απογοητευθούν, θα συνεχίσουν να ακολουθούν την αγαπημένη τους μπάντα;;; Θα συνεχίσουν να αγαπάνε τους Behemoth ακόμα και στις πιο σκοτεινές (δύσκολες, μέτριες, κακές) στιγμές τους;

Ο τίτλος είναι παιχνιδιάρικος και ιντριγκάρει τον ακροατή, παίζει μαζί του, του κινεί το ενδιαφέρον όπως έκαναν οι Πολωνοί με τους οπαδούς τους στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους.

Στο νέο τους άλμπουμ οι Behemoth, τέσσερα χρόνια μετά το πετυχημένο "The Satanist" συνεχίζουν την πορεία που έκαναν οι Dimmu Borgir σχεδόν είκοσι χρόνια πριν και κατηγορήθηκαν εξίσου, να φέρουν δηλαδή το death/black ιδίωμα σε ένα πιο ευρύ κοινό. Σε πολλά σημεία της ακρόασης έπιασα τον εαυτό μου να λέει επιτακτικά "Dimmu Borgir βγείτε από τους Behemoth"!!

Τα τραγούδια οφείλω να ομολογήσω είναι η φυσική συνέχεια του προηγούμενου άλμπουμ, μια φυσική "εξέλιξη" να τολμήσω να πω χωρίς να κινδυνεύσω να λιθοβοληθώ. Το Πολωνικό τρίο όπως στο "The Satanist" έτσι και στο "I Loved you at your Darkest" δείχνει την έντονη επιθυμία του να «προσηλυτίσει» στην "εκκλησία" των Behemoth νέους ακόλουθους και από άλλα είδη του metal.

Έτσι λοιπόν το άλμπουμ είναι σχεδόν ένοχη απόλαυση για έναν οπαδό, σαν εμένα για παράδειγμα, που δεν ακούει death/black metal για πρωινό όταν αλείφει τις φρυγανιές του με μαρμελαδίτσα και πίνει το γαλατάκι του.

Για τους old school οπαδούς που ονειρεύονται τραγούδια με ατελείωτα  τουπά-τουπά σημεία και την γνωστή Πολωνική οργή τότε ο δίσκος  είναι μια προδοσία, περίπου σαν αυτή του Ιούδα αλλά για περισσότερο από 30 αργύρια.

Με λίγα λόγια ή θα το μισήσεις ή θα το αγαπήσεις. Αδιάφορη πάντως δε γίνεται να περάσει μια τέτοια κυκλοφορία αλλά και καλλιτεχνική δήλωση. Από το intro (Solve) του νέου δίσκου άρχισαν οι εκπλήξεις (παιδική χορωδία).

Η παιδική χορωδία είναι σαν συνέχεια στο τρίτο κομμάτι του δίσκου με τον παιδιάστικο επίσης τίτλο "God = Dog". Επιπλέον μου άρεσε που οι φωνές των παιδιών βγάζουν gang vocals, επιθετικά, γεμάτα οργή και όχι αυτά τα κλασσικά συνοδευτικά χορωδιακά.

Πριν το "God = Dog" το οποίο είναι και το πρώτο single του νέου άλμπουμ προηγείται το μανιασμένο αλλά λίγο σύντομο "Wolves ov Siberia" που μου θύμισε πολύ τις λυκίσιες στιγμές των Watain του φετινού "Trident Wolf Eclipse".

Στο "Ecclesia Diabolica Catholica" ο Nergal μας δείχνει πόσο καλός σπουδαστής Λατινικών ήταν τον ένα χρόνο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Gdarsk αλλά και την εμμονή του εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας. Το αμέσως επόμενο "Barthazel" είναι επίσης ένα αμφιλεγόμενο τραγούδι και για μένα από τα καλύτερα του άλμπουμ και φέρνει τους Behemoth όσο πιο κοντά γίνεται στην ατμόσφαιρα και σε ολόκληρο το στυλ των Moonspell.

Το "If Crucifixion Was Not Enough…" έρχεται να μας ξανασυστήσει τους παλιούς Behemoth, όπως και το καπακωτό  "Angelvs XIII" στο οποίο οι σφυγμοί ανεβαίνουν απότομα και γρήγορα.

Φθάνουμε σε ένα ακόμα ενδιαφέρον τραγούδι, το εύπεπτο για death/black  "Sabbath Mater" το οποίο θυμίζει Borgir ειδικά στις μελωδίες στο πιάνο, ενώ από το οπλοστάσιο τους οι Behemoth φανερώνουν κάποια ελκυστικά σόλο στην κιθάρα.

Τα τελευταία τραγούδια του "I Loved you at your Darkest" σαν να προσπαθούν να διορθώσουν τη γνώμη των die hard οπαδών των πιο παλιών άλμπουμ. Και πάλι όμως λόγω και της ποιοτικής και ισορροπημένης παραγωγής το αποτέλεσμα ακούγεται πιο εξευγενισμένο και mainstream για τα δεδομένα. Στα πλεονεκτήματα είναι ξεκάθαρα τα progressive στοιχεία που χρωματίζουν τις συνθέσεις.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο "We Are the Next 1000 Years" όπου στα πρώτα δευτερόλεπτα ο Nergal ακούγεται σαν ένας ικανός κουστουμαρισμένος πωλητής. Και ουσιαστικά είναι. Μαζί με τους υπόλοιπους Behemoth πουλάνε το προϊόν τους τόσο πειστικά και επιτυχημένα όλα αυτά τα χρόνια όπου εύκολα μας κάνουν πελατάκια τους για τα επόμενα 1000 έτη.

Γιώργος Γράντης