Wiegedood - There's Always Blood at the End of the Road

Θα ήταν ασαφές και περιοριστικό να γράψουμε ότι οι Βέλγοι Wiegedood (θάνατος στο λίκνο) παίζουν απλά Black Metal. Το συνθετικό τρίο της μπάντας έχει πλούσιο βιογραφικό και οι μπάντες στις οποίες έχουν υπάρξει ως μέλη σίγουρα δεν άνηκαν στο black metal, επιρροές και αγάπες που πέρασαν και στη νέα τους μπάντα. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 2014 από τους Wim Coppers στα drums και Gilles Demolder στις κιθάρες (παράλληλα στους Oathbreaker-Post-Black Metal/Post-Hardcore) όπως και τον Levy Seynaeve στη φωνή/κιθάρες (παλιότερα στους Amenra/Doom/Sludge Metal/Hardcore). Έχουν προηγηθεί τρεις δίσκοι, η τριλογία του De doden hebben het goed. Πάντοτε τέσσερις συνθέσεις με τη μια να είναι η ομώνυμη του δίσκου ενώ στιχουργικά θα μπορούσες να το πεις και concept μιας και τριγυρνούσε το θέμα του χαμού (ωδή στον χαμένο φίλο τους Florent Pevee). Από το 2018 και μετά περιμένουμε νέο δίσκο τους ενώ η πανδημία μας τους στέρησε και συναυλιακά. Πάντοτε μέσω της Century Media, επέστρεψαν το 2022 με νέο δίσκο, το ‘’There's Always Blood at the End of the Road’’ το οποίο το βρίσκουμε σε διπλό βινύλιο ή digipak cd.

Κολασμένη εκκίνηση, δυσαρμονικά riffs που σε κάνουν να νιώθεις άβολα. Η φωνή ακούγεται από το υπερπέραν, σαν να πνίγεται. Εκρηκτικό, με στιχουργική επένδυση οργής και δυναμικής επανένταξης κάποιου που έχει βρεθεί σε δυσμενή θέση για τον α΄ή β΄λόγο. Ταχύτητα και τραχύτητα,με την έλλειψη μπάσου να κάνει τον ήχο πριμαριστό και ενοχλητικό (με την καλή έννοια όπως το αγαπάμε στο black metal). Μινιμαλιστικό, δεν αφήνει χώρο για πειραματισμούς και μελωδίες. Εννοείται ότι υπάρχουν κοψίματα και πιο χαλαρές στιγμές. Προς το τέλος του ‘’ And in Old Salamano’s Room, the Dog Whimpered Softly’’ ακούμε ‘’περίεργα’’ φωνητικά ενώ η μουσική γίνεται ελαφρώς τελετουργική και κινηματογραφική, σαν ταινία τρόμου α λα Blair Witch Project. Τα φωνητικά, αν και black metal κραυγές, έχουν μέσα την οργή και τον τρόπο που τραγουδάνε σε πολλά hardcore συγκροτήματα. Παγωμένος ήχος στα περισσότερα τραγούδια, όχι όμως από το Ψύχος και  την Άβυσσο αλλά από εγκαταλειμένους τοίχους από ανθρώπινη ζεστασιά και ανάσα ενός βιομηχανικού κτηρίου. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου συγκαταλέγω το ‘’ Until It Is Not’’ με τον παλιομοδίτικο black metal ήχο με τις ‘’μελωδίες’’ να προέρχονται από το riffing, σύνθεση φτιαγμένη τόσο παλιομοδίτικα αλλά με φρέσκο ήχο και παραγωγή. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια ‘’ Now Will Always Be’’ έχει σαμανικά φωνητικά και τελετουργικά κρουστά ενώ οι κιθάρες ξύνουν αλύπητα μέχρι να ματώσουν τα δάκτυλα. Όσο περνάνε τα λεπτά, αποκτά μια μελωδικότητα που σε ταξιδεύει και δεν καταλαβαίνεις πως περνούν τα οκτώ του λεπτά. Ένα ακουστικό ιντερλούδιο ζεσταίνει ελαφρώς το κλίμα μόνο και μόνο για να το κατεβάσει ακόμα περισσότερο από την αρχική του θερμοκρασία με το  παταγώδες ‘’Nuages’’. Black Metal που ακόμα ενοχλεί, που δέχεται εξωτερικές επιρροές, που ακούγεται περιπετειώδες και κυκλοθυμικό και απαιτεί την ολοκληρωτική σου ενασχόληση και προσοχή όσο διαρκεί. Μέχρι να σταματήσει το ‘’Carousel’’ να γυρίζει.