Reviews
Φαντάζομαι και ελπίζω ότι είμαστε πολλοί αυτοί που ενθουσιαστήκαμε το 2019 με το ντεμπούτο άλμπουμ των Καναδών Smoulder. Επικό heavy/doom με εξαιρετικές κιθάρες και γυναικεία φωνητικά. Αναμένω εναγωνιωδώς το νέο τους άλμπουμ αλλά μέχρι τότε ευτυχώς υπάρχει κάτι όμορφο στον ορίζοντα. Το project του κιθαρίστα τους S. Vincent ο οποίος εδώ και μια δεκαετία αραιά και που δημιουργεί εξαιρετικό Heavy Metal, δυστυχώς ποσοτικά λίγο αλλά ποιοτικά πολύ. Μιλάω για τους Ezra Brooks (όνομα από bourbon whiskey, λίγο άσχετο αλλά ακούγεται ωραίο στα αυτιά) στους οποίους ο Shawn παίζει τα πάντα.
Έφτασε η ώρα για τον δωδέκατο δίσκο των Exodus. Τώρα που τελείωσε το Slayerικο περπάτημα του Gary Holt το οποίο διήρκεσε για οκτώ ολάκερα χρόνια. Και να το ‘’Persona Non Grata’’ το οποίο κυκλοφορεί και διαδέχεται το προ επταετίας ‘’Blood In, Blood Out’’. Και κυκλοφορεί μέσω της Nuclear Blast σε διάφορες cd, tape και 12’’ vinyl εκδόσεις, αλλά και ψηφιακά.
Οι Death SS υπήρξαν στυλοβάτες της Ιταλικής metal σκηνής στα 80ς-αρχές 90ς. Πάντοτε μπροστά από την εποχή τους, πάντοτε με πειραματικές ορέξεις, πάντοτε ποιοτικοί συνθετικά. Η σκηνική παρουσία και το image με τις στολές γνωστών horror μύθων, πάντοτε ενδιαφέρουσα. Τα χρόνια πέρασαν, μιλάμε για πολλές δεκαετίες πριν. Από την αρχική σύνθεση μόνο ο αρχηγός και τραγουδιστής Steve Sylvester έχει μείνει στη μπάντα. Ο ήχος της μπάντας άλλαξε κατά πολύ παίζοντας αρκετά με πιο μοντέρνους ήχους, μπλιμππλίκια κτλ.
Προκειμένου να καταλάβετε κάποια πράγματα για την συγκεκριμένη δουλειά θα ήθελα να αφιερώσω μερικές σειρές από την παρουσίασή μου στην εταιρία που την κυκλοφορεί. Πρόκειται, λοιπόν, για την Ισπανική δισκογραφική εταιρία Gadir Records, η οποία ως σκοπό έχει να επανακυκλοφορήσει δουλειές από την 80’ς Ισπανική ,κατά κύριο λόγο, metal σκηνή. Μια προσπάθεια αξιόλογη θα έλεγα διότι μας δίνει μια καλή εικόνα για την metal σκηνή στην χώρα αυτή κατά την δεκαετία του 1980. Μια σκηνή που διέθετε ποικιλία συγκροτημάτων κι ακουσμάτων.
Θεωρώ τους Count Raven στις είκοσι καλύτερες μπάντες του doom metal που έχουν υπάρξει ποτέ. Αν το κοιτάξουμε και δισκογραφικά, μέχρι σήμερα είχαν πέντε στα πέντε, άρα πάνε άνετα στις δέκα καλύτερες. Μάλιστα το ‘’ Mammons War’’ του 2009 κοιτάει στα μάτια τα πρώτα τέσσερα, μην σας πω ότι τα ένα-δυο ίσως να τα βάζει και κάτω.
Εξαιρετική επιλογή ονόματος το όνομα των Βρεττανών Toledo Steel. Η λέξη ‘’ατσάλι’’ κατεθείαν φέρνει τα καλύτερα στο νου για τα μεταλλικά μας δρώμενα ενώ η Ισαπνικη πόλη Toledo η οποία φημιζόταν για την κατασκευή σπαθιών κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα. Είναι και το λογότυπο και οι χρωματισμοί του, όλα φέρνουν σε 80ς και ανόθευτο ατσάλι. Οι άγγλοι νεαροί (όχι πιτσιρικάδες όμως,30άρηδες και βάλε) είναι μια μπάντα δεκαετίας μόνο. Από το 2011 που ιδρύθηκαν, χτίζουν τη μπάντα και τη φήμη της σταδιακά καιμε τα καλύτερα υλικά.
Από την πολύ δραστήρια, για κάμποσο καιρό τώρα, δικιά μας, No Remorse Records μας έρχεται το ντεμπούτο full length των heavy metallers Shadowland με τον heavy as hell τίτλο ‘’The Necromancer's Castle’’. Οι Shadowland είναι μια Νεουορκέζικη μπάντα, αρκετά νέα, που έχει κυκλοφορήσει eps και τώρα κάνει το δικό της μεγάλο βήμα στην metal απεραντοσύνη.
Μια ματιά στο εμφανισιακό κομμάτι των Σουηδών ToxicRose και το μυαλό κάνει τους πρώτους συνδυασμούς. Goth Motley Crue/WASP. Ή και glam PowerWolf. Και δεν θα είχε κανένας άδικο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παίζουν αρκετά σκληρά για να ασχοληθούμε μαζί τους, καμιά σχέση με παρδαλές hair-metal μπάντες των 80ς. Οι ToxicRose (ακόμα και στο όνομα τους αντιφάσκουν) δημιουργήθηκαν το 2010 στη Στοκχόλμη από μια τετράδα οπαδών/μουσικών που ξέρει πως να διασκεδάζει αλλά και να κάνει τους αλλους να ακολουθούν.
Ακούω πολύ, νέα μουσική. Ένας μέσος όρος από αυτά που θα που αποστπάσουν την προσοχή είναι 5/30. Από αυτά τα πέντε, θα αγοράσω/επενδύσω στα 2-3. Και το χαίρομαι που βρίσκονται ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δισκάκια που αξίζουν τα λεφτά τους. Από τα ακούσματα που έκανα μέσα στο Νοέμβρη, ξεχώρισαν οι Seven Sisters. Αγγλική μπάντα με ένα νοσταλγικό ήχο σαν αυτό των Wytch Hazel ο οποίος πραγματικά με αγγίζει. Κάπως έτσι τα κατάφεραν και αυτοί,πάλι.
Ξεχάσαμε που έφτασε το νούμερο για τις live κυκλοφορίες που έχουν γίνει αυτά τα δυο χρόνια της κορονο – χολέρας και είναι επίσημο ότι χάσαμε τον λογαριασμό. Σημεία των καιρών, όχι απαραίτητα άσχημα. Ανάλογα πως σκέφτεται, πως πράττει και για μας τους οπαδούς, τι περιμένει ο καθένας. Οι Epica σε ένα live που έχει να κάνει, προφανώς, με τον τελευταίο τους δίσκο ‘’Omega’’, το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Φλεβάρη και έχει τίτλο ‘’Omega Alive’’. “17 months without playing. 17 months without doing what we love most…” μας λένε οι Ολλανδοί και εννοείται ότι έχουν όλα τα δίκια του κόσμου.