Reviews
Ιταλικό power…πολύ παρεξηγημένη φάση. Πολλές μπάντες από την γειτονική χώρα έχουν οπαδούς, αλλά και αρκετούς haters στα μέρη μας και όχι μόνο. Κάτι τέτοιο ελάχιστα ισχύει για τους βετεράνους Ιταλούς power metallers Labyrinth.
Οι Rhapsody Of Fire είναι πασίγνωστη μπάντα, που παίζει με τον δικό της Χουλιγουντιανό τρόπο το symphonic power metal της, στο παρελθόν έχει κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, μερικοί εξ αυτών αρκετά αδικημένους από πολλούς metalheads.
Εδώ και κάποια χρόνια προχωρά τον δρόμο της χώρια από τον Luca Turilli, που φόρμαρε τους Luca Turilli’s Rhapsody, και εδώ και λίγο καιρό και χωρίς τον κλασικό τραγουδιστή της Fabio Lione, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Giacomo Voli.
Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι αντικειμενικός όσον αφορά τους Iced Earth. Ήταν η πρώτη μπάντα που είδα live στην ζωή μου, ήταν πρώτη μπάντα που αγόρασα όλα τα CD της, επόχες Horror Show, γενικά πρόκειται για την αγαπημένη μπάντα των εφηβικών μου χρόνων και μία από τις αγαπημένες μου γενικότερα. Παρ’όλα αυτά όμως μπορώ να με χαρακτηρίσω ως αυστηρό κριτή της μπάντας καθώς έχουν θέση τον πήχη ψηλά.
Τους παρομοιάζουν με τους Έλληνες Delain, τους συγκρίνουν με τους Epica, τους Nightwish και άλλες γνωστές και μεγάλες μπάντες στο χώρο του female fronted συμφωνικού μέταλ και δεν έχουν άδικο όσοι το κάνουν αυτό. Πρόκειται για τους Bare Infinity που έρχονται με το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο The Butterfly Raiser να κατακτήσουν ακόμα ένα κομμάτι του ελληνικού κοινού.
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το The Yonder Answer, την τελευταία full length κυκλοφορία των Valor, ενώ ενδιάμεσα στο 2015 κυκλοφόρησαν το single The Crown And The King. Μεγάλη η αναμονή για τους φίλους της μπάντας αλλά όπως φαίνεται άξιζε τον κόπο γιατί οι Valor δημιούργησαν τον πιο “γεμάτο” και πλούσιο δίσκο τους μέχρι σήμερα.
Επιστροφή για τους Έλληνες Mahakala με την δεύτερη κυκλοφορία μετά το πολύ καλό ντεμπούτο τους Devil’s Music του 2013. Το The Second Fall συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το Devil’s Music και πάει τους Mahakala σε νέα επίπεδα, όχι τόσο ως προς το ύφος αλλά ως προς την ποιότητα της μουσικής. Αν η πρώτη τους δουλειά ήταν καλή τότε στην δεύτερή τους προσπάθεια φαίνεται ότι έχουν κατασταλάξει στον ήχο τους και στον τρόπο να γράφουν εξαιρετικά τραγούδια.
Δεύτερο άλμπουμ για τους Disharmony, μια μπάντα που έχει φτάσει πλέον τα είκοσι χρόνια ύπαρξης, όσο βέβαια κι αν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πέρασαν τόσα χρόνια από το πρώτο τους demo. Να κάνω βέβαια μια μικρή παρένθεση ότι δεν μιλάμε για τους blacksters Disharmony, οι οποίοι μαθαίνω ότι έχουν επιστρέψει στα Αθηναϊκά λημέρια, αλλά τους επίσης Αθηναίους power metalers. Παρά τα μεγάλα διαστήματα αποχής, τα τελευταία χρόνια η μπάντα δείχνει πιο συνεπής και πιο σταθερή, όχι μόνο στην παρουσία της, αλλά και στη μουσική της κατεύθυνση.
Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία των Ιταλών Holy Martyr (το Invincible του 2011) και ήταν σχεδόν επιβεβλημένο να γίνει μια δυναμική επιστροφή που θα κάνει ξανά το όνομά τους να συζητηθεί. Έτσι λοιπόν εγένετο Darkness Shall Prevail. Το νέο πόνημα των Holy Martyr αντλεί την στιχουργική του έμπνευσή από τα γραπτά του J.R.R. Tolkien ενώ μουσικά η μπάντα δείχνει μια επιστροφή στον αρχικό της ήχο.
Οι Ελβετοί Emerald θα μπορούσαν να θεωρηθούν πλέον βετεράνοι της σκηνής καθώς έχουν ήδη συμπληρώσει 20 χρόνια παρουσίας. Αν και είχαν γενικά μια τακτική παρουσία στη δισκογραφία, τα τελευταία χρόνια είχαν σιγήσει, ωστόσο η σιγή σπάει με το χορταστικότατο Reckoning Day.
Μου τράβηξαν την προσοχή το 2008 όταν άκουσα το τραγούδι τους To Mend A Broken Heart. Αγαπώ τον τρόπο με τον οποίο ισορροπούν ανάμεσα στον hard rock ήχο και το heavy metal με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν fans και στα δύο είδη. Με κάθε άλμπουμ γίνονται καλύτεροι, ο ήχος τους πιο συμπαγής, τα τραγούδια τους πιο ώριμα και καλοδουλεμένα. Όταν άκουσα την ανακοίνωση κυκλοφορίας του Monumentum κυριολεκτικά δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι να ακούσω τις φρέσκες δημιουργίες από τους αδιαμφισβήτητους ηγέτες του είδους τους.