Reviews
Έχουμε ξαναγράψει για τους Riffocity από τις Σέρρες, thrash metal σχήμα που δημιουργήθηκε το 2013, και μετά από το ep Disciples of the Storm πέρσι τέτοιο καιρό, φέτος κυκλοφορούν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, μέσω της Γαλλικής Soman Records με τίτλο Under A Mourning Sky.
Γνωστοί και αγαπημένοι, σε πολύ κόσμο στα μέρη μας, οι Αμερικανοί, από το
Ventura στην California, thrashάδες Warbringer, που πια κυκλοφόρησαν τον πέμπτο δίσκο τους, μέσω της Napalm Records με τίτλο Woe to the Vanquished.
Κάπου στα μέσα των 80ς, μέσα στα πολλά πολλά σχήματα κλασικού και πεντακάθαρου heavy metal ξεκινούσαν τηόνοιρο, ήν δική τους πορεία στο heavy metal ή ακόμα και αυτό το απατηλό όνειρο του rock star…έτσι και στο Cleveland στο Ohio κάποιοι Vatican…παιδιά αμούστακα, ο Vince Vatican, κιθαρίστας…ακόμα στην θέση του, ο επίσης κιθαρίστας Dale Land…αυτός την έκανε πρόπερσι, ο ντράμερ, και αυτός ακόμα στην θέση του, Vic Gribouski, και άλλα μέλη που έφυγαν σύντομα. Το 89 ήρθε ο μέχρι και σήμερα τραγουδιάρης – μπασίστας Brian McNasty.
Τα τελευταία χρόνια ζούμε με μεγάλη χαρά μια ιδιαίτερη αύξηση καλλιτεχνικής δραστηριότητας και μια έκρηξη δημιουργίας από τον αγαπημένο μας Ολλανδό Arjen Anthony Lucassen. Και στο προσωπικό του πρότζεκτ, και στους The Gentle Storm μαζί με την Anneke van Giersbergen, αλλά κυρίως με το βασικό κατά πολλούς καλλιτεχνικό όχημα τους Ayreon.
Έφτασε αισίως με τους Ayreon τον δέκατο δίσκο, που κυκλοφόρησε σε πολλές γαργαλιστικές εκδόσεις, με τίτλο The Source.
Ιταλικό power…πολύ παρεξηγημένη φάση. Πολλές μπάντες από την γειτονική χώρα έχουν οπαδούς, αλλά και αρκετούς haters στα μέρη μας και όχι μόνο. Κάτι τέτοιο ελάχιστα ισχύει για τους βετεράνους Ιταλούς power metallers Labyrinth.
Οι Rhapsody Of Fire είναι πασίγνωστη μπάντα, που παίζει με τον δικό της Χουλιγουντιανό τρόπο το symphonic power metal της, στο παρελθόν έχει κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, μερικοί εξ αυτών αρκετά αδικημένους από πολλούς metalheads.
Εδώ και κάποια χρόνια προχωρά τον δρόμο της χώρια από τον Luca Turilli, που φόρμαρε τους Luca Turilli’s Rhapsody, και εδώ και λίγο καιρό και χωρίς τον κλασικό τραγουδιστή της Fabio Lione, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Giacomo Voli.
Σίγουρα όταν ακούς ένα άλμπουμ παίζει σημαντικό ρόλο η διάθεση σου, η εποχή, η κούραση, που το ακούς…. Όταν ακούς ένα καλό άλμπουμ όμως σου αλλάζει τη διάθεση, σου ακούγεται ιδανικό για την εποχή, σου περνάει η κούραση κλπ . Αυτό κάνουν με το ντεμπουτο τους οι The Black Capes στην συγκεκριμένη περίπτωση, 9 Ιουνίου, καλοκαιράκι και επαναφέρουν το Goth στη μόδα!
Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι αντικειμενικός όσον αφορά τους Iced Earth. Ήταν η πρώτη μπάντα που είδα live στην ζωή μου, ήταν πρώτη μπάντα που αγόρασα όλα τα CD της, επόχες Horror Show, γενικά πρόκειται για την αγαπημένη μπάντα των εφηβικών μου χρόνων και μία από τις αγαπημένες μου γενικότερα. Παρ’όλα αυτά όμως μπορώ να με χαρακτηρίσω ως αυστηρό κριτή της μπάντας καθώς έχουν θέση τον πήχη ψηλά.
Τους παρομοιάζουν με τους Έλληνες Delain, τους συγκρίνουν με τους Epica, τους Nightwish και άλλες γνωστές και μεγάλες μπάντες στο χώρο του female fronted συμφωνικού μέταλ και δεν έχουν άδικο όσοι το κάνουν αυτό. Πρόκειται για τους Bare Infinity που έρχονται με το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο The Butterfly Raiser να κατακτήσουν ακόμα ένα κομμάτι του ελληνικού κοινού.
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το The Yonder Answer, την τελευταία full length κυκλοφορία των Valor, ενώ ενδιάμεσα στο 2015 κυκλοφόρησαν το single The Crown And The King. Μεγάλη η αναμονή για τους φίλους της μπάντας αλλά όπως φαίνεται άξιζε τον κόπο γιατί οι Valor δημιούργησαν τον πιο “γεμάτο” και πλούσιο δίσκο τους μέχρι σήμερα.