Reviews
Το black metal βιώνει μια από τις πιο σημαντικές περιόδους του, και σαν δημιουργία, και σαν αναγνώριση, από το σύνολο των metalheads, και εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου είναι ένα από τα σημαντικότερα ιδιώματα της παγκόσμιας metal σκηνής .
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου ήταν το ραντεβού μας με τους Silent Rage, στα Devasoundz Studios για την προακρόαση του νεόυ δίσκου της μπάντας με τίτλο "The Deadliest Scourge”
\r\n\r\n
Πριν ξεκινήσουμε καλό θα ήταν να αναφέρουμε το τωρινό line up της μπάντας μιας και δεν είναι λίγες οι αλλαγές που έχουν γίνει στην μέχρι τώρα πορεία τους..
\r\n\r\n
\r\n\r\n
Nikos Siglidis: Guitar, Harsh & Backing Vocals
\r\n\r\n
Steve Venardo: Lead, Growling & Backing Vocals
\r\n\r\n
Stavros Tsilivarakos: Bass
\r\n\r\n
Stamatis Katsafados: Drums
\r\n
\r\nΌπως ένας φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του, έτσι και το πνεύμα των Airged L’Ahm δίνει ζωή στους Endomain. Μία μπάντα που μετρά ήδη τέσσερα χρόνια ζωής έχοντας ξεκινήσει από το 2011. Η χθεσινή μέρα 03/10/2015 ήταν πολύ σημαντική για τους ίδιους αλλά και για τους fans τους, με το release party που όσοι τίμησαν, σίγουρα δεν έχασαν. Σήμερα 5/10 ξεκινάει και η επίσημη κυκλοφορία. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους έγινε στο περασμένο live του Μαΐου στο “The Crow” club.
\r\n
\r\nΤρίτος δίσκος για τους δημοφιλέστατους Ghost κιεγώ ζητάω τρεις γνώμες από τρεις διαφορετικές metalικές φιγούρες.\r\nΠρώτος ο Μπίλις ο Τουρουmetalάς\r\nΈλα ρε Μπίλι άκουσες το Meliora???...είναι ο τρίτος δίσκος των Ghost...τρίτος δίσκος για τα ανώνυμα φαντάσματα, και με τον Papa Emeritus III, που αντικατέστησε τον Papa Emeritus II. Οκτώ όμορφα τραγουδάκια, και δυο εισαγωγές, και με τα riffάκια τους και με την κλασική occult θεματολογία, και με pop μουσικά περάσματα. Μια χαρά τραγουδάκια να τα ακούς και να τα τραγουδάς στον δρόμο.
Οι παλιές καραβάνες του Βρετανικού Heavy Metal είναι μετά από αρκετά χρόνια πάλι στο προσκήνιο. Συγκεκριμένα μετά το Still At War του 2002 κυκλοφόρησαν ακόμα ένα live album με τίτλο “Live And Rare” και ένα Boxed Set με τίτλο “The Filth Hounds Of Hades – Dogs Of War 1981 – 2002” και τα δύο το 2007. Φτάνουμε στο επίμαχο θέμα μας λοιπόν, που αφορά τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο "Valley Of Tears".
Ένας ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος από ένα metal συγκρότημα, και όχι μόνο, είναι κάτι το συνηθησμένο. Αλλά έξι καινούρια και δύο παλαιότερα τραγούδια ζωντανά ηχογραφημένα από metal συγκρότημα και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ένα funeral doom metal συγκρότημα, είναι κάτι το τουλάχιστον αξιοπρόσεκτο και άκρως ενδιαφέρον.\r\nΝα ένας ασυνήθηστος τρόπος για να κυκλοφορήσει καινούριο μουσικό υλικό.
Suicide society is the title of the new 14th album of Annihilator. Just a simple look on the line up it will be enough to give us details for this album : behind the drum kit we have Mike Harshaw and on the hand vocals, guitar ,bass Mr. Jeff Waters who is also responsible for the mix and the mastering of this album. We can say that we have the musical mentality of 2015 of Jeff Waters. The charismatic musician on the one hand chooses not to stray from the traditional Annihilator style but to put experimentation in the game on a strong basis.
Οι Atheist από την Φλόριδα των Η.Π.Α. στα τέλη των 80ς, αρχές 90σ το έβαλαν σκοπό να αλλάξουν το τρόπο που ακούμε το metal την μουσική γενικότερα, και κυκλοφόρησαν δύο ανεπανάληπτες, και χωρίς προηγούμενο δισκάρες με τίτλους Piece Of Time και Unquestionable Presence. Το 1993 ακολούθησε το επίσης πολύ καλό Elements. Εδώ και κάποιες εβδομάδες το Unquestionable Presence επανακυκλοφόρησε από την πάντα πρωτοπόρα Season OF The Mist, με ενιά μπόνους τραγούδια από demo, και ένα μπόνους dvd με αρκετά live tracks και άλλες ομορφιές.
\r\nΟι My Dying Bride κλείνουν τα εικοσιπέντε χρόνια τους με τον δεκατοτρίτο δίσκο τους, Feel The Misery. Μετράω και το εκπληκτικό Evinta ως νέα δημιουργία. Έχουν και πέντε eps, πραγματικά έργα τέχνης, ιδίας καλιτεχνικής αξίας με τα full length τους.\r\nΕδώ ο Aaron Stainthorpe ξαναβρίσκει μετά από δεκαεπτά περίπου χρόνια τον κιθαρίστα Calvin Robertshaw, γυρνώντας τις σκέψεις μας σε 90ς επικά μεγαλεία.
Το post metal είναι περίεργο είδος και εν πολλοίς παρεξηγημένο. Ίσως όχι άδικα, αφού υπάρχουν πολλά σημεία τα οποία δεν συγχρονίζονται με την κυρίαρχη metal έκφραση, όπως για παράδειγμα αυτή η νωχελικότητα, η έλλειψη στίχων και η συγγένεια του με το post-rock που παρουσιάζει εξαιρετικά πολλά δείγματα άτονης γραφής (για να τα λέμε ως έχουν: “σούπες”). Είναι όμως πολύ κοντά στα σκοτεινά και αργόσυρτα είδη του metal, όπως το sludge και φυσικά το doom.