Reviews
The new Acid death album is entitled Hall of mirrors and is the fourth full length work of the band. The first contact comes with the excellent artwork, which puts the listener in the mood that the veteran death thrashers had in their minds something special for their new effort. The album consists of totaly 10 tracks of quality death / thrash metal with main feature the diversity of sounds. The band tries to experiment with sounds outside the strict logic of the musical idioms that they traditionally move and the result justifies this choice.
Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τότε που ο Lemmy δημιούργησε και έδωσε σάρκα και οστά, στο προσωπικό του όραμα, τότε το 1975 με το όνομα Bastards, και λίγο αργότερα με το όνομα που του ταίριαζε καλύτερα, Motorhead. Σαράντα χρόνια, αγάπης και αφoσίωσης στο rock ‘n roll και στον τρόπο ζωής που συνεπάγεται από αυτό, αλλά και στο ξεχωριστό μοναδικό attitude από τον ένα και μοναδικό Lemmy. Σαράντα χρόνια, τα περρισότερα, με την απεριόριστη αγάπη των οπαδών Του, αλλά και τον σεβασμό όσων δεν τους άγγιξε η μουσική Του.
Τί γίνεται όταν δύο μέλη μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες στο πλανήτη αποφασίζουν να αποχωρήσουν από αυτή ακριβώς την ίδια μέρα ; Απλά δημιουργούν ένα γκρούπ στο οποίο έχουν την δυνατότητα να τεστάρουν τους μουσικούς τους μυς και φυσικά να λάμψουν ακόμα περισσότερο.
Μία μπάντα που αριθμεί συνολικά σαράντα ένα χρόνια ιστορίας, έχοντας ξεκινήσει την αρκετά μεγάλη σε βάθος χρόνου πορεία τους από το 1974. Σε αυτή την πολυετή πορεία δύο μέλη τους έμειναν σταθερά και πιστά στο έργο τους. Ο λόγος για τους αδελφούς Troy με τον Chris στο μπάσο και τον Tino στην κιθάρα που στα πρώτα τους χρόνια είχε αναλάβει και τα φωνητικά. Μετά από πολλές αλλαγές στην σύνθεση τους φτάνουμε στο σημερινό line up που συμπληρώνεται με τους John Cuijpers στα φωνητικά, και τους Andy Burgess και Hans In’t Zandt σε δεύτερη κιθάρα και drums αντίστοιχα.
Η αναβίωση των 80’s, έστω και με τον τωρινό σύγχρονο ήχο είναι κάτι που πάντα με εξιτάρει. Μια μπάντα η οποία δημιουργήθηκε πέρυσι με μέλη από μπάντες ορόσημα των 80’s είναι οι Devil City Angels. Το νέο αυτό γκρουπ δημιουργήθηκε από τον Tracii Guns (L.A.
\r\nΟι Αμερικανοί Nile πάνω από είκοσι χρόνια κάνουν ανασκαφές στην χώρα του Νείλου, δημιουργούν ξανά αυτήν την ατμόσφαιρα με μοιρωδιές από μούμιες, με Θεότητες και Φαραώ της εποχής αυτής, αλλά απλούς ανθρώπους, και σκλάβους, και μαζί με αυτά όλη αυτήν την κουλτούρα της Αρχαίας Αιγύπτου.\r\nΟ Karl Sanders με τους μυστικιστικούς ρυθμούς στις κιθάρες, τα ανατολίτικα όργανα, και τα φωνητικά, ο Dallas Toler-Wade με κιθάρα – μπάσο, αλλά κυρίως με τα βορβορώδη φωνητικά του, αλλά και ο δικός μας George Kollias, σαν την ήρεμη, φαινομενικά μόνο, δύναμη στα ντραμς, έδωσαν το κατά σειρά όγδοο δίσκο τους
Μας έρχονται από το Phoenix της Arizona των ΗΠΑ και σύμφωνα πάντα με αυτό που ακούμε είναι ένας δυναμικός stoner/sludge δίσκος. Δεν άργησαν πολύ να επανέλθουν στο προσκήνιο, έχοντας κυκλοφορήσει ήδη ένα Demo το ’12 πριν την κυκλοφορία του πρώτου τους δισκογραφικού επιχειρήματος με τίτλο “777” το 2013. Επόμενα βήματα τους, ένα χρόνο αργότερα με το Satan’s Fire(EP), και τον Ιανουάριο που μας πέρασε ένα split με τους Wounded Giant σε μορφή βινυλίου.
Δεν περίμενα κάτι κακό εννοείται από έναν από τους μετρ του είδους αλλά όχι επίσης και κάτι τόσο καλό. Δεδομένου του ότι όσο περνάνε τα χρόνια η εμπειρία και η τεχνική σαφέστατα μεγαλώνουν, δεν ισχύει το ίδιο σε πολλές περιπτώσεις και για τις εμπνεύσεις των εκάστοτε μουσικών. Ο συγκεκριμένος φυσικά και δεν είναι όποιος και όποιος. Μπορεί κανείς σαν κάποια ακόμα δείγματα να ακούσει και κομμάτια των Trans Siberian Orchestra η των Doctor Butcher.
Η προσμονή του καινούργιου album τελείωσε για τους fans των Hellbastard. Ύστερα από 6 χρόνια και μετά το αρκετά καλό “The Need To Kill” οι Εγγλέζοι προχωρούν ένα στάδιο παρακάτω την μουσική τους. Από τους ιδρυτές του λεγόμενου Crust, ένα είδος που μέχρι στιγμής αγνοούσα την ύπαρξη του, και τι το χαρακτηρίζει. Στον προκάτοχο του Feral έχουμε να κάνουμε καθαρά με ένα πολύ πιο επιθετικό δίσκο. Αυτό που αλλάζει λοιπόν και προκαλεί εντύπωση θα έλεγα είναι αυτή η στροφή(σαφώς και στην ποιότητα), αλλά πιο συγκεκριμένα σε πιο μελωδικά μέρη μέσα στα κομμάτια.
Οι blackmetalάδες Shining εδώ και μια εικοσαετία περίπου εξαπολύουν τα σκοτείνά τους βέλη, φτάνοντας τον Απρίλιο που μας πέρασε τα ενιά. Έρχονται από την Σουηδία και ο ένατος δίσκος τους με τίτλο IX - Everyone, Everything, Everywhere, Ends κυκλοφορεί από την συνήθη ύποπτη σε αυτούς τους ήχους Season Of Mist. Ο δίσκος ξεκινάει με ένα τετράλεπτο σχεδόν instrumental με τίτλο Den patvingade tvasamheten, και περίεργους ήχους, που κάπως αποπροσανατολίζουν για το τί θα ακολουθήσει. Και μετά από το πρώτο λεπτό αρχίζει αυτό το μελωδικό σε σημεία, αλλά και σκοτεινό black των Σουηδών.