Reviews
\r\nΟι Piranah κατάγονται απÏŒ το Nashville και Îχουν στην πλάτη τους πολλά\r\nχρÏŒνια αφοÏ δημιουργήθηκαν το 1993.
\r\nΑυτή η πολÏ ελπιδοφÏŒρα δουλειά μας Îρχεται απÏŒ την Ιταλία\r\nκαι τους Jemineye.
\r\nNo matter how I tried to find some elements based on which I would consider this album as worth mentioning, I didn’t find a thing. It has nothing to do with the musical genre, as a music theme can be interesting, as long as it is good, regardless of its genre. This is merely boring. Music wise they play a Rap/Rock kinda thing, which means that it’s basically Street Rap with a few irrelevant Rock and Grind passages and heavy riffs that just “dress” the whole thing, rather than really fitting in.
\r\nSingularity ονομάζεται η Solo δουλειά του ΑμερικανοÏ κιθαρίστα Hercules Castro, ο οποίος μÎσα απÏŒ τη\r\nμουσική του μας ταξιδεÏει σε σχεδÏŒν &om
\r\nΜια πολÏ ευχάριστη Îκπληξη απÏŒ τη Φινλανδία!
\r\nÎŒταν αρχικά άκουσα αυτÏŒ το album δεν\r\nενθουσιάστηκα ιδιαίτερα.
\r\nΣυνήθως οι μπάντες που είναι δÏσκολο να μπουν σε κάποια\r\nκατηγορία, είναι ατÎς που με τραβάνε περισσÏŒτερο μιας πο&u
\r\nWho said that epic/power metal is dead? Here is the living proof for the opposite. A very good band that gets inspired by epic concepts and speeds really fast, music-wise. They remind me of Grave Digger, basically concerning the vocals, though the minus in the whole thing is the fact that sometimes they exaggerate by over-emphasizing the words in order to get a more “evil” result.
\r\nΚαμία Îκπληξη. Τα απάντα σε αυτÏŒ το δίσκο είναι προβλÎψιμα,\r\nσυνηθισμÎνα και βαρετά.
\r\nΤο ÏŒνομα της μπάντας αυτής μοιάζει περισσÏŒτερο με\r\nονοματεπÏŽνυμο παρά με ÏŒνομα συγκροτήματος...