Monuments
Μια μπάντα που ξεχώρισε τα τελευταία χρόνια και μάλιστα έρχεται από μια χώρα που θεωρείται μη υπολογίσιμη μεταλλική δύναμη, την Ισλανδία, είναι οι Sosltafir. Λογικό, όταν όλη η Ισλανδία ξεπερνά με το ζόρι τις 300.000 κατοίκους, πόσους μεταλλάδες και πόσες μπάντες να παράγει. Οι Solstafir, δημιουργημένοι στην πρωτεύουσα της χώρας, Ρέικιαβικ το 1995, ξεκίνησαν να παίζουν αρκετά σκληρά, παρόλο που το όνομα τους φέρνει σε κάτι πιο γλυκό και θετικό (solstafir=εκτεινόμενες ηλιαχτίδες). Απόγονοι των Βικινγκς είναι, λογικά να παίζουν και να γράφουν σαν και γι αυτούς.
Thrash και Αμερική. Δεύτερο μισό των 80ς. Ένα και ένα τα συγκροτήματα με κυκλοφορίες που άφησαν εποχή. Και ας σε ξέβραζε η Bay Area. Οι Καλιφορνέζοι Forbidden Evil ξεκίνησαν το 1985 και μέχρι το 1987 που συντόμευσαν το όνομα τους στο απλούστερο Forbidden, πήραν μέρος στην συλλογή της Αμερικάνικης εταιρίας Restless, ‘’ Eastern Front: Live at Ruthie's Inn’’ το 1986 με το τραγούδι ‘’March Into Fire’’ καθώς και κυκλοφόρησαν έξι τρομερά demos.
Οι Scorpions, χωρίς να χρειάζονται συστάσεις, ειδικά σε αυτήν την χώρα που τους λατρεύει, έχουν ακόμα μερικές ζωές, για να μας δώσουν και σε εμάς, που χρειαζόμαστε πολλά από τα μουσικά τους θαύματα. Και έχουν τέτοια αρκετά. Εγώ λίγο αυθαίρετα, λίγο ακολουθώντας τις συζητήσεις σε παρέες, και τα πολλά που έχουν γραφτεί για τους Scorpions έχω χωρίσει την δημιουργία τους σε τέσσερις περιόδους. Την πρώτη από το 1972 μέχρι και το 1978, των πέντε πρώτων δίσκων, σφραγίζεται από το live δίσκο ‘’Tokio Tapes’’. Νομίζω ότι αξίζει τον τίτλο Ulrich Roth, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν από την αρχή εκεί.
Οι Royal Hunt μελωδικό progressive, power metal σχήμα από την Δανία από το 1989 μελώνουν τα αυτιά και τις καρδιές των οπαδών τους, αλλά και αυτών που θέλουν τις μελωδίες, να είναι κάτι σαν το γλυκό της μέρας, αλλά και το βασικό συστατικό της χαράς και ευτυχίας, με δίσκους που ακόμα και στους πολλούς αντιφρονούντες φαντάζουν τουλάχιστον αξιοπρεπείς.
Κάπως έτσι θα είναι οι ποιητική ονομασία των Γερμανών progressive metal οραματιστών Soul Cages. Οι οποίοι λίγες μέρες από τις στιγμές που γράφεται αυτό το κείμενο, έρχονται για μια συναυλία στην χώρα μας. Έτσι πιάνοντας ένα ένα από τα τέσσερα δημιουργήματα τους, ‘’Soul Cages’’ 1994, ‘’Moments’’ 1996, ‘’Craft’’ 1999, και το τελευταίο τους ‘’Moon’’ 2013, καταπιάνομαι με το υπέροχο ντεμπούτο τους.
1990. Οι Dream Theater έχουν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, και πλέον περνούν από οντισιόν επίδοξους τραγουδιστές που θα πάρουν την θέση του Charlie Dominici. Νικητής ο Καναδός James LaBrie που κέρδισε την θέση ανάμεσα σε 200 άτομα. Πριν από αυτό όμως, ο James LaBrie τραγουδούσε σε αρκετές μπάντες με καλύτερη από όλες να θεωρούνται οι Winter Rose, μια πιο hard rock/metal μπάντα με κιθαρίστα τον επίσης Καναδό Richard Chycki.
Η μουσική εξημερώνει, η μουσική ψυχαγωγεί, η μουσική είναι ο ασπασμός των Αγγέλλων προς τα άστρα. Τρίχες κατσαρές από το μούσι του Kerry King. Οι Slayer του Kerry King, έξι χορδές προς την κόλαση, του Tom Araya, τέσσερις παχιές χορδές, και αμέτρητες φωνητικές χορδές προς την καφρίλα, του αείμνηστου Jeff Hanneman, οι άλλες riffοπαραδεισένιες χορδές, και Dave Lombardo, τα τύμπανα της Ανάστασης μέσα στη επιθανάτια σιγή, μόνο για τέτοια φλώρικα δεν προορίζονταν οι νότες και τα λόγια τους.
Αύγουστο του 1979 γεννήθηκα. Αδιάφορο σε όλους. Δυο μήνες νωρίτερα όμως, κάπου στο Σακραμέντο, ο κιθαρίστας Jeff Jones και ο τραγουδιστής Tim Raynor-Allwein δημιουργούν τους St. Elmo’s Fire. Μέσα στο καλοκαίρι προστίθενται ο ντράμερ Alan Kreutzer και ο μπασίστας Steve Raynor. Άρχισαν να παίζουν ζωντανά στα πανεπιστήμια της περιοχής, σε κάθε μπαρ, από τα πιο άγνωστα μέχρι τα πιο γνωστά, ανεβαίνοντας σκαλί με σκαλί το ύψωμα της δόξας. Τα πρώτα demos τους έγιναν ανάρπαστα.
Υπάρχουν μπάντες εκεί έξω που με την πάροδο του χρόνου, η μουσική τους πορεία άλλαξε από λίγο μέχρι και 180 μοίρες. Τις περισσότερες φορές σε κάτι μελωδικότερο. Όχι κατά ανάγκη σε κάτι χειρότερο, πολλές μπάντες έγιναν καλύτερες, δημιουργικότερες και με πιο έντονο το προσωπικό στοιχείο. Παραδείγματα αναρίθμητα, δεν θα κάνουμε namedropping.
Ένα από τα δισκάκια που ζορίστηκα πιο πολύ να αποκτήσω, είναι αυτό των Καναδών Messiah Force. Με άθλια διανομή από την εποχή τους, πλέον δυσεύρετο, ακριβό και πιθανότατα και bootleg. Αφού ξεπεράστηκαν όλα τα παραπάνω εμπόδια, το ντεμπούτο και μοναδικός δίσκος των Messiah Force, το ‘’The Last Day’’ βρέθηκε πριν ολίγων ετών στα χέρια μου. Καναδοί, αλλά χωρίς προοδευτικά και ιδιαίτερα τεχνικά στοιχεία. Ταχύτατο Power Metal με γυναικεία φωνητικά στο μαγικό έτος 1987. Δυο χρόνια πριν μια νεαρή παρέα από μια μικρή πόλη στο Quebec είχαν δημιουργήσει τη μπάντα.