Monuments
Η μουσική εξημερώνει, η μουσική ψυχαγωγεί, η μουσική είναι ο ασπασμός των Αγγέλλων προς τα άστρα. Τρίχες κατσαρές από το μούσι του Kerry King. Οι Slayer του Kerry King, έξι χορδές προς την κόλαση, του Tom Araya, τέσσερις παχιές χορδές, και αμέτρητες φωνητικές χορδές προς την καφρίλα, του αείμνηστου Jeff Hanneman, οι άλλες riffοπαραδεισένιες χορδές, και Dave Lombardo, τα τύμπανα της Ανάστασης μέσα στη επιθανάτια σιγή, μόνο για τέτοια φλώρικα δεν προορίζονταν οι νότες και τα λόγια τους.
Αύγουστο του 1979 γεννήθηκα. Αδιάφορο σε όλους. Δυο μήνες νωρίτερα όμως, κάπου στο Σακραμέντο, ο κιθαρίστας Jeff Jones και ο τραγουδιστής Tim Raynor-Allwein δημιουργούν τους St. Elmo’s Fire. Μέσα στο καλοκαίρι προστίθενται ο ντράμερ Alan Kreutzer και ο μπασίστας Steve Raynor. Άρχισαν να παίζουν ζωντανά στα πανεπιστήμια της περιοχής, σε κάθε μπαρ, από τα πιο άγνωστα μέχρι τα πιο γνωστά, ανεβαίνοντας σκαλί με σκαλί το ύψωμα της δόξας. Τα πρώτα demos τους έγιναν ανάρπαστα.
Υπάρχουν μπάντες εκεί έξω που με την πάροδο του χρόνου, η μουσική τους πορεία άλλαξε από λίγο μέχρι και 180 μοίρες. Τις περισσότερες φορές σε κάτι μελωδικότερο. Όχι κατά ανάγκη σε κάτι χειρότερο, πολλές μπάντες έγιναν καλύτερες, δημιουργικότερες και με πιο έντονο το προσωπικό στοιχείο. Παραδείγματα αναρίθμητα, δεν θα κάνουμε namedropping.
Ένα από τα δισκάκια που ζορίστηκα πιο πολύ να αποκτήσω, είναι αυτό των Καναδών Messiah Force. Με άθλια διανομή από την εποχή τους, πλέον δυσεύρετο, ακριβό και πιθανότατα και bootleg. Αφού ξεπεράστηκαν όλα τα παραπάνω εμπόδια, το ντεμπούτο και μοναδικός δίσκος των Messiah Force, το ‘’The Last Day’’ βρέθηκε πριν ολίγων ετών στα χέρια μου. Καναδοί, αλλά χωρίς προοδευτικά και ιδιαίτερα τεχνικά στοιχεία. Ταχύτατο Power Metal με γυναικεία φωνητικά στο μαγικό έτος 1987. Δυο χρόνια πριν μια νεαρή παρέα από μια μικρή πόλη στο Quebec είχαν δημιουργήσει τη μπάντα.
Black metal, μια μουσική, μια καλλιτεχνική πράξη – αντίδραση, όπου και αν ευδοκίμησε, Νορβηγία, ή στην ευρύτερη Σκανδιναβική χερσόνησο, Ελλάδα και όπου αλλού, έδωσε στο σκότος καλλιτεχνική διάσταση και τρομακτική υπόσταση, και ως τις μέρες μας μένει πάντα εκεί, ως πάντα κάτι πρωτοπόρο, όσο και παλαιό, αντιδραστικό – επαναστατικό όσο και ευαίσθητο με τον τρόπο του, σκοτεινό και απόκοσμο όσο φωτεινό, με το φως να είναι η ατέρμονη γνώση που πάντα αναζητά ο άνθρωπος.
Ας ξεκαθαριστεί ότι εδώ δεν μιλάμε-γράφουμε για τους γνωστούς (γκούχου-γκουχ) Γερμανούς Squealer που από τις τάξεις τους πέρασαν οι Tobias Exxel (Edguy), Gus Chambers R.I.P.(Grip Inc.), Mike Terrana (Rage) και αρκετούς άλλους μουσικούς. Εδώ μιλάμε για τους Γάλλους Squealer, γνωστούς και ως D.F.R. από το ομώνυμο ντεμπούτο τους. D.F.R. σημαίνει Drinking, Fucking, Rocking και από τι καταλαβαίνετε, στιχουργικά δεν την έψαχναν και πολύ. Ευτυχώς το μουσικό τους κομμάτι ήταν πολύ καλύτερο.
Ο 47χρονος Σουηδός Peter Tägtgren είναι ένας από τους πιο γνωστούς metal παραγωγούς των τελευταίων 2 δεκαετίων, ιδιαίτερα στο χώρο του ακραίου. Αν και έχει συμμετάσχει σε διάφορα projects, δικά του (Pain/The Abyss) ή άλλων (Bloodbath/War/Lock Up), ανέκαθεν το μουσικό όχημα που είχε και τον έκανε γνωστό είναι οι Hypocrisy. Η ιστορία των Hypocrisy ξεκινά πίσω στο 1990 όταν ο νεαρός Peter γύρισε στη Σουηδία από την Αμερική (και πιο συγκεκριμένα την Φλόριντα) όπου είχε υπάρξει για ένα πολύ μικρό διάστημα μέλος των Malevolent Creation.
Αναμφισβήτητα, οι Raven είναι ένα από τα πιο γνωστά συγκροτήματα του N.W.O.B.H.M.,μετά τα ‘’καυτά’’ ονόματα που πούλησαν χιλιάδες κόπιες και υπάρχουν ακόμα και τώρα. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1974 από τα αδέρφια Gallagher, ο John σε μπάσο/φωνή και ο Mark στις κιθάρες. Στα πρώτα τους χρόνια υπήρχε και ένας δεύτερος κιθαρίστας ενώ η θέση του drummer άλλαζε μέχρι και το 1979 που προστέθηκε στην μπάντα ο Rob ‘’Wacko’’ Hunter, χρονιά που έφυγε ο έτερος κιθαρίστας.
Ή κάτι παρόμοιο είπε ο Alice Cooper στις 19 του Ιουλίου του 1990 στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας στο γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης, στην πρώτη του εμφάνιση στην χώρα μας, περιοδεύοντας για τον εξαιρετικά πετυχημένο από όλες τις απόψεις, δίσκο του ‘’Trash’’.
Και οι …Άσημοι έχουν ψυχή. Και δικαίωμα να περηφανεύονται για το όποιο υλικό έχουν κυκλοφορήσει αν είναι καλό και ας μην τους έχουν ακούσει ούτε οι μανάδες τους. Πεταγόμαστε Γερμανία στα τέλη των 80ς όπου μια παρέα πιτσιρικάδων αποφασίζουν να παίξουν την αγαπημένη τους μουσική, metal. Οι εποχές για τη συγκεκριμένη εποχή έχει αγριέψει και τα παιδαρέλια μεγαλώνουν με σκληρό, τευτονικό Power Metal και Thrash μιας και η χώρα τους έβγαλε δεκάδες τεράστιες μπάντες σε αυτό τον ήχο.