Monuments
Πατάω το play και τύμπανα πολέμου ακούγονται και τα διαδέχονται χαώδη κιθαριστικά ξκεσπάσματα τρελές μπασογραμμές σε καταιγιστικούς thrash metal ρυθμούς, και μια βραχνή φωνή...είναι οι Sodom και η βραχνή φωνή, και οι τρελές μπασογραμμές ανήκουν σε ένα από τους πιο αξιοσέβαστους και μουράτους τύπους σε ολάκερο το metal σύμπαν...τον Tom Angelripper. Και είναι το πνευματικό του τέκνο οι Sodom και το δέκατο τους δημιούργημα M – 16.
\r\nΟι Novembers Doom από το Σικάγο U.S.A., μετά το πολύ καλό ξεκίνημα το 1995 με το Amid Its Hallowed Mirth και αφού το 1997 κυκλοφόρησαν το ep For Every Leaf That Falls to 1999 ολοκλήρωσαν και κυκλοφόρησαν από την Martyr Music Group το δεύτερο full length με τίτλο Of Sculptured Ivy and Stone Flowers. Ο Paul kuhr στα φωνητικά και η Cathy Jo Hejna στα γυναικία soprano φωνητικά έχουν παραμείνει από το ντεπούτο. Έχουν έρθει ο Sasha Horn στα ντραμς. Έχει παίξει και στην death μπάντα του Paul Cuhr, These Are They. H Mary M. Bielich στο μπάσο. Έxει παίξει και στους doomάδες Penance.
Novembers Doom...τι ωραίο και ταιριαστό όνομα για την μουσική που υπηρετούν. Death/Doom παίζουν από το 1989 ως Laceration με δυο demos και ένα single μόνο, και από το 1992 πια με το November’s Doom να τους χαραχτηρίζει, με εννιά δίσκους στο ενεργητικό τους. Κάποιοι από αυτούς με εξαιρετική μουσική, μνημεία του death/doom.
~~ Ωπα, περίμενε. Εδώ δεν θα γράψω τίποτα για τους θεούς του prog/power Lethal. Όχι, εδώ έχουμε να κάνουμε με τους Αργεντινούς Lethal, μια Thrash/Heavy μπάντα από το 1987 που δισκογραφεί με συνέπεια (όσο ήταν ενεργή μιας και στα 00ς είχαν πέσει σε ακινησία). Αν και πλέον τραγουδούν μόνο στην γλώσσα τους, υπήρξαν και οι εποχές που απευθυνόντουσαν παγκοσμίως χρησιμοποιώντας την διεθνή γλώσσα. Ένας τέτοιος δίσκος είναι ο δεύτερος τους, το ‘’Warriors’’ του 1992.
Πριν οκτώ χρόνια περίπου, είχα ακούσει – διαβάσει, την φράση...’’δεν ασχολούμε με τα δημιουργήματα metal εντύπων’’ και αυτό που ήθελε να πει ο ‘’ποιητής’’ ήταν ότι για τους Opeth, αυτό ήταν την προκείμενη στιγμή το ΄΄δημιούργημα’’, το σπρώχνει ο metalικός τύπος. – Μακάρι ο metalικός τύπος να μπορούσε να δημιουργήσει συγκροτηματάρες όπως οι Opeth, ήτο η απαντησή μου. Και πραγματικά συγκροτήματα σαν τους Opeth δημιουργούν τέτοιες εντάσεις – διαφωνίες μεταξύ των μουσικόφυλων σχεδόν σε κάθε βήμα τους.
~~ Είναι εκατοντάδες οι περιπτώσεις που χρησιμοποιείται το περιγραφικό ‘’progressive metal’’ για συγκροτήματα και δίσκους που μόνο προοδευτικοί δεν είναι. Στην αντίπερα όχθη, οι PROGRESSIVE metal μπάντες ξεχωρίζουν από τα όλα τους. Από το όνομα τους (Ψυχωτικό Βαλς), από το εξώφυλλο (μια ματιά στο ‘’ A Social’s Grace’’ θα σας πείσει), από τους στίχους (όποιος καταλάβει πολλά, ας μου τα εξηγήσει και μένα) και πάνω από όλα την μουσική τους. Εδώ είναι που γίνεται και το πραγματικό πανδαιμόνιο, ένα προοδευτικό τεχνούργημα.
~~ Το Black metal είναι από τα υποιδιώματα της Metal μουσικής που άνοιξε τα σύνορα της νωρίς και σε εξωγενείς παράγοντες και μπόρεσε και εξελίχτηκε. Εδώ και πάνω από δυόμιση δεκαετίες κυριαρχεί μουσικά, ποσοτικά και ποιοτικά, όσο και να μην θέλουμε να το ασπαστούμε οι περισσότεροι. Πολλά τα ‘’κύματα’’ του black metal και όλα άφησαν ιστορία. Το πρώτο με μπάντες που γέννησαν το black σαν βάψιμο, στίχους, attitude. Το δεύτερο ξέβρασε το ωμό black metal, με απόλυτη αφοσίωση στα ριφς.
~~ Τρία χρόνια προετοιμασίας και δουλειάς χρειάστηκαν για να ετοιμαστεί το μνημειώδες, πρώτο έργο των Solitude Aeturnus. Άξιζε όμως. Μια νέα μπάντα γεννήθηκε, μια μπάντα που λάτρεψε τους Candlemass και πήγε το epic doom metal ένα βήμα παραπέρα. Από το ντεμπούτο τους, ‘’Into The Depths Of Sorrow’’ μέχρι και το τέταρτο δίσκο τους η ομάδα έμεινε ίδια. Όχι ότι αργότερα έκαναν κάποιο στραβοπάτημα αλλά έτσι για να λέμε.
\r\nΑύγουστος 1989...κοσμοιστορικές αλλάγές στην Ευρώπη...αλλάγές και ανοίγματα συνόρων, πτώση πολιτικοικονομικών δογμάτων...αρχή μιας νέας εποχής...και μια συναυλία σκληρού ήχου – δυτικής μουσικής, στην καρδιά τηυς USSR. 12 – 13 Αυγούστου Central Lenin Stadium και 100.000 πλήθος. Αρκετά hard rock συγκροτήματα...Scorpions, Bon Jovi και άλλα, και ένα που σαν όνομα το είχα ακούσει μέχρι εκείνο το τριήμερο...Cinderella. Και ένα μπαλαντοιδές τραγούδι που απλά με καθήλωσε...Nobody’s Fool.
~~ Πάμε σε κάτι θαλασσινό. Και αγαπητό σχεδόν σε κάθε Έλληνα Powerά. Διόλου τυχαία. Οι Γερμανοί είχαν τον δικό τους ήχο, την δικιά του φωνή, την δικιά τους θεματολογία, την δικιά τους μασκότ και πολλά άλλα δικά τους. Και πάνω από όλα είχαν τραγουδάρες. Μπορώ με άνεση να αριθμήσω διψήφιο αριθμό τραγουδιών τους που μπήκαν στον πάνθεον των ΥΜΝΩΝ στην αγαπημένη μας metal μουσική. Η αρχή των Running Wild δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι δυο πρώτοι δίσκοι τους είναι τρομεροί αλλά δεν έχουν όλα τα παραπάνω ‘’δικά’’ τους.