Monuments
Metal...σε όλες τις εκφάνσεις του έχει δώσει καλιτεχνικά αριστουργήματα που έχουν δημιουργηθεί σε ένα προβάδικο, από μια παρέα κυρίως νέων ανθρώπων, με μπόλικη διάθεση, μεγάλη πόρωση, και φυσικά ικανότητα για δημιουργία.\r\nΜια τέτοια παρέα στην Γερμανία το 1983 ξεκίνησε παίζοντας την αγαπημένη τους μουσική...μιλάω για τον κιθαρίστα – τραγουδιστή Kai Hansen, τον κιθαρίστα Michael Weikath , τον πιο ωραίο τρελό μπασίστα Markus Grosskopf και τον ντράμερ, τον αδικοχαμένο το 1995 Ingo Schwichtenberg.\r\nΤο 1984 συμετείχαν στην split κυκλοφορία της Noise Records Death Metal με το τραγούδι Judas, κα
~~ Οπαδοί και συγκροτήματα μιλάνε για αδικία. Οι οπαδοί θα ήθελαν κάποια συγκροτήματα να γίνουν πιο γνωστά ή να αναγνωριστούν πιο πολύ οι αξίες τους και μπάντες που θεωρούν πως θα έπρεπε η τύχη και οι συνθήκες να τους φερθούν ευνοικότερα. Πόσες όμως απίστευτες συνθετικά μπάντες υπάρχουν που δεν τους αναφέρουν καν τα Metal Archives, εκεί που βρίσκεις οποιαδήποτε μικρή μπάντα που έβγαλε ένα άθλιο ντέμο σε 20 κασέτες. Και όμως οι Metropolis από την Αμερική δεν αναφέρονται πουθενά. Μήπως δεν είναι metal; Είναι, και πολύ περισσότερο από χιλιάδες άλλους.
Είναι πραγματικά δύσκολο να προσπαθείς να μιλήσεις αντικειμενικά για τους Iron Maiden, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δίσκους που έγραψαν μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες του σκληρού ήχου. Δεν έχω γνωρίσει έστω και έναν λάτρη του heavy metal που να μην έχει ασχοληθεί κάποια στιγμή στη ζωή του με τη δισκογραφία των Iron Maiden, αμέτρητοι όμως οι άνθρωποι που έχω συναντήσει, οι οποίοι λατρεύουν τη "Σιδηρά Παρθένα" χωρίς να να δηλώνουν καν οπαδοί του σκληρού ιδιώματος.
~~ Cemetary=Mathias Lodmalm. Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής των Cemetary είναι υπεύθυνος και υπαίτιας για της πορεία τους. Λογικό είναι, αυτός έφτιαξε την μπάντα, αυτός έγραφε μουσική και στίχους, αυτουνού τα μουσικά κέφια περνούσαν. Κάθε τους δίσκος και διαφορετικός, μια εξελικτική πορεία με δυστυχώς άσχημο τέλος.
Όπως και με το "Caress of steel" που βγήκε αργότερα την ίδια χρονιά, στο "Fly by night" συνυπάρχουν δείγματα του επερχόμενου μεγαλείου της φοβερής καναδικής μπάντας, αλλά και πολύ υλικό που δεν λέει και πολλά πράγματα. Αυτό οφείλεται στο ότι οι Rush δεν είχαν βρει ακόμα την ταυτότητά τους, καθώς αμφιταλαντεύονταν μεταξύ prog και hard rock / heavy metal, αλλά και folk, στις τελευταίες δύο περιπτώσεις μιμούμενοι μάλλον τους Led Zeppelin.
Πόσο μελωδικό ή πόσο heavy θέλουμε το κλασικό ή το power metal μας. Αν και το ένα , μελωδικό, δεν αναιρεί το άλλο, heavy. Απόδειξη αυτού οι Dark Nova ή μπάντα από τα μέρη μας, και το διαμαντάκι τους με τίτλο Dark Rhapsodies. Η μπάντα από την Αθήνα κλείνει φέτος 25 χρόνια ύπαρξης, αλλά μόλις το 2012 κυκλοφόρησε τον τέταρτο δίσκο με τίτλο το ονομά της. Τα άλλα δύο δημιουργηματά της είναι το 1999 (A Step Beyond...?) ...του 1999, και το Sivilla του 2005. Το Dark Rhapsodies είναι το ντεπούτο full length και κυκλοφόρησε το 1993, από την ιστορική Molon Lave Records.
~~ Χαράς ευαγγέλια για πολλούς από εμάς που οι Metal Church επιστρέφουν με καινούριο δίσκο και τον Mike Howe πίσω από το μικρόφωνο. Οι πρώτοι πέντε δίσκοι τους είναι ιεροί για τους λάτρεις του Speed Metal και εκτός από την αλλαγή του άλλου Θεού-τραγουδιστή, David Wayne (R.I.P. 2005/γάγγρενα) , η ομάδα παρέμεινε σχεδόν ίδια. Στην δισκογραφία τους έχουν τόσα τραγούδια που έχουν λατρευτεί που αποκλείεται να μη τους ερωτευτεί κάποιος που θα έρθει σε επαφή με την μουσική τους.
Την ατάκα που λέει γάλατα υπάρχουν πολλά, νουνού όμως ένα την έχετε ακούσει όλοι.
\r\nΚάτι παρόμοιο ισχύει για τους Doomsword, και το επικό Heavy/Doom, που υπηρετούν από το πρώτο μαρσάρισμα τους πίσω στο μακρινό 1997. Δύο χρόνια αργότερα ιαχές θριάμβου ακούστηκαν για πρώτη φορά από τους ιερούς Ιταλούς πολεμιστές του Heavy Metal.
~~ Bolt Thrower. Ότι και να πεις γι αυτή τη μπάντα είναι λίγο και άδικο. Κρίμα να έχουν πέσει σε συνθετική παρακμή και να μην έχουν κάτι εξαίσιο να μας παρουσιάσουν εδώ και δέκα χρόνια. Από την άλλη, καλά κάνουν, αν αυτό που είναι να βγάλουν θα είναι κατώτερο των προηγούμενων κυκλοφοριών. Και μιλάμε για ποσοστό επιτυχίας 100%. Και οκτώ ολοκληρωμένους δίσκους να περηφανεύονται. Βουτιά στο 1994 και στο ‘’For Victory’’, τον πέμπτο δίσκο τους και τελευταίο με τον ντράμερ Andrew Whale.
Ζούμε σε εποχές σκοτεινές και δυσοίωνες...σε εποχές χωρίς ελπίδα για το αύριο, και πολύ σκέψη για το χθες. Όπως πάντα η τέχνη, και για την περιπτωσή μας το τραγούδι, κάποτε προσπαθούσε να τα αλλάξει όλα, αλλά μάταια. Μετά απλά να τα εκφράσει, να τα καυτηριάσει, ή να τα σατυρήσει, αλλά χωρίς να καταφέρνει κάτι. Ακόμα να μας μεταφέρει σε άλλους κόσμους, μουσικούς, λυρικούς, και πιο όμορφους. Κάπως έτσι και ο υπέροχος Kai Hansen πρώτα με τους Helloween και αργότερα με τους Gammaray. Με καταιγίδες όπως το Walls Of Jericho και λυρικά metal αριστουργήματα όπως τα Keepers Of The Seven Keys I + II.