Monuments
~~ Σε μια προσωπική σύγκριση του Ευρωπαικού και του Αμερικάνικου Power Metal, θα διάλεγα το δεύτερο. Τουλάχιστον πλέον ,ίσως κάπου στα 90ς να ήταν και ισόπαλα τα πράγματα. Οι Avalanche (με ένα e στο τέλος, καμμιά σχέση με τους άθλιους Ισπανούς) μας έρχονται από Γερμανία και τιμούν το Ευρωπαικό Power. Στην δεκαετία που αντέξανε κυκλοφόρησαν δυο δίσκους. Δυστυχώς δεν έχω ακούσει το δεύτερο αλλά το ‘’Here Comes The King’’ άνετα κερδίζει μια θέση στο πάνθεον των Ευρωπαικών Power Metal κυκλοφοριών.
~~ Η Ελβετική General Inquisitor Torquemado (μια υποδιαίρεση της Witchhunt Records) πρόλαβε και κυκλοφόρησε λιγοστές αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Το ντεμπούτο των Die Verbannten Kinder Evas (Summoning) και των Mayfair είναι δυο αγαπημένοι δίσκοι που θα με στοιχειώνουν μουσικά για πάντα. Η πρώτη κυκλοφορία όμως της εταιρίας ανήκει στους επίσης Ελβετούς Xerxes. Άγνωστη μπάντα στους πολλούς, τιμά κάθε γράμμα της Progressive metal διλεξίας. Ιδρυμένοι από το 1986, κατάφεραν μόλις μια κασέτα το 1991 η οποία είναι θαύμα ωτίων.
~~ Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό πώς θα ακούγονταν οι Carcass (των Necroticism και Heartwork) εάν ήταν Σουηδοί; Ε λοιπόν το πείραμα έχει ήδη συμβεί στην Φινλανδία και ακούει στο όνομα Mordicus. Τα ντέμο και το ep τους στις αρχές των 90ς έχουν πολύ πιο γουρουνίσια και χαοτικά φωνητικά όπως επίσης δεν τους βοηθά και τόσο η παραγωγή ώστε να ταυτιστούν απόλυτα στην παραπάνω σύγκριση αλλά το ντεμπούτο και μοναδικό τους δημιούργημα ‘’Dances From Left’’ του 1993, τους ταιριάζει γάντι.
~~ Υπερατλαντικό ταξίδι και πάλι, αυτήν τη φορά για να θυμηθούμε τους Fifth Angel. Αμερικάνικο μελωδικό heavy metal με δυο δίσκους μόνο στο ενεργητικό τους στα λιγοστά χρόνια ύπαρξης τους. Και αν το ομώνυμο πρώτο τους άλμπουμ άγγιζε το λυρικό Power, στο δεύτερο τους (Time Will Tell) περνά στην αντίπερα όχθη και πάει μέχρι και σε Hard Rock μονοπάτια. Κοινό γνώρισμα και στα δυο, η μελωδία.
Αρχές 90ς ο Dani Filth εμπνευστής, δημιουργός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής των Cradle Of Filth, έκανε πράξη τα οραματά του, για το πως, μέσω της μουσικής του, των τραγουδιών της μπάντας του δηλαδή, θα μεταφέρει όλους μας σε εποχές και κόσμους γεμάτες ρομαντισμό, εποχές και κόσμους γεμάτες περίεργους ανθρώπους, σε εποχές και κόσμους σκοτεινούς με αλούτερα πλάσματα και μεταφυσικές δυνάμεις, να τους ομορφαίνουν με ρομαντισμό, δηλητήριο, μαγεία μεσαιωνικές – αναγενησιακές αντιλήψεις και μεθόδους.
Μια Καλοκαιρινή μέρα μες το Φθινόπωρο, οξύμωρο αλλά πραγματικό. Ένα βιολί και πλήκτρα αρχίζουν να ακούγονται. Πραγματικό αν και κάπως απόκοσμο. Και μια φωνή εκφραστική τόσο που είναι σαν να τον βλέπεις να ερμηνεύει Οιδίποδα, ή για να πάμε στα μέρη του, Σεξπύρο. Είναι το πρώτο τραγούδι από το Turn Loose The Swans των My Dying Bride…το Sear Me MCMXCIII.
Το Thrash/Black metal σαν είδος μας είναι πλέον πολύ οικείο αλλά και αγαπημένο. Πρωτεργάτες στον ήχο θεωρούνται μπάντες όπως οι Torr, Bulldozer, Sabbat ενώ στα τιμημένα 90ς κυκλοφόρησαν τις πρώτες τους δουλειές οι Occult και οι Nifelheim. Η σφοδρή επίθεση όμως έγινε το 1996 μιας και μας παρουσιάστηκαν οι πρώτες δουλειές των Aura Noir, Deathwich, Bewitched, Gehennah, Tsatthoggua, Desaster, Abigail. Το νερό μπήκε στο αυλάκι και η Κόλαση στο Thrash από εκεί και πέρα.
Οι Venom δεν χρειάζονται εισαγωγές. Στο πολύ σύντομο, απλά να αναφερθεί ότι μιλάμε για ένα ανίερο τρίο από την Αγγλία που την εποχή που όλοι παίζανε N.W.O.B.H.M., αυτοί προσθέσανε ένα ακόμα γράμμα. Αυτό του βρώμικου, του σκοτεινού, του προκλητικού ,του δύσοσμου, του ενοχλητικού. Διαλέγετε επίθετο και το συμπληρώνετε στα παραπάνω αρχικά. Τα πρώτα τέσσαρα τους άλμπουμς με την ίδια τριάδα είναι υπερκλασσικά και ιστορικά. Όχι τόσο πολύ για την μουσική τους αξία αλλά περισσότερο διότι φέρανε στο ‘’φως’’ πιο πολύ το ακραίο, τον αποκρυφισμό, το σκοτάδι.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι My Dying Bride, μαζί με τους Anathema και τους Paradise Lost, υπάρξαν πρωτοπόροι στο doom/death metal της Μ.Βρετανίας (και όχι μόνο). Και οι 3 μπάντες κάπου στο δεύτερο μισό των 90ς άλλαξαν μουσική ρότα αλλά οι My Dying Bride ήτο αυτή που νοστάλγησε άμεσα τον ήχο που αγαπήσαμ(ν)ε και συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι σήμερα να μας προσφέρει πόνο, απόγνωση και νοσταλγία μέσω της μουσικής τους.